مستند راه سالم - شهید محمد رضا شفیعی
مجموعه مستند راه سالم در هر قسمت به موضوعی متفاوت میپردازد.
شهید محمدرضا شفیعی
* شهیدی که با دیگر شهدا تفاوت داشت.
* شهیدی که بعد از مجروحیت از ناحیه پا و با دعای مادر شفا یافت تا دوباره به جبهه برود و به شهادت برسد.
* شهیدی که دراسارت در اثر مجروحت و عدم رسیدگی ، به شهادت رسید. پیکر او توسط رژیم بعثی عراق دفن شد و پس از سالها (حدود 16 سال) و بعد از نبش قبر جسد سالم او به وطن بازگشت.
* زندگی نامۀ شهید محمد رضا شفیعی
مختصری از خودتان بگویید؟
به نام خدا
شهید محمد رضا شفیعی من مادر شهید «محمدرضا شفیعی» هستم. اهل قم و محلۀ پامنارم. ابتدای زندگی را با تنگ دستی شروع کردیم. شوهرم چرخ دستی داشت. تابستان ها بستنی می فروخت و زمستان ها هم لبو و شلغم. به خاطر صدای خوبی که داشت، به او می گفتند: «حسین بلندگو».
وضع مالی چندان خوبی نداشتیم و من هم با قالی بافی به همسرم کمک می کردم. «محمد رضا» که در سال ۱۳۴۶ به دنیا آمد، برکت زیادی وارد منزل ما شد. اوضاع مالی مان بهتر شد و توانستیم منزل بهتری خریداری کنیم.
در یازده سالگی محمد رضا بود که پدرش از دنیا رفت. وقتی گریه های مرا میدید می گفت: گریه نکن مادر! بابا رفت، ولی من هستم.
در ۱۴ سالگی به جبهه رفت
چهارده سال بیشتر نداشت که تصمیم گرفت به جبهه برود. البته به خاطر این که سنش کم بود، قبولش نمی کردند. می گفتند بابید پانزده ساله باشی.
به او گفتم: «پسرم! صبر کن. ان شاء الله یک سال بعد، می توانی به جبهه بروی». ولی آرام و قرار نداشت.
بالآخره شناسنامه را دستکاری کرد و با گفت: «مادر! هزار تا صلوات نذر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) کردم تا قبولم کنند.»
با اصرار زیاد به مسئول اعزام، بالأخره قبولش کردند. خوشحال بود سر از پا نمی شناخت.
وقتی از جبهه بر می گشت
… وقتی از جبهه برمی گشت خیلی مهربان می شد. نمی گذاشت زیرش تشک بیندازم. می گفت: «مادر! اگر بدانی که رزمندگان شب ها کجا می خوابند؟! من چطور روی تشک بخوابم در حالی که آن ها در سختی هستند؟». خریدهای خانه را انجام می داد و با مهربانی مرا به حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) می برد و گفت: «مادر! نکند غصه بخوری. ما دارم به اسلام خدمت می کنم. خداوند هم عوضش را به شما می دهد. خداوند، یار بی کسان است.»
* سال های حضور در جبهه
از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۵ در جبهه بود. هر باری که برمی گشت خاطراتی را برایم تعریف می کرد. یک بار می گفت: «سوار قاطر بودم و داشتم از تپه بالا می رفتم. ناگهان قاطر را با خمپاره زدند و سرش جدا شد، ولی به لطف خدا آسیبی به من نرسید.» یک بار دیگر هم می گفت: «با ماشین برای بچه ها غذا می بردم، در راهخ محاصره شدیم. هزار تا صلوات نذر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) کردم و به لطف خداوند نجات پیدا کردیم.
* اولین باری که مجروح شد
یک روز تلفن زد و با او صحبت کردم. دیدم صدایش از نزدیک می آید. گفتم: «کجایی؟» گفت: «قم هستم.» از من خواست که گوشی را به خواهرش بدهم. به خواهرش گفته بود: «من زخمی شده ام و در بیمارستان گلپایگانی بستری شدم. با احتیاط به مادر خبر بده و او را به بیمارستان بیار.»
وارد بیمارستان که شدم جوانی را دیدم که روی ویلچر نشسته و به طرفم می آمد. با دست پاچگی به جوان گفتم: «شما محمد رضا شفیعی را می شناسید؟» جوان گفت: «اگر او را ببینی می شناسی؟» گفتم: «پسرم است! مگر می شوند او را نشناسم!» گفت: «پس مادر چطور مرا نشناختی؟» گریه ام گرفت. بغبش کردم. خیلی ضعیف و لاغر شده بود. خون زیادی از او رفته بود و صورتش هم سیاه شده بود.
