فیلم سینمائی ویلائی ها

ویلایی‌ها قصه خانواده‌های فرماندهان سپاه و ارتش در سال ۱۳۶۵ است. عزیز زن ۵۰ ساله‌ای است که همراه نوه‌هایش وارد مجموعه ویلاها می‌شود. الیاس نیز راننده بسیجی است که هر وقت وارد مجموعه می‌شود همه نگران این می‌شوند که شاید خبر شهادت یکی از فرماندهان را بدهد. پس از مدتی سیما که عروس عزیز است از تهران می‌آید تا بچه‌های خود را به خارج از کشور ببرد...

این فیلم درباره زنانی است که همسرانشان که فرمانده جنگ هستند، در جبهه مشغول دفاع از میهن به سر می برند و آنها نیز در اطراف جبهه در یک شهرک، چشم انتظارشان هستند و حوادث گوناگونی را تجربه می کنند.

خلاصه فیلم:
در سال های جنگ، خانواده برخی رزمندگان در مجتمع های ویلایی در حوالی خط مقدم ساکن شده اند...

کارگردان: منیر قیدی
نویسنده: منیر قیدی، ارسلان امیری
تهیه کننده: سعید ملکان
بازیگرها: طناز طباطبایی، پریناز ایزدیار، علی شادمان، ثریا قاسمی، آناهیتا افشار، صابر ابر، گیتی قاسمی، امیرعلی ایمان وند، علیرضا داوری، هستی فرطوسی، فریما کهنمویی، سوگند بارانی، سوگل بارانی، آوین منصوری، معصومه بیگی، مهدخت مولایی


کارگردان
منیر قیدی : متولد سال 1351 در تهران است و فعالیت خود را با منشی گری صحنه در آثاری نظیر « خدا نزدیک است » ، « به نام پدر » و « ارتفاع پست » آغاز نمود و همچنین به عنوان دستیار کارگردان در آثاری مانند « خیلی دور، خیلی نزدیک » نیز حضور داشته است. « ویلایی ها » اولین تجربه کارگردانی منیر قیدی می باشد.

درباره فیلم « ویلایی ها »:
اولین فیلم منیر قیدی به سراغ سوژه ای رفته که در تاریخ سینمای دفاع مقدس به آن پرداخته نشده، یعنی زنانی که در حوالی جبهه های جنگ در یک شهرک حضور داشتند و شرایط دشواری را تجربه می کردند. سوژه فیلم بکر و جذاب است و کمتر مخاطبی در سالهای گذشته درباره آن شنیده است. سینمای ایران در چند سال گذشته رویکرد جدیدی را پیش گرفته و آن پرداختن به زنان در دوران دفاع مقدس می باشد که نقطه اوج آن را می توان « شیار 143 » نرگس آبیار دانست که با استقبال مخاطبین ایرانی مواجه شد.

« ویلایی ها » علی رغم اینکه در محیط جنگ رخ می دهد، اما شخصیت های اصلی داستانش نه سلاح به دست دارند و نه شکل و شمایل قهرمانان را به خود می گیرند. قیدی در اولین تجربه کارگردانی خود به خوبی توانسته شخصیت های داستانش را افرادی عادی معرفی کند که بنا به شرایط کشور، در موقعیت های دشواری قرار گرفته اند و تلاش می کنند تا در برابر این شرایط قدرتمند و سرپا بمانند. در بخشی از فیلم زمانی که پیک شهادت به ویلا می آید، همه زنان نگران می شوند تا نکند این پیک خبر شهادت همسرشان را آورده باشد. این موقعیت سازی ها کمک شایانی به مخاطب در همذات پنداری با شخصیت های فیلم کرده است.

اما علی رغم فضاسازی بسیار خوب قیدی ، فیلم در پرداخت سه شخصیت اصلی داستان با مشکلاتی مواجه است که از کیفیت اثر کاسته است و همچنین مجموعه اتفاقاتی را رقم می زند که میزان واقعیت پذیری در آن اندک است. در فیلم لحظه ای وجود دارد که با آتش سنگین حمله دشمن مواجه می شویم که از حیث اجرا به خوبی پرداخت شده و کارگردانی بسیار خوبی دارد، اما به منطقه روایی آن توجهی نشده است، بطوریکه در این حمله سنگین هیچ تلفاتی به جای نمی ماند و حتی هیچ یک از شخصیت های داستان زخمی نمی شوند! شاید اگر در کنار فضاسازی عالی جنگ، محیط جنگ نیز فضایی واقعی تر می داشت، می شد اثر یکدست و منسجم تری را مشاهده نمود.

مشکل دیگر فیلم را می توان به حاشیه رانده شدن شخصیت های اصلی داستان در نیمه دوم فیلم خواند که به روایت داستان ضربه وارد کرده است. وجود خرده داستان های فراوانی که اغلب با تنش و جدل گذشته ، نکته ای به پرداخت شخصیت های اصلی اضافه نمی کند و باعث خنثی ماندن داستان می گردد. قیدی سعی کرده در این موقعیت با ایجاد تعلیق مخاطب را همراه فیلم نگه دارد اما اشتباه در چیدن میزانسن و کارگردانی، خیلی زود این موقعیت را لو می دهد.

در میان بازیگران فیلم بهترین نقش آفرینی متعلق به ثریا قاسمی است که در این سن و سال کماکان ثابت می کند از بهترین های سینمای ایران است. بازیگران جوان فیلم هم اگرچه بازیهای تکراری از آنان شاهد هستیم، اما توانسته اند برای مخاطب قابل پذیرش باشند. طناز طباطبایی شکل و شمایل تقریباً همیشگی اش در سینمای ایران را اینبار در « ویلایی ها » تکرار نموده و پریناز ایزدیار هم در ادامه روند مثبت دوران بازیگری اش، بازی خوبی از خود در فیلم به نمایش گذاشته است.


می توان گفت که منیر قیدی در طراحی صحنه و بطور کل فضاسازی دوران جنگ تحمیلی، عملکرد مناسبی در فیلم داشته و چنانچه مشکلات فیلمنامه را نادیده بگیریم، باید گفت که با اثری تماشایی مواجه هستیم که به عنوان کارگردان فیلم اولی، می توان نمره قبولی به آن داد و منتظر فیلمهای جدید وی باشیم. « ویلایی ها » سوژه جذابی دارد و اگر فیلمنامه قرص و محکمی برای آن نوشته می شد، می توانست به یک اثر ماندگار در سینمای ایران بدل شود که متاسفانه به این نقطه نمی رسد. -