کاظمین در شب ولادت موسی بن جعفر(ع)

امام موسی کاظم (ع)، در نیمه ماه ذی الحجه در سال ۱۲۸ قمری در روستای «اَبواء»، میان مکه و مدینه، متولّد شدند. آن حضرت در سن ۲۰ سالگی، پس از شهادت پدرشان امام صادق (ع)، مسئولیت هدایت امت اسلامی را بر دوش گرفتند.

امام در طول ۳۵ سال امامت خویش (سال‌های ۱۴۸ تا ۱۸۳ ه ق) به اشکال مختلف، نظام ایده آل سیاسی و اجتماعی اسلام را برای مردم تبیین می‌کردند.

ایشان با جمع روایات و احادیث و احکام به احیای سنن پیامبر اکرم (ص) و پدران گرامی خود می‌پرداخت، و آنچه را که در پدرش، امام صادق (ع)، نظم و استحکام یافته بود را حفظ و تقویت می‌کرد و در راه انجام وظایف الهی تا آنجا کوشیدند که جان خود را فدای آن ساختند.

دوران زندگی امام کاظم (ع)، مقارن با حکومت چند تن از خلفای بنی عباس بود. در دورانی که استبداد و ستمگری حاکمان عباسی، به اوج خود رسیده بود.

در دورانی که استبداد و ستمگری حاکمان عباسی، به اوج خود رسیده بود. امام کاظم (ع) در برابر ظلم و ستم‌هایی که از سوی خلفای عباسی صورت می‌گرفت؛ ساکت نمی‌نشستند، بلکه از راه‌های گوناگون با حکومت آنان مخالفت کردند.

همین امر موجب شد که بیشتر دوران زندگی امام کاظم (ع) از مردم به دور باشند؛ در تبعید و یا در زندان! ‏ علت این امر هم ثبات و استقرار حکومت عباسیان بود.

در حالی که تا پیش از آن، در زمان امام باقر (ع) و امام صادق (ع)؛ حکومت عباسی لرزان و ناپایدار بود و نمی‏ توانستند امامان را تحت نظر بگیرند، یا مشکل حادّی برای آن‌ها به وجود بیاورند. اما در زمان امام کاظم (ع) حکومت آنان ثبات یافت و گسترش پیدا کرد و توانستند بر مردم به طور کامل مسلط شوند و امام را نیز مورد ستم قرار دهند.

البته این ظلم و ستم‏‌های بی شماری که بر امام می‌رفت، مانع هدایت گری ایشان نمی‏ شد. امام کاظم (ع) در فرصت‌های مناسب گفتار‌های بیدارگرانه خود را به گوش حُکام ظالم می‌رساندند. -