گفت: «شما اگر او را ببینید می شناسیدش؟» گفتم: «او پسر من است؛ چطور او را نشناسم!» گفت: «پس مادر چطور مرا نشناختی؟!» یکدفعه گریه ام گرفت، بغلش کردم، خیلی ضعیف شده بود و صورتش لاغر شده بود. سر و صورتش سیاه شده بود و ظاهراً خون زیادی هم از او رفته بود. گفتم: «مادر چی شده؟» گفت: «چیزی نیست، یک تیغ کوچک به پایم فرو رفته. مهم نیست دکترها بیخودی شلوغش می کنند.» بعدها فهمیدم یک ترکش بزرگ از سر پوتین به پاهش خورده و از طرف دیگر پوتین بیرون اومده.
آخرین باری که به مرخصی آمد اوایل ماه ربیع بود، برای دوستانش سوغاتی گرفت و شش جعبه شیرینی هم گرفت تا برای جشن میلاد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به جبهه ببرد. گفتم: «مادر این همه پول خرج نکن. برای زندگیش پس انداز کن.» با یک بیت جوابمو داد و گفت: «شما، با خانمان خود بمانید / که ما بی خانمان بودیم و رفتیم»
موقع خداحافظی حالت عجیبی داشت. و گفت: «مادر، به خدا می سپارمت.»
* رؤیای صادقه
چند روزی از رفتنش نگذشته بود که او را در خواب دیدم. گفتم: «چرا اینقدر زود آمدی؟» گفت: «مادر، عجله دارم. فقط آمدم بگویم که دیگر چشم به راهم نباشید.» صبح که بیدار شدم، نگرن شدم. گفتم نکند علمیاتی انجام شده! شب بعدی هم دوباره همین خواب را دیدم.
دامادم را فرستادم سپاه تا جویای حال محمد رضا شود.
خبری از او نداشتند. مفقود الاثر شده بود.
هشت ماه گذشت و همچنان خبری از او نداشتیم. چند نفر پاسدار در خانه امدند و آلبومی در دستشان بود. گفتند: «نگاه کنید ببینید پسرتان را در میان این ها می بینید؟» به تصاویر نگاه می کردم. دیدم چشم ها بسته است و دست ها هم از پشت بسته شده. بعضی ها هم اصلا قابل شناسایی نبودند. داشتم ناامید می شدم که در صفحۀ آخر عمس محمدرضا را دیدم.
حالت عجیبی داشت. لبهایش از هم باز شده بود و با حالت عجیبی به خواب رفته بود. گفتم: «مادر به قربان لب تشنۀ اربابت حسین. آیا کسی به تو آب داده با تشنه شهید شدی؟»
به ما گفتند محمد رضا به اسارت دشمن در آمده و در اردوگاه موصل بعد از ده روز اسارت به شهادت می رسد و جنازۀ او در قبرستان الکُخ حد فاصل دو شهر سامراء و کاظمین دفن می شود.
* دوستی که خبر از شهادتش داد
یکی از دوستانش که چهار سال بعد آزاد شد، به منزل ما آمد و گفت: «محمد رضا ترکش به شکمش خورده بود و زخمی در داخل کانال افتاده بودیم. قرار بود چند ساعت دیگه ما را به عقب ببرند. اما عراقی ها کانال را گرفتند و ما را به اسارت بردند. در حالی که حال هر دو نفرمان وخیم بود، به اردوگاه موصل منتقل شدیم. محمد رضا به خاطر زخم عمیق شکمش خیلی اذیت می شد. عراقی ها از او خواستند به امام خمینی (رحمت الله علیه) و انقلاب دشنام دهد و ناسزا بگوید، ولی محمدرضا در مقابل همۀ افسران عراقی به صدام دشنام داد. آن ها هم زدند توی دهانش و یکی از دندانهایش شکست. به خاطر زخم عمیقی که داشت، پزشک ها دستور دادند که به او آب ندهیم.
به من گفت: «محسن! مطمئنم که اینجا شهید می شوم. ان شاءالله ما پیروز می شویم و تو آزاد می شوی. تو هم به خانۀ ما می روید و به آن ها می گویی که چگونه شهید شدم. و می گویی که دیگر چشم به راهم نباشند.»
روز آخر خیلی تشنه بود. مقداری آب لب تاقچه گذاشته بودند. خودش را روی زمین می کشید تا اب بنوشد اما در میان راه به شهادت رسید. آخرین جمله ای که بر زبان جاری کرد این بود: «فدای لب تشنه ات یا ابا عبدالله»
* لحظه ای به یاد ماندنی
در سال ۱۳۷۹ توفیق پیدا کردم به زیارت عتبات مشرف شوم. عکس و شماره قبر محمدرضا را برداشتم و با توکل به خدا راهی عراق شدم. وقتی به عراق رسیدم، هر چه التماس کردم که مرا به قبرستان الکَرخ بغداد ببرند، از ترس استخبارات صدام، قبول نکردند. به یکی از راننده ها ۲۰ هزار تومان داد و و قبول کرد که مرا به ان جا ببرد. به همراه پسر برادرم به آن جا رفتیم. ردیف ۱۸، شمارۀ ۱۲۸٫ گشتم و قبر پسرم را پیدا کردم.
