حجت الاسلام پناهیان - منکر دوست داشتنی (کلیپ تصویری)
متن کلیپ:
آرزوهای ما به یک قله‌هایی گیر می‌دهند که دیگر بعد از این قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم، دیگر این‌طرف و آن‌طرف قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم. این یکی از آن منکرهایی است که همه، آن‌را معروف می‌دانند.
کسی که در دنیا اهل داشتن آرزوهای بلند باشد، این آغازی برای فساد قلب او خواهد بود و هیچ‌کدام از فضائل بعدی را به‌دست نمی‌آورد. البته اینکه آدم برای دنیا نقشه و تدبیر داشته باشد، بد نیست؛ اما بدون تعلق! یکی از انواع تعقلات که خیلی نامرئی می‌آید و در دل انسان می‌نشیند و خیلی خودش را موجّه جلوه می‌دهد، همین آرزوهای بلند است.
ما با آرزوهای بلند، نمی‌توانیم آیندۀ خودمان را تعیین کنیم، خصوصاً اگر دل بدهیم به این آینده‌هایی که داریم برای خودمان تخیل می‌کنیم، اگر به این آینده‌ها دل بدهیم، تبدیل می‌شوند به «آرزو»
برنامه با آرزو خیلی متفاوت است؛ شما برنامه‌ریزی کن، اگر هم نشد، خُب نشده! ما برنامۀمان را می‌‌ریزیم، مال ما که نیست، مالِ خداست. در واقع ما برنامۀ زندگی یک «بنده» را ریخته‌ایم و این بنده هم صاحب دارد و صاحبش خداست. خدا به ما گفته بود که «برنامه بریز» ما هم برنامه‌اش را ریختیم، ولی این برنامه به‌هم خورد. خُب به‌هم خورده باشد. چه‌کار کنیم؟! این بنده، صاحب دارد، اصلاً به ما چه ربطی دارد؟! این یعنی برنامه‌ریزی برای آینده، بدون اینکه به آن «دل بدهی». یعنی داری آینده را برنامه‌ریزی می‌کنی، اما به آن دل نداده‌ای.
آرزومندی چیز بدی است! این یکی از آن منکرهایی است که همه، آن‌را معروف می‌دانند. امیرالمؤمنین(ع) می‌‌فرماید: آمال حجاب آجال هستند. (الْأَمَلُ حِجَابُ الْأَجَل؛ غررالحکم/حدیث997) آرزوها نمی‌گذارند آدم لحظۀ پایان را ببیند (الْأَمَانِیُ تُعْمِی عُیُونَ الْبَصَائِرِ؛ غررالحکم/1375) آرزوهای ما به یک قله‌هایی گیر می‌دهند که دیگر بعد از آن قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم، این‌طرف و آن‌طرف قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم.
بگذارید این‌را کمی برای‌تان ترسیم کنم. مثلاً یک کسی خیلی دوست دارد در مسابقۀ دو شرکت کند و برنده شود. یا مثلاً برود در مسابقۀ فوتبال گل بزند و گل‌زن درجه یک شود، و همه برایش کف بزنند و هورا بکشند. اما هیجان این قله، اجازه نمی‌دهد که او بعد از این قله هم را ببیند، یا چند مرحله بعد از این قله را هم ببیند. اگر ببیند حتی برای گل‌زن درجۀ یک شدن هم، بهتر برنامه‌ریزی می‌کند.
من به شما بگویم: اگر شما آرزوهایت را نسبت به آینده کم کنی، یک ذره از آینده‌ات تخریب نمی‌شود، یک ذره از رشدت کم نمی‌شود، بلکه رشد تو، هزار برابر هم افزایش پیدا می‌کند. یک ذره از لذائذ زندگی‌ات کم نخواهد شد، یک ذره از شیرینی‌هایت کم نمی‌شود، رنج‌هایت هم خیلی کاسته خواهد شد. همۀ اینها فقط به‌خاطر این است که تو دلت را از آینده کنده‌ای. بگو: «مهم نیست» و رهایش کن!
