در آرزوی وصال - سردار شهید حسین کربلائی - مجموعه مستند سوره های سرخ
شهیدی که زیر پای پدرش دفن شد (شهید تخریب حسین کربلایی)
سال 64 توی اردوگاه گردان تخریب لشکر المهدی(عج) نشسته بودیم که سر و کله یه نفر غریبه توجه همه رو جلب کرد، یه آدم بلند قد و خوش هیکل.
می گفت: بچه تهرونم.
اومدم گردان تخریب آموزش خنثی سازی مین ببینم و توی عملیات بعنوان تخریب چی شرکت کنم.
به ظاهرش نمی خورد مبتدی باشه ولی مثل من و الباقی بچه های آموزشی تو کلاس خنثی سازی مین های ضدنفر و ضدتانک و دیگر آموزه های تخریب شرکت می کرد.
چیزی که خیلی جالب بود مثل یه بچه ی خوب و حرف گوش کن هرچی مربی باصفای تخریب دستور می داد موبه مو انجام می داد و اطاعت می کرد حتی رده های پایین تر هم که دستور سینه خیز و غلت و پامرغی می دادند با تمام جدیت اطاعت می کرد و با عشق سینه خیز می رفت و غلت می زد.
یه شب بهش گفتم حاج حسین خیلی جدی گرفتی!
ول کن بابا. چرا اینقدر سینه خیز و پامرغی می ری؟
مثل ما زرنگ باش از زیر اینجور کارا در برو و بی خیال شو.
حسین می گفت نه برادر اشتباه می کنی!
اگه می خوای خدا قبولت کنه و زودتر شهید بشی هرچه فرمانده میگه انجام بده، از روی اخلاص هم سینه خیز برو و غلت بزن وگرنه خبری از شهادت نیست که نیست.
من با خودم فکر می کردم این دیگه کیه بابا!
چرا اینقدر آتیشش تنده! و برای شهید شدن عجله داره؟ ...
شب بعد که توی سنگر دور هم نشسته بودیم بنا گذاشتیم که از خودمون بگیم از کجا اعزام شدیم؟
چکاره هستیم، چه مدته توی جبهه ایم و چه مسئولیت هایی تو عملیات داشتیم.
همه گفتند تا نوبت به حسین رسید.
خیلی طفره می رفت و به هیچ عنوان حاضر نبود اطلاعات بده که چکاره ست و توی چه عملیات هایی شرکت کرده، مسئولیتش چی بوده؟ می گفت از من سوال نکنید چه کاره بودم؟ و چه کارا کردم، فقط می گفت:
من بچه تهرونم از اونجا اومدم لشکر شما جنوبی ها آموزش تخریب ببینم و توی عملیات بعنوان تخریب چی شرکت کنم شاید فیض شهادت نصیبم بشه.
خلاصه هیچ اطلاعاتی از خودش نمی داد یه موقعی آدم شک می کرد نکنه طرف جاسوس باشه و برای جمع آوری اطلاعات اومده گردان تخریب، اما نیمة شب که می شد از صدای هق هق گریه و ناله های سوزناک حسین و الهی العفو نمازشب این غریبه، این شک هم برطرف می شد خلاصه همه مونده بودیم که این بابا کیه؟ چکاره ست؟
آخه چرا از طرف لشکر حضرت رسول(ص) که مال بچه های تهرونه برای جبهه اعزام نگرفته؟
چرا اینطوری غریب و تنها و مرموزه؟ همش هم میگه شهادت ، شهادت!
چه عجله ای برای پریدن داره نمی دونم؟ بنده خدایی می گفت نکنه می خواد بره اون طرف توی بهشت هم جاسوسی کنه؟ خلاصه همینطوری روزها شب می شد و شب ها هم روز وما سرگرم آموزش و مانور و غلت و پامرغی و سینه خیز، بعضی از شبهام که گرفتار خشم شب مربیان می شدیم و مخصوصاً این انفجارهای شدید تی ان تی که کنار خیمه های آموزشی می زدند خیلی وحشتناک بود.
پدرصلواتی ها نیمه های شب که ما گرم خواب بودیم، آهسته وارد چادر می شدند و چراغ های فانوس رو هم خاموش می کردند بعدش هم بغل گوشمون تیراندازی و انفجار و بدو بخیز و بلندشو. یادمه یه شب حسین یا یکی دیگه گفت:
بچه ها بیایید امشب برای مربیان آموزشی تله بذاریم.
