تفسیر سوره فرقان/ قرائتی: آیه 17-18

تفسیر قرآن کریم حجت الاسلام قرائتی از سوره مبارکه فرقان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ وَمَا یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَقُولُ أَأَنْتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبَادِی هَؤُلَاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِیلَ ﴿۱۷﴾
و روزى که آنان را با آنچه به جاى خدا مى ‏پرستند محشور مى ‏کند پس مى‏ فرماید آیا شما این بندگان مرا به بیراهه کشاندید یا خود گمراه شدند (۱۷)
قَالُوا سُبْحَانَکَ مَا کَانَ یَنْبَغِی لَنَا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِکَ مِنْ أَوْلِیَاءَ وَلَکِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَآبَاءَهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّکْرَ وَکَانُوا قَوْمًا بُورًا ﴿۱۸﴾
مى‏ گویند منزهى تو ما را نسزد که جز تو دوستى براى خود بگیریم ولى تو آنان و پدرانشان را برخوردار کردى تا [آنجا که] یاد [تو] را فراموش کردند و گروهى هلاک‏شده بودند (۱۸) -