لحظه ای به یاد ماندنی بی تاب بودم و خودم را روی قبرش انداختم. چهارده سال بود که او را ندیده بودم. و این، اولین دیدارم با محمد رضا بود. به محمدرضا گفتم: «غربت بس است! دلم می خواهد پیش من بیایی.» خیلی التماس کردم و برگشتم.
وقتی به کربلا رفتم آقا سید الشهداء (علیه السلام) را به جوان رعنایش علی اکبر قسم دادم تا فرزندم را به من برگرداند.
دو سال گذشت و خبری نشد. یک روز اعلام کردند که ۵۷۰ شهید را به کشور آوردند. با خود گفتم: «یعنی می شود بچۀ من هم در میان همین ها باشد؟»
در همین فکر بودم که زنگ خانه را زدند. گفتم: «کیه؟». گفتند: «منزل شهید محمد رضا شفیعی!» با عجله در را باز کردم و گفتم: «محمدرضای مرا آوردید؟». گفتند: «مگر به شما خبر دادند؟»
شهید محمد رضا شفیعی گفتم: «سه چهار شب پیش خواب پدرش را دیدم. یک قفس سبز با یک قناری سبز در دست داشت. به من گفت: مژده می دهم که بعد از شانزده سال، مسافر کربلا در راه است.»
آن برادر سپاهی گفت: «الحق که مادران شهدا همیشه از ما جلوتر بودند. حالا من هم به شما مژده می دهم که بعد از شانزده سال جنازۀ محمدرضا شفیعی را آوردند. ولی پسر شما با بقیه فرق دارد.
گفتم: «یعنی چی؟! چه فرقی؟»
گفت: «تفاوتش اینه که بعد از شانزده سال، جنازۀ او همچنان سالم مانده و هیچ تغییری نکرده. الآن هم در سردخانۀ بهشت معصومه است. اگر می خواهید او را ببینید فردا صبح بیایید تا قبل از تشییع، جنازۀ او را ببیبنید».
وارد سرد خانه شدم. قدم هایم سست شده بود و توان حرکت نداشتم. نفسم بند آمده بود و حالت عجیبی به من دست داده بود. بالأخره او را دیدم. نورانی و معطر بود. موهای سر و صورتش تکان خورده بود. چشمهایش هنور با من حرف می زد.
بعثی ها وقتی دیده بودند جنازه شالم است، سه ماه او را زیر آفتاب گذاشته بودند، اما تغییر نکرده بود. نوعی پودر روی بدنش ریخته بودند تا بدنش متلاشی شود، اما باز هم اثر نکرده بود.
بعد گفتند: هنگام مبادلۀ شهدا، سرباز عراقی با تحویل دادن جنازۀ محمد رضا گریه می کرد و صدام ر لعنت می کرد که چه انسان هایی را به شهادت رسانده!
دو رکعت نماز شکر خواندم و آمادۀ تشییع جنازه شدم.
* تشییع جنازۀ محمد رضا
(تاریخ تشییع جنازه: ۱۳۸۱/۰۵/۰۴)
وقتی مردم قم از سالم بودن پیکر محمد رضا خبر دار شدند، چه قیامتی بر پا کردند. مصلای قدس جای سوزن انداختن نبود. باورم نمیشد بعد از شانزده سال چنین تشییع جنازۀ باشکوهی صورت گیرد.
با وجود درد پایی که داشتم، خودم وارد قبر شدم. بچه ام را بغل گرفتم و داخل قبر گذاشتم. عده ای گریه می کردند. عده ای سینه می زدند و خلاصه غوغایی شده بود و خودم با دستان خودم محمدرضا را دفن کردم.
یکی از همرزمان محمد رضا بالای قبر می گفت:
من می دانم چرا محمد رضا بعد از شانزده سال سالم برگشته.
نماز شبش ترک نمیشد
دائم الوضو بود.
زیارت عاشورا می خواند
غسل جمعه اش هم ترک نمیشد.
هر وقت در مجلس روضه شرکت می کرد و گریه می کرد، به جای آن که همانند بقیه اشکاهایش را با چفیه پاک کند، اشک های خود را به بدنش می مالید.
* وصیتنامه شهید محمدرضا شفیعی
بسم الله الرحمن الرحیم
« یا اَیتُها النَفسُ المُطمَئِنَه اِرجِعی اِلی رَبِک راضیه مَرضیه فَادخُلی فی عِبادی و ادخُلی جَنّتی »
به نام الله .پاسدار حرمت خون شهیدان، درهم کوبندۀ کاخ ستمگران .