نیمه شب بود که با صدای ظرف های غذایی که به سیم تله بسته بودیم و جلوی پای مربیان نصب کرده بودیم از خواب بلند شدیم. پای مربی که اومده بود یواشکی فانوسی رو خاموش کنه به سیم ها خورده بود و افتاده بود زمین، نمی دونم شاید کتک مفصلی هم ازبچه ها خورده بود بهرحال اون اتفاق بخیر گذشت و مربیان ما که لو رفته بودند اون شب از خشم شب بی خیال شدند.
دوره آموزشی داشت به پایانش نزدیک می شد که یه روز صبح چند تا جیپ فرماندهی و موتورسوار از قرارگاه خاتم الانبیاء(ص) وارد اردوگاه تخریب شدند.
یکی از اونها سرشو کرد توی سنگر و با لهجه داش مشتی تهرونی گفت برادر حسین کربلایی اینجاست؟
من گفتم آره داره آموزش می بینه! همون صدا خیلی محکمتر اما با طعنه گفت: بگو لو رفتی حسین!
فرماندهی قرارگاه مارو فرستاده دنبالت گفته کت بسته ورش دارین بیارینش!
توی قرارگاه هم همه دارن دنبالت می گردن. من هاج و واج مونده بودم! قرارگاه خاتم الانبیا(ص) مرکز فرماندهی عملیات های بزرگ سپاه با حسین کربلایی ما چکار داره؟
تا بخودم بیام حسین رو سوار کردند و با خودشون بردند که بردند!
تازه یادم افتاد که حسین به من گفته بود تو دعا کن من شهادت نصیبم بشه منم می برمت تهرون هرجا بخوای می گردونمت، از بهشت زهرا(س) تا پارک ارم و من بهش می گفتم خیلی کلکی اگه تو شهید بشی چطور می خوای منو ببری تهرون بگردونی؟
... اما حسین رفته بود و من رفیق شفیق آموزشیم رو از دست داده بودم.
چند مدت گذشت خیلی دلتنگ حسین بودم یه روز سر و کله اش با یه موتور خیلی گنده پیدا شد.
اومد توی اردوگاه و شروع کردم سلام و احوالپرسی با بچه ها. من بهش گفتم بچه تهرون چی شد یه باره دزدیدن بردنت؟
نگفته بودی فرمانده تخریب قرارگاه هستی؟
و اونجا بود که حسین کربلایی همه چیز را برامون تعریف کرد: گفت که چقدر دلتنگ شهادته و این که داداش هاش هم شهید و مفقودالاثرند و دوستان صمیمیش همه شهید شدند و تنها مونده و بخاطر همین هم فرماندهی تخریب قرارگاه را رها کرده و گمنامانه اومده بود گردان تخریب بچه های جنوب تا با غلبه بر هوای نفس در گمنامی و اخلاص بتونه قله شهادت رو فتح کنه و زودتر به مقام شهادت نائل بیاد.
نمی دونم شاید بخاطر همین عجله اش برای شهادت بود که خدا و دوستان شهیدش 25 سال اونو معطل گذاشته بودند و با درد و زجر با گازهای شیمیایی دست و پنجه نرم کرد و بالاخره در مهرماه 1389 به آرزوی دیرینه اش شهادت رسید و به یاران شهیدش پیوست و جالب اینکه به احترام مقام پدر و مادرش وصیت نمود که او را در زیر پای پدر و مادرش در قبرستان اموات به خاک بسپارند تا اینطوری هم به ما بیاموزه که به پدر و مادرامون احترام بذاریم و قدراونا رو بدونیم و هم تلافی خودش رو سر دوستای شهیدش که 25 سال اونو معطل گذاشته بودند دربیاره و درست لحظه ای که شهدا منتظر به خاک سپاری پیکر مطهر دوست قدیمی شون در کنار خود بودند حسین جاخالی داد و حالا قبرش در کنار شهدا خالیست.
خدا کند که نصیب ما شود. البته بعد از استغفار و توبه و پاک شدن از گناهانمان! توبه بر لب سجده بر کف دل پر از شوق گنـاه معصیت را خنـده می آید ز استغفـار ما.
