نخست وزیر ژاپن به دنبال چیست؟

شینزو آبه، از هفت سال پیش نخست وزیر ژاپن است. وی سیزده سال پیش هم به عنوان جوان‌ترین نخست وزیر در راس قدرت قرار گرفت، اما بعد از یک سال به دلیل رسوایی‌های مالی وزرایش مجبور به استعفا شد. حالا این سیاستمدار با سابقه ژاپنی که پارسال، ترامپ را برای دریافت جایزه نوبل پیشنهاد داده بود، فردا به تهران می‌آید.
اولین نخست وزیر ژاپن که بعد از انقلاب به ایران سفر می‌کند. البته آقای آبه یک بار هم در سال ۱۳۶۲ به همراه پدرش که در آن زمان وزیر امور خارجه ژاپن بود به تهران آمد. حالا سوال این است که نخست وزیر ژاپن، در تهران به دنبال چیست و برای چه به ایران می‌اید؟

احتمالا یکی از دلایل سفر آقای آبه به تهران موضوع روابط دوجانبه است بخصوص آنکه آقای ظریف چند هفته پیش به توکیو رفته بود.
هنگامی که موضوع روابط دوجانبه تهران و توکیو مطرح می‌شود همواره سوال‌هایی در مقابل این روابط قرار می‌گیرد، مهمترین سوال عملکرد دولت ژاپن در همراهی با تحریم‌های جدید آمریکا و همچنین دور قبلی تحریم‌ها در سال ۹۱ است. اگر ژاپنی‌ها به دنبال روابط مستحکم با ایران هستند، پس چرا همواره در صف اولِ همراهی با تحریم‌های آمریکا هستند؟
شبکه ان اچ کی ژاپن می‌گوید مقامات ژاپن اعلام کرده اند می‌توانند به جای نفت ایران، آن را از کشور‌های دیگر تامین کنند. شرکت‌های وارد کننده عمده نفت ژاپن واردات نفت از ایران را در ماه اکتبر متوقف کردند.
اما سفر نخست وزیر ژاپن به تهران بعد از سفر چند روز پیش ِرییس جمهور آمریکا به توکیو، معنی خاصی پیدا کرده است؟ ایا ژاپنی‌ها نگران منافع اقتصادی خود در منطقه و ایران هستند؟ آیا این سفر بخشی از طراحی عملیات روانی آمریکایی هاست؟ و آیا ژاپن می‌خواهد در منطقه نقش ایفا کند؟
آنچه رسانه‌های غربی بخصوص شبکه‌های فارسی زبان لندنی و سعودی در روز‌های اخیر، بر آن متمرکز شده اند، ترسیم یک واسطه و میانجی از نخست وزیر ژاپن، در سفر به تهران، است.
البته ابتدا رسانه‌های آمریکایی همزمان با سفر ترامپ به ژاپن، این خط را آغاز کردند. مانند سی ان ان که گفته ترامپ در اظهارات خود اشاره‌ای داشت به اینکه شاید برای میانجیگری گفتگو‌ها بین ایران و آمریکا، به ژاپن تکیه کند.
به نظر می‌رسد رییس جمهور آمریکا و رسانه‌های این کشور در چارچوب عملیات روانی و فریب، تلاش دارند در ذهن افکار عمومی کشور این گونه القا کنند که آمریکا به دنبال مذاکره با ایران است و حتی واسطه هم می‌فرستد، اما این، ایران است که زیر بار مذاکره نمی‌رود.
راهبرد اصلی آمریکایی‌ها برای تغییر محاسبات مسئولان و همچنین افکار عمومی، فشار حداکثری اقتصادی است و در کنار آن نیز تلاش دارند با ژست مذاکره به عنوان مکمل، به نتیجه مورد نظر خود برسند و با کشاندن طرف ایرانی به پای میز مذاکره از طریق فشار افکار عمومی، بیشترین باج و امتیاز را بگیرند.
استیون راجرز عضو شورای مشاوران ستاد انتخاباتی دونالد ترامپ گفته در واقع ترامپ حداکثر فشار را بر ایران اعمال و رژیم ایران این فشار حداکثری را احساس کرده است و با ادامه یافتن این فشار مستمر‏، رژیم ایران راهی جز حاضر شدن بر سر میز مذاکره نخواهد داشت.
نخست وزیر ژاپن، چند روز پیش در کنفرانس خبری با رییس جمهور آمریکا گفته بود از شرایط منطقه و تنش‌ها نگران است.
اگر آقای آبه واقعا نگران تنش‌ها در منطقه است باید به سراغ عامل اصلی این تنش‌ها برود. نخست وزیر ژاپن باید بداند کلید جلوگیری از تنش در منطقه، در واشنگتن است نه در تهران؛ زیرا عامل بی ثباتی در منطقه، اقدامات آمریکا و دولت‌های همراه آن در منطقه است و کشوری که از برجام خارج شده و به تعهدات خود عمل نکرده، آمریکاست نه ایران.
نخست وزیر ژاپن همچنین باید بداند که مذاکره خارج از چارچوب برجام، خارج از محدوده خواهد بود و این منطقه‌ای ممنوعه هم برای او و هم برای کشور‌های اروپایی محسوب می‌شود.
البته آقای آبه در تهران متوجه خواهد شد که جمهوری اسلامی ایران در موضوع ضرب الاجل تعیین شده یعنی ۱۸ تیر بسیار جدی است و بعد از پایان این مهلت، اقداماتی را انجام خواهد داد که شاید تصور آن برای جناب نخست وزیر خوشایند نباشد و حتما این موضوع را به اطلاع مقامات آمریکایی هم خواهد رساند؛ بنابراین اگر وی در تهران به دنبال تکمیل پازل امریکایی‌ها و حرکت در جهت بخشی از عملیات روانی آنهاست باید از پیش بداند که این سفر رهاوردی برای او نخواهد داشت، اما اگر آقای آبه به طرف آمریکایی، موضوع لزوم پایان تحریم‌ها و اجرای تعهدات برجامی را تاکید کند، شاید بتوان در این سفر نقطه امیدی پیدا کرد و گرنه نگرانی از شرایط منطقه و تاکید بر اینکه ایران باید در برجام بماند و همزمان تحریم‌ها هم افزایش یابد، هیچ نتیجه‌ای نخواهد داشت. -