او که عالم هستی را از هیچ آفرید و همه را از حکمتش تعادل بخشید. و با سلام و درود بی کران بر تمامی رهروان راه حسین . آنان که در این راه قدم نهادند و گلوی خود را با شربت شیرین شهادت تر کردند و جان خود را فدای اسلام و قرآن نمودند .
« ما بندگان خدا هستیم و در راه او قیام می کنیم اگر شهادت نصیب شد، سعادت است »
شهید محمدرضا شفیعی اینجانب محمدرضا شفیعی فرزند مرحوم حسین شفیعی لازم دانستم که چند سطر وصیتی با امت حزب الله داشته باشم و حال که وقت آزاد شدن من از قفس دنیوی رسیده است لازم دانستم که به جهاد در راه خدا بپردازم که اگر به درگاه باری تعالی قبول گردید به سوی زندگی سعادتمند و جاوید دیگری پر بکشم .من یکی از بسیجی هایی هستم که برای اجرای احکام اسلام به جهاد پرداخته ام و از ریخته شدن خونم در این راه باکی ندارم. چون راه، راه انبیا و اولیای خداست و بایستی پیروی از شهید تشنه لب کربلا نمود:
« اِن کانَ دینِ محمدٍ لَم یَستَقِم اِلا بِقَتلی فَیا سُیُوفَ خُزینی »
بعد از شهادت من این سعادت را جشن بگیرید که سنگر خونین من حجلۀ دامادی من بوده است و ما شهادت را جز سعادت نمی دانیم. چون شهادت ارثی است که از انبیا به ما رسیده است. سفارش من به کسانی که این وصیت نامه را می خوانند این است که سعی کنید که یکی از افرادی باشید که همیشه سعی در زمینه سازی برای ظهور صاحب الامر دارند و بکوشید اول خود و بعد جامعه را پاک سازی کنید و دعا کنید که این انقلاب به انقلاب جهانی آقا امام زمان متصل شود. پس اگر می خواهید دعاهایتان مستجاب شود به جهاد اکبر که همان خودسازی درونی است بپردازید.
ای برادر و خواهر مسلمان، بدان که با شعار در خط امام بودن ولی در عمل دل امام را به درد آوردن، وظیفه انسانی و اسلامی ما نیست. ای برادران ما که هنوز خود را نساخته ایم و تمام کارهایمان اشکال دارد چگونه می خواهیم دیگران را بسازیم و انقلابمان را به تمام جهان صادر کنیم. در کارها از خود محوری و تفسیر کارها به میل خود بپرهیزیم و سعی در خودسازی داشته باشیم و خیال نکنیم با کمی فکری که داریم ، فکرمان از همه بالاتر است و از همه خودساخته تر و خلاصه نظرمان بهتر است .برادران گرامی و ملت شهید پرور، همیشه از درگاه خداوند بخواهید که به شما توفیقی عنایت فرماید که بتوانید در خط امام عزیزمان و برای رضای خدا گام بردارید.
ای جوانان ، نکند در رختخواب ذلت بمیرید که حسین (علیه السلام) در میدان نبرد شهید شد و مبادا در غفلت بمیرید که علی (علیه السلام) در محراب عبادت شهید شد و مبادا در حال بی تفاوتی بمیرید که علی اکبر در راه حسین و با هدف شهید شد. و ای مادران مبادا از رفتن فرزندانتان به جبهه جلوگیری کنید که فردای قیامت در محضر خدا نمی توانید جواب زینب را بدهید که تحمل ۷۲ شهید را نمود همه مثل خاندان وهب جوانانتان را به جبهه های نبرد بفرستید و حتی جسد او را هم تحویل نگیرید، زیرا مادر وهت فرمود: پسری را که در راه خدا داده ام پس نمی گیرم و از خواهران گرامی تقاضامندم که از فاطمه (سلام الله علیها) یگانه سرور زنان سرمشق بگیرید و حجاب اسلامی خود را رعایت فرمایید.
امیدوارم روزی فرا رسد که همه ملت از زن و مرد و تا جوان و کودک به وظیفه اسلامی خود آشنا شوند و مرتکب گناه نشوند .
در آخر از مادر گرامی خودم حلالیت می طلبم و امیدوارم از زحماتی که برای من کشید مزد آن را از زینب (سلام الله علیها) بگیرد و امیدوارم همچون دیگر خانواده ی شهدا استوار و مقاوم بمانید و کاری نکنید که دشمنان را شاد کند.
ای جوانان عزیز و ارجمند همانطور که امام فرمود : من چشم امیدم به شماست.
پس شما هم به ندای هل من ناصر حسین زمان لبیک بگویید و به سوی جبهه ها حرکت کنید و نگذارید اسلام و قرآن بی یاور بماند ….
والسلام
ما بندگان خدا بدنیا آمده ایم تا توشه ای برای آخرت جمع آوری نماییم و به سوی زندگی جاوید پر بکشیم.