راوی:ناصرقاسمی -
سال 64 توی اردوگاه گردان تخریب لشکر المهدی(عج) نشسته بودیم که سر و کله یه نفر غریبه توجه همه رو جلب کرد، یه آدم بلند قد و خوش هیکل.
می گفت: بچه تهرونم.
اومدم گردان تخریب آموزش خنثی سازی مین ببینم و توی عملیات بعنوان تخریب چی شرکت کنم.
به ظاهرش نمی خورد مبتدی باشه ولی مثل من و الباقی بچه های آموزشی تو کلاس خنثی سازی مین های ضدنفر و ضدتانک و دیگر آموزه های تخریب شرکت می کرد.
چیزی که خیلی جالب بود مثل یه بچه ی خوب و حرف گوش کن هرچی مربی باصفای تخریب دستور می داد موبه مو انجام می داد و اطاعت می کرد حتی رده های پایین تر هم که دستور سینه خیز و غلت و پامرغی می دادند با تمام جدیت اطاعت می کرد و با عشق سینه خیز می رفت و غلت می زد.
یه شب بهش گفتم حاج حسین خیلی جدی گرفتی!
ول کن بابا. چرا اینقدر سینه خیز و پامرغی می ری؟
مثل ما زرنگ باش از زیر اینجور کارا در برو و بی خیال شو.
حسین می گفت نه برادر اشتباه می کنی!
اگه می خوای خدا قبولت کنه و زودتر شهید بشی هرچه فرمانده میگه انجام بده، از روی اخلاص هم سینه خیز برو و غلت بزن وگرنه خبری از شهادت نیست که نیست.
من با خودم فکر می کردم این دیگه کیه بابا!
چرا اینقدر آتیشش تنده! و برای شهید شدن عجله داره؟ ...
شب بعد که توی سنگر دور هم نشسته بودیم بنا گذاشتیم که از خودمون بگیم از کجا اعزام شدیم؟
چکاره هستیم، چه مدته توی جبهه ایم و چه مسئولیت هایی تو عملیات داشتیم.
همه گفتند تا نوبت به حسین رسید.
خیلی طفره می رفت و به هیچ عنوان حاضر نبود اطلاعات بده که چکاره ست و توی چه عملیات هایی شرکت کرده، مسئولیتش چی بوده؟ می گفت از من سوال نکنید چه کاره بودم؟ و چه کارا کردم، فقط می گفت:
من بچه تهرونم از اونجا اومدم لشکر شما جنوبی ها آموزش تخریب ببینم و توی عملیات بعنوان تخریب چی شرکت کنم شاید فیض شهادت نصیبم بشه.
خلاصه هیچ اطلاعاتی از خودش نمی داد یه موقعی آدم شک می کرد نکنه طرف جاسوس باشه و برای جمع آوری اطلاعات اومده گردان تخریب، اما نیمة شب که می شد از صدای هق هق گریه و ناله های سوزناک حسین و الهی العفو نمازشب این غریبه، این شک هم برطرف می شد خلاصه همه مونده بودیم که این بابا کیه؟ چکاره ست؟
آخه چرا از طرف لشکر حضرت رسول(ص) که مال بچه های تهرونه برای جبهه اعزام نگرفته؟
چرا اینطوری غریب و تنها و مرموزه؟ همش هم میگه شهادت ، شهادت!
چه عجله ای برای پریدن داره نمی دونم؟ بنده خدایی می گفت نکنه می خواد بره اون طرف توی بهشت هم جاسوسی کنه؟ خلاصه همینطوری روزها شب می شد و شب ها هم روز وما سرگرم آموزش و مانور و غلت و پامرغی و سینه خیز، بعضی از شبهام که گرفتار خشم شب مربیان می شدیم و مخصوصاً این انفجارهای شدید تی ان تی که کنار خیمه های آموزشی می زدند خیلی وحشتناک بود.
پدرصلواتی ها نیمه های شب که ما گرم خواب بودیم، آهسته وارد چادر می شدند و چراغ های فانوس رو هم خاموش می کردند بعدش هم بغل گوشمون تیراندازی و انفجار و بدو بخیز و بلندشو. یادمه یه شب حسین یا یکی دیگه گفت:
بچه ها بیایید امشب برای مربیان آموزشی تله بذاریم.