آمال حجاب آجال هستند، آرزوها نمی‌گذارند آدم لحظۀ پایان را ببیند. -
آرزوهای ما به یک قله‌هایی گیر می‌دهند که دیگر بعد از این قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم، دیگر این‌طرف و آن‌طرف قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم. این یکی از آن منکرهایی است که همه، آن‌را معروف می‌دانند.
کسی که در دنیا اهل داشتن آرزوهای بلند باشد، این آغازی برای فساد قلب او خواهد بود و هیچ‌کدام از فضائل بعدی را به‌دست نمی‌آورد. البته اینکه آدم برای دنیا نقشه و تدبیر داشته باشد، بد نیست؛ اما بدون تعلق! یکی از انواع تعقلات که خیلی نامرئی می‌آید و در دل انسان می‌نشیند و خیلی خودش را موجّه جلوه می‌دهد، همین آرزوهای بلند است.
ما با آرزوهای بلند، نمی‌توانیم آیندۀ خودمان را تعیین کنیم، خصوصاً اگر دل بدهیم به این آینده‌هایی که داریم برای خودمان تخیل می‌کنیم، اگر به این آینده‌ها دل بدهیم، تبدیل می‌شوند به «آرزو»
برنامه با آرزو خیلی متفاوت است؛ شما برنامه‌ریزی کن، اگر هم نشد، خُب نشده! ما برنامۀمان را می‌‌ریزیم، مال ما که نیست، مالِ خداست. در واقع ما برنامۀ زندگی یک «بنده» را ریخته‌ایم و این بنده هم صاحب دارد و صاحبش خداست. خدا به ما گفته بود که «برنامه بریز» ما هم برنامه‌اش را ریختیم، ولی این برنامه به‌هم خورد. خُب به‌هم خورده باشد. چه‌کار کنیم؟! این بنده، صاحب دارد، اصلاً به ما چه ربطی دارد؟! این یعنی برنامه‌ریزی برای آینده، بدون اینکه به آن «دل بدهی». یعنی داری آینده را برنامه‌ریزی می‌کنی، اما به آن دل نداده‌ای.
آرزومندی چیز بدی است! این یکی از آن منکرهایی است که همه، آن‌را معروف می‌دانند. امیرالمؤمنین(ع) می‌‌فرماید: آمال حجاب آجال هستند. (الْأَمَلُ حِجَابُ الْأَجَل؛ غررالحکم/حدیث997) آرزوها نمی‌گذارند آدم لحظۀ پایان را ببیند (الْأَمَانِیُ تُعْمِی عُیُونَ الْبَصَائِرِ؛ غررالحکم/1375) آرزوهای ما به یک قله‌هایی گیر می‌دهند که دیگر بعد از آن قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم، این‌طرف و آن‌طرف قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم.
بگذارید این‌را کمی برای‌تان ترسیم کنم. مثلاً یک کسی خیلی دوست دارد در مسابقۀ دو شرکت کند و برنده شود. یا مثلاً برود در مسابقۀ فوتبال گل بزند و گل‌زن درجه یک شود، و همه برایش کف بزنند و هورا بکشند. اما هیجان این قله، اجازه نمی‌دهد که او بعد از این قله هم را ببیند، یا چند مرحله بعد از این قله را هم ببیند. اگر ببیند حتی برای گل‌زن درجۀ یک شدن هم، بهتر برنامه‌ریزی می‌کند.
من به شما بگویم: اگر شما آرزوهایت را نسبت به آینده کم کنی، یک ذره از آینده‌ات تخریب نمی‌شود، یک ذره از رشدت کم نمی‌شود، بلکه رشد تو، هزار برابر هم افزایش پیدا می‌کند. یک ذره از لذائذ زندگی‌ات کم نخواهد شد، یک ذره از شیرینی‌هایت کم نمی‌شود، رنج‌هایت هم خیلی کاسته خواهد شد. همۀ اینها فقط به‌خاطر این است که تو دلت را از آینده کنده‌ای. بگو: «مهم نیست» و رهایش کن!
آمال حجاب آجال هستند، آرزوها نمی‌گذارند آدم لحظۀ پایان را ببیند. -
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