«الهی تا ظهور دولت یار، خمینی را برای ما نگه دار»
آمین
محمدرضا شفیعی
۱۳۶۴/۱۲/۲۵ -
شهید محمدرضا شفیعی
* شهیدی که با دیگر شهدا تفاوت داشت.
* شهیدی که بعد از مجروحیت از ناحیه پا و با دعای مادر شفا یافت تا دوباره به جبهه برود و به شهادت برسد.
* شهیدی که دراسارت در اثر مجروحت و عدم رسیدگی ، به شهادت رسید. پیکر او توسط رژیم بعثی عراق دفن شد و پس از سالها (حدود 16 سال) و بعد از نبش قبر جسد سالم او به وطن بازگشت.
* زندگی نامۀ شهید محمد رضا شفیعی
مختصری از خودتان بگویید؟
به نام خدا
شهید محمد رضا شفیعی من مادر شهید «محمدرضا شفیعی» هستم. اهل قم و محلۀ پامنارم. ابتدای زندگی را با تنگ دستی شروع کردیم. شوهرم چرخ دستی داشت. تابستان ها بستنی می فروخت و زمستان ها هم لبو و شلغم. به خاطر صدای خوبی که داشت، به او می گفتند: «حسین بلندگو».
وضع مالی چندان خوبی نداشتیم و من هم با قالی بافی به همسرم کمک می کردم. «محمد رضا» که در سال ۱۳۴۶ به دنیا آمد، برکت زیادی وارد منزل ما شد. اوضاع مالی مان بهتر شد و توانستیم منزل بهتری خریداری کنیم.
در یازده سالگی محمد رضا بود که پدرش از دنیا رفت. وقتی گریه های مرا میدید می گفت: گریه نکن مادر! بابا رفت، ولی من هستم.
در ۱۴ سالگی به جبهه رفت
چهارده سال بیشتر نداشت که تصمیم گرفت به جبهه برود. البته به خاطر این که سنش کم بود، قبولش نمی کردند. می گفتند بابید پانزده ساله باشی.
به او گفتم: «پسرم! صبر کن. ان شاء الله یک سال بعد، می توانی به جبهه بروی». ولی آرام و قرار نداشت.
بالآخره شناسنامه را دستکاری کرد و با گفت: «مادر! هزار تا صلوات نذر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) کردم تا قبولم کنند.»
با اصرار زیاد به مسئول اعزام، بالأخره قبولش کردند. خوشحال بود سر از پا نمی شناخت.
وقتی از جبهه بر می گشت
… وقتی از جبهه برمی گشت خیلی مهربان می شد. نمی گذاشت زیرش تشک بیندازم. می گفت: «مادر! اگر بدانی که رزمندگان شب ها کجا می خوابند؟! من چطور روی تشک بخوابم در حالی که آن ها در سختی هستند؟». خریدهای خانه را انجام می داد و با مهربانی مرا به حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) می برد و گفت: «مادر! نکند غصه بخوری. ما دارم به اسلام خدمت می کنم. خداوند هم عوضش را به شما می دهد. خداوند، یار بی کسان است.»
* سال های حضور در جبهه
از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۵ در جبهه بود. هر باری که برمی گشت خاطراتی را برایم تعریف می کرد. یک بار می گفت: «سوار قاطر بودم و داشتم از تپه بالا می رفتم. ناگهان قاطر را با خمپاره زدند و سرش جدا شد، ولی به لطف خدا آسیبی به من نرسید.» یک بار دیگر هم می گفت: «با ماشین برای بچه ها غذا می بردم، در راهخ محاصره شدیم. هزار تا صلوات نذر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) کردم و به لطف خداوند نجات پیدا کردیم.
* اولین باری که مجروح شد
یک روز تلفن زد و با او صحبت کردم. دیدم صدایش از نزدیک می آید. گفتم: «کجایی؟» گفت: «قم هستم.» از من خواست که گوشی را به خواهرش بدهم. به خواهرش گفته بود: «من زخمی شده ام و در بیمارستان گلپایگانی بستری شدم. با احتیاط به مادر خبر بده و او را به بیمارستان بیار.»
وارد بیمارستان که شدم جوانی را دیدم که روی ویلچر نشسته و به طرفم می آمد. با دست پاچگی به جوان گفتم: «شما محمد رضا شفیعی را می شناسید؟» جوان گفت: «اگر او را ببینی می شناسی؟» گفتم: «پسرم است! مگر می شوند او را نشناسم!» گفت: «پس مادر چطور مرا نشناختی؟» گریه ام گرفت. بغبش کردم. خیلی ضعیف و لاغر شده بود. خون زیادی از او رفته بود و صورتش هم سیاه شده بود.