نیمه شب بود که با صدای ظرف های غذایی که به سیم تله بسته بودیم و جلوی پای مربیان نصب کرده بودیم از خواب بلند شدیم. پای مربی که اومده بود یواشکی فانوسی رو خاموش کنه به سیم ها خورده بود و افتاده بود زمین، نمی دونم شاید کتک مفصلی هم ازبچه ها خورده بود بهرحال اون اتفاق بخیر گذشت و مربیان ما که لو رفته بودند اون شب از خشم شب بی خیال شدند.
دوره آموزشی داشت به پایانش نزدیک می شد که یه روز صبح چند تا جیپ فرماندهی و موتورسوار از قرارگاه خاتم الانبیاء(ص) وارد اردوگاه تخریب شدند.
یکی از اونها سرشو کرد توی سنگر و با لهجه داش مشتی تهرونی گفت برادر حسین کربلایی اینجاست؟
من گفتم آره داره آموزش می بینه! همون صدا خیلی محکمتر اما با طعنه گفت: بگو لو رفتی حسین!
فرماندهی قرارگاه مارو فرستاده دنبالت گفته کت بسته ورش دارین بیارینش!
توی قرارگاه هم همه دارن دنبالت می گردن. من هاج و واج مونده بودم! قرارگاه خاتم الانبیا(ص) مرکز فرماندهی عملیات های بزرگ سپاه با حسین کربلایی ما چکار داره؟
تا بخودم بیام حسین رو سوار کردند و با خودشون بردند که بردند!
تازه یادم افتاد که حسین به من گفته بود تو دعا کن من شهادت نصیبم بشه منم می برمت تهرون هرجا بخوای می گردونمت، از بهشت زهرا(س) تا پارک ارم و من بهش می گفتم خیلی کلکی اگه تو شهید بشی چطور می خوای منو ببری تهرون بگردونی؟
... اما حسین رفته بود و من رفیق شفیق آموزشیم رو از دست داده بودم.
چند مدت گذشت خیلی دلتنگ حسین بودم یه روز سر و کله اش با یه موتور خیلی گنده پیدا شد.
اومد توی اردوگاه و شروع کردم سلام و احوالپرسی با بچه ها. من بهش گفتم بچه تهرون چی شد یه باره دزدیدن بردنت؟
نگفته بودی فرمانده تخریب قرارگاه هستی؟
و اونجا بود که حسین کربلایی همه چیز را برامون تعریف کرد: گفت که چقدر دلتنگ شهادته و این که داداش هاش هم شهید و مفقودالاثرند و دوستان صمیمیش همه شهید شدند و تنها مونده و بخاطر همین هم فرماندهی تخریب قرارگاه را رها کرده و گمنامانه اومده بود گردان تخریب بچه های جنوب تا با غلبه بر هوای نفس در گمنامی و اخلاص بتونه قله شهادت رو فتح کنه و زودتر به مقام شهادت نائل بیاد.
نمی دونم شاید بخاطر همین عجله اش برای شهادت بود که خدا و دوستان شهیدش 25 سال اونو معطل گذاشته بودند و با درد و زجر با گازهای شیمیایی دست و پنجه نرم کرد و بالاخره در مهرماه 1389 به آرزوی دیرینه اش شهادت رسید و به یاران شهیدش پیوست و جالب اینکه به احترام مقام پدر و مادرش وصیت نمود که او را در زیر پای پدر و مادرش در قبرستان اموات به خاک بسپارند تا اینطوری هم به ما بیاموزه که به پدر و مادرامون احترام بذاریم و قدراونا رو بدونیم و هم تلافی خودش رو سر دوستای شهیدش که 25 سال اونو معطل گذاشته بودند دربیاره و درست لحظه ای که شهدا منتظر به خاک سپاری پیکر مطهر دوست قدیمی شون در کنار خود بودند حسین جاخالی داد و حالا قبرش در کنار شهدا خالیست.
خدا کند که نصیب ما شود. البته بعد از استغفار و توبه و پاک شدن از گناهانمان! توبه بر لب سجده بر کف دل پر از شوق گنـاه معصیت را خنـده می آید ز استغفـار ما.
راوی:ناصرقاسمی -
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
