سیدمهدی سیف/ واو غیر مدی

در این برنامه استاد سید مهدی سیف درباره الف در ابتدای کلمات و واو غیر مدی توضیح می دهند همچنین به مرور دروس گذشته می پردازند.
در مواردی که دو حرف -واو- و -یاء- به صورت (الف مدّی) خوانده می شوند نیز الف کوچکی روی آن حرف قرار داده اند (ـَ و ، ـَـ ی) تا دلالت بر تلفّظ واو و یاء به صورت الف کند، و با توجّه به این که در کلیّه این موارد حرف قبل از -واو- و -یاء-، -مفتوح- می باشد، این -الف- باعث -مد و کشش- صدای فتحه آن ها می شود.
در قرآن های با رسم الخط فارسی، در مواردی که الف مدّی خوانده می شود، فتحه قبل آن را به شکل ایستاده در کنارش قرار داده اند (ا) تا نشانة فتحه اشباعی (صدای کشیده فتحه) باشد، و در مواردی که -الف مدّی- به خاطر التقاء ساکنین خوانده نمی شود، فتحه را به همان شکل معمول، قبل از الف مدّی قرار داده اند، تا نشانة فتحة اشباع نشده، (صدای کوتاه فتحه) و عدم تلفّظ الف مدّی باشد، مانند: الف مدّ - بعد از حرف - نون- در کلمات - رَبَّنَا- و -لِاِخْوانِنَا- به خاطر التقاء ساکنین خوانده نمی شوند، از این رو -فتحه- قبل از -الف مدّی- را به صورت معمولی نوشته اند ( ـَـ ا) تا دلالت بر عدم تلفظ الف مدّی کند -