گفت: «شما اگر او را ببینید می شناسیدش؟» گفتم: «او پسر من است؛ چطور او را نشناسم!» گفت: «پس مادر چطور مرا نشناختی؟!» یکدفعه گریه ام گرفت، بغلش کردم، خیلی ضعیف شده بود و صورتش لاغر شده بود. سر و صورتش سیاه شده بود و ظاهراً خون زیادی هم از او رفته بود. گفتم: «مادر چی شده؟» گفت: «چیزی نیست، یک تیغ کوچک به پایم فرو رفته. مهم نیست دکترها بیخودی شلوغش می کنند.» بعدها فهمیدم یک ترکش بزرگ از سر پوتین به پاهش خورده و از طرف دیگر پوتین بیرون اومده.
آخرین باری که به مرخصی آمد اوایل ماه ربیع بود، برای دوستانش سوغاتی گرفت و شش جعبه شیرینی هم گرفت تا برای جشن میلاد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به جبهه ببرد. گفتم: «مادر این همه پول خرج نکن. برای زندگیش پس انداز کن.» با یک بیت جوابمو داد و گفت: «شما، با خانمان خود بمانید / که ما بی خانمان بودیم و رفتیم»
موقع خداحافظی حالت عجیبی داشت. و گفت: «مادر، به خدا می سپارمت.»
* رؤیای صادقه
چند روزی از رفتنش نگذشته بود که او را در خواب دیدم. گفتم: «چرا اینقدر زود آمدی؟» گفت: «مادر، عجله دارم. فقط آمدم بگویم که دیگر چشم به راهم نباشید.» صبح که بیدار شدم، نگرن شدم. گفتم نکند علمیاتی انجام شده! شب بعدی هم دوباره همین خواب را دیدم.
دامادم را فرستادم سپاه تا جویای حال محمد رضا شود.
خبری از او نداشتند. مفقود الاثر شده بود.
هشت ماه گذشت و همچنان خبری از او نداشتیم. چند نفر پاسدار در خانه امدند و آلبومی در دستشان بود. گفتند: «نگاه کنید ببینید پسرتان را در میان این ها می بینید؟» به تصاویر نگاه می کردم. دیدم چشم ها بسته است و دست ها هم از پشت بسته شده. بعضی ها هم اصلا قابل شناسایی نبودند. داشتم ناامید می شدم که در صفحۀ آخر عمس محمدرضا را دیدم.
حالت عجیبی داشت. لبهایش از هم باز شده بود و با حالت عجیبی به خواب رفته بود. گفتم: «مادر به قربان لب تشنۀ اربابت حسین. آیا کسی به تو آب داده با تشنه شهید شدی؟»
به ما گفتند محمد رضا به اسارت دشمن در آمده و در اردوگاه موصل بعد از ده روز اسارت به شهادت می رسد و جنازۀ او در قبرستان الکُخ حد فاصل دو شهر سامراء و کاظمین دفن می شود.
* دوستی که خبر از شهادتش داد
یکی از دوستانش که چهار سال بعد آزاد شد، به منزل ما آمد و گفت: «محمد رضا ترکش به شکمش خورده بود و زخمی در داخل کانال افتاده بودیم. قرار بود چند ساعت دیگه ما را به عقب ببرند. اما عراقی ها کانال را گرفتند و ما را به اسارت بردند. در حالی که حال هر دو نفرمان وخیم بود، به اردوگاه موصل منتقل شدیم. محمد رضا به خاطر زخم عمیق شکمش خیلی اذیت می شد. عراقی ها از او خواستند به امام خمینی (رحمت الله علیه) و انقلاب دشنام دهد و ناسزا بگوید، ولی محمدرضا در مقابل همۀ افسران عراقی به صدام دشنام داد. آن ها هم زدند توی دهانش و یکی از دندانهایش شکست. به خاطر زخم عمیقی که داشت، پزشک ها دستور دادند که به او آب ندهیم.
به من گفت: «محسن! مطمئنم که اینجا شهید می شوم. ان شاءالله ما پیروز می شویم و تو آزاد می شوی. تو هم به خانۀ ما می روید و به آن ها می گویی که چگونه شهید شدم. و می گویی که دیگر چشم به راهم نباشند.»
روز آخر خیلی تشنه بود. مقداری آب لب تاقچه گذاشته بودند. خودش را روی زمین می کشید تا اب بنوشد اما در میان راه به شهادت رسید. آخرین جمله ای که بر زبان جاری کرد این بود: «فدای لب تشنه ات یا ابا عبدالله»
* لحظه ای به یاد ماندنی
در سال ۱۳۷۹ توفیق پیدا کردم به زیارت عتبات مشرف شوم. عکس و شماره قبر محمدرضا را برداشتم و با توکل به خدا راهی عراق شدم. وقتی به عراق رسیدم، هر چه التماس کردم که مرا به قبرستان الکَرخ بغداد ببرند، از ترس استخبارات صدام، قبول نکردند. به یکی از راننده ها ۲۰ هزار تومان داد و و قبول کرد که مرا به ان جا ببرد. به همراه پسر برادرم به آن جا رفتیم. ردیف ۱۸، شمارۀ ۱۲۸٫ گشتم و قبر پسرم را پیدا کردم.
لحظه ای به یاد ماندنی بی تاب بودم و خودم را روی قبرش انداختم. چهارده سال بود که او را ندیده بودم. و این، اولین دیدارم با محمد رضا بود. به محمدرضا گفتم: «غربت بس است! دلم می خواهد پیش من بیایی.» خیلی التماس کردم و برگشتم.
وقتی به کربلا رفتم آقا سید الشهداء (علیه السلام) را به جوان رعنایش علی اکبر قسم دادم تا فرزندم را به من برگرداند.
دو سال گذشت و خبری نشد. یک روز اعلام کردند که ۵۷۰ شهید را به کشور آوردند. با خود گفتم: «یعنی می شود بچۀ من هم در میان همین ها باشد؟»
در همین فکر بودم که زنگ خانه را زدند. گفتم: «کیه؟». گفتند: «منزل شهید محمد رضا شفیعی!» با عجله در را باز کردم و گفتم: «محمدرضای مرا آوردید؟». گفتند: «مگر به شما خبر دادند؟»
شهید محمد رضا شفیعی گفتم: «سه چهار شب پیش خواب پدرش را دیدم. یک قفس سبز با یک قناری سبز در دست داشت. به من گفت: مژده می دهم که بعد از شانزده سال، مسافر کربلا در راه است.»
آن برادر سپاهی گفت: «الحق که مادران شهدا همیشه از ما جلوتر بودند. حالا من هم به شما مژده می دهم که بعد از شانزده سال جنازۀ محمدرضا شفیعی را آوردند. ولی پسر شما با بقیه فرق دارد.
گفتم: «یعنی چی؟! چه فرقی؟»
گفت: «تفاوتش اینه که بعد از شانزده سال، جنازۀ او همچنان سالم مانده و هیچ تغییری نکرده. الآن هم در سردخانۀ بهشت معصومه است. اگر می خواهید او را ببینید فردا صبح بیایید تا قبل از تشییع، جنازۀ او را ببیبنید».
وارد سرد خانه شدم. قدم هایم سست شده بود و توان حرکت نداشتم. نفسم بند آمده بود و حالت عجیبی به من دست داده بود. بالأخره او را دیدم. نورانی و معطر بود. موهای سر و صورتش تکان خورده بود. چشمهایش هنور با من حرف می زد.
بعثی ها وقتی دیده بودند جنازه شالم است، سه ماه او را زیر آفتاب گذاشته بودند، اما تغییر نکرده بود. نوعی پودر روی بدنش ریخته بودند تا بدنش متلاشی شود، اما باز هم اثر نکرده بود.
بعد گفتند: هنگام مبادلۀ شهدا، سرباز عراقی با تحویل دادن جنازۀ محمد رضا گریه می کرد و صدام ر لعنت می کرد که چه انسان هایی را به شهادت رسانده!
دو رکعت نماز شکر خواندم و آمادۀ تشییع جنازه شدم.
* تشییع جنازۀ محمد رضا
(تاریخ تشییع جنازه: ۱۳۸۱/۰۵/۰۴)
وقتی مردم قم از سالم بودن پیکر محمد رضا خبر دار شدند، چه قیامتی بر پا کردند. مصلای قدس جای سوزن انداختن نبود. باورم نمیشد بعد از شانزده سال چنین تشییع جنازۀ باشکوهی صورت گیرد.
با وجود درد پایی که داشتم، خودم وارد قبر شدم. بچه ام را بغل گرفتم و داخل قبر گذاشتم. عده ای گریه می کردند. عده ای سینه می زدند و خلاصه غوغایی شده بود و خودم با دستان خودم محمدرضا را دفن کردم.
یکی از همرزمان محمد رضا بالای قبر می گفت:
من می دانم چرا محمد رضا بعد از شانزده سال سالم برگشته.
نماز شبش ترک نمیشد
دائم الوضو بود.
زیارت عاشورا می خواند
غسل جمعه اش هم ترک نمیشد.
هر وقت در مجلس روضه شرکت می کرد و گریه می کرد، به جای آن که همانند بقیه اشکاهایش را با چفیه پاک کند، اشک های خود را به بدنش می مالید.
* وصیتنامه شهید محمدرضا شفیعی
بسم الله الرحمن الرحیم
« یا اَیتُها النَفسُ المُطمَئِنَه اِرجِعی اِلی رَبِک راضیه مَرضیه فَادخُلی فی عِبادی و ادخُلی جَنّتی »
به نام الله .پاسدار حرمت خون شهیدان، درهم کوبندۀ کاخ ستمگران .
او که عالم هستی را از هیچ آفرید و همه را از حکمتش تعادل بخشید. و با سلام و درود بی کران بر تمامی رهروان راه حسین . آنان که در این راه قدم نهادند و گلوی خود را با شربت شیرین شهادت تر کردند و جان خود را فدای اسلام و قرآن نمودند .
« ما بندگان خدا هستیم و در راه او قیام می کنیم اگر شهادت نصیب شد، سعادت است »
شهید محمدرضا شفیعی اینجانب محمدرضا شفیعی فرزند مرحوم حسین شفیعی لازم دانستم که چند سطر وصیتی با امت حزب الله داشته باشم و حال که وقت آزاد شدن من از قفس دنیوی رسیده است لازم دانستم که به جهاد در راه خدا بپردازم که اگر به درگاه باری تعالی قبول گردید به سوی زندگی سعادتمند و جاوید دیگری پر بکشم .من یکی از بسیجی هایی هستم که برای اجرای احکام اسلام به جهاد پرداخته ام و از ریخته شدن خونم در این راه باکی ندارم. چون راه، راه انبیا و اولیای خداست و بایستی پیروی از شهید تشنه لب کربلا نمود:
« اِن کانَ دینِ محمدٍ لَم یَستَقِم اِلا بِقَتلی فَیا سُیُوفَ خُزینی »
بعد از شهادت من این سعادت را جشن بگیرید که سنگر خونین من حجلۀ دامادی من بوده است و ما شهادت را جز سعادت نمی دانیم. چون شهادت ارثی است که از انبیا به ما رسیده است. سفارش من به کسانی که این وصیت نامه را می خوانند این است که سعی کنید که یکی از افرادی باشید که همیشه سعی در زمینه سازی برای ظهور صاحب الامر دارند و بکوشید اول خود و بعد جامعه را پاک سازی کنید و دعا کنید که این انقلاب به انقلاب جهانی آقا امام زمان متصل شود. پس اگر می خواهید دعاهایتان مستجاب شود به جهاد اکبر که همان خودسازی درونی است بپردازید.
ای برادر و خواهر مسلمان، بدان که با شعار در خط امام بودن ولی در عمل دل امام را به درد آوردن، وظیفه انسانی و اسلامی ما نیست. ای برادران ما که هنوز خود را نساخته ایم و تمام کارهایمان اشکال دارد چگونه می خواهیم دیگران را بسازیم و انقلابمان را به تمام جهان صادر کنیم. در کارها از خود محوری و تفسیر کارها به میل خود بپرهیزیم و سعی در خودسازی داشته باشیم و خیال نکنیم با کمی فکری که داریم ، فکرمان از همه بالاتر است و از همه خودساخته تر و خلاصه نظرمان بهتر است .برادران گرامی و ملت شهید پرور، همیشه از درگاه خداوند بخواهید که به شما توفیقی عنایت فرماید که بتوانید در خط امام عزیزمان و برای رضای خدا گام بردارید.
ای جوانان ، نکند در رختخواب ذلت بمیرید که حسین (علیه السلام) در میدان نبرد شهید شد و مبادا در غفلت بمیرید که علی (علیه السلام) در محراب عبادت شهید شد و مبادا در حال بی تفاوتی بمیرید که علی اکبر در راه حسین و با هدف شهید شد. و ای مادران مبادا از رفتن فرزندانتان به جبهه جلوگیری کنید که فردای قیامت در محضر خدا نمی توانید جواب زینب را بدهید که تحمل ۷۲ شهید را نمود همه مثل خاندان وهب جوانانتان را به جبهه های نبرد بفرستید و حتی جسد او را هم تحویل نگیرید، زیرا مادر وهت فرمود: پسری را که در راه خدا داده ام پس نمی گیرم و از خواهران گرامی تقاضامندم که از فاطمه (سلام الله علیها) یگانه سرور زنان سرمشق بگیرید و حجاب اسلامی خود را رعایت فرمایید.
امیدوارم روزی فرا رسد که همه ملت از زن و مرد و تا جوان و کودک به وظیفه اسلامی خود آشنا شوند و مرتکب گناه نشوند .
در آخر از مادر گرامی خودم حلالیت می طلبم و امیدوارم از زحماتی که برای من کشید مزد آن را از زینب (سلام الله علیها) بگیرد و امیدوارم همچون دیگر خانواده ی شهدا استوار و مقاوم بمانید و کاری نکنید که دشمنان را شاد کند.
ای جوانان عزیز و ارجمند همانطور که امام فرمود : من چشم امیدم به شماست.
پس شما هم به ندای هل من ناصر حسین زمان لبیک بگویید و به سوی جبهه ها حرکت کنید و نگذارید اسلام و قرآن بی یاور بماند ….
والسلام
ما بندگان خدا بدنیا آمده ایم تا توشه ای برای آخرت جمع آوری نماییم و به سوی زندگی جاوید پر بکشیم.
«الهی تا ظهور دولت یار، خمینی را برای ما نگه دار»
آمین
محمدرضا شفیعی
۱۳۶۴/۱۲/۲۵ -
نظرات کاربران
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
