ذوق عرفانی ناشی از مناجات شعبانیه/ آیت الله جوادی آملی

سخنان آیت الله جوادی آملی
🔰 ذوق عرفانی ناشی از مناجات شعبانیه
💠 معنای (‌ذوق عرفانی ) این نیست که اصطلاحات عرفانی یا کتاب عرفا را بخوانند؛ همین که به دعا و نیایش دل بسته است، با مناجات با خدا مانوس است، و تا آنجایی که توان دارد خودش می گوید (یا رب)، وقتی که احساس کرد نزدیک شد ساکت می شود تا خدا بگوید (یا عبد)؛ این بهترین عرفان عملی جوانها است.
از همین جا به همه جوانها و نوجوانها ضمن احترام و سلام، عرض می کنیم: این که در کتاب های دعای ما نوشته که این قدر بگو یا رب تا نفس قطع شود، معنایش این نیست که (یا رب یا رب یا رب ...)، این یک معنای ظاهری است! معنایش این است تا آنجا که خودت را می بینی، بگو یا رب؛ اگر احساس قرب کردی، احساس کردی کم کم داری حرف خدا را می شنوی، ساکت باش تا او بگوید (یا عبد)!
این مناجات شعبانیه بهترین درس عرفان است. ائمه (علیهم السّلام) عرفان را در غالب دعاها به ما آموختند؛ هم دعای هر روز، هم دعای هر ماه، هم دعای هر حال. گاهی روزها دعا دارد، گاهی شب ها دعا دارد، گاهی ماهها دعا دارد، گاهی حالت ها؛ حالت ذاکر این است، حالت شاکی این است، حالت شاکر این است، مناجات محب این است و مانند آن.
در مناجات شعبانیه به ما گفتند: اول (ندا) کن، بگو (یا رب)؛ ندا برای دور است. گرچه خدا به انسان نزدیک است، ولی وقتی که خود انسان احساس دوری می کند، می گوید: (یا رب). وقتی نزدیک شد، می گویند کلمه (یا) حذف می شود، بگو (ربّ). این نه اینکه (یا) حذف شد، جا برای ندا نیست! وقتی انسان از دور کسی را صدا می زند تا او بایستد، وقتی انسان به او نزدیک شد نمی گوید (آی فلان کس)، می گوید (فلان کس)! بعد وقتی که خیلی نزدیک شد، ساکت می نشیند تا مخاطبش با او سخن بگوید. اول منادات است، می گوئیم (یا ربّ، یا ربّ)؛ بعد مناجات است، (ربّ، ربّ)، خاموشی و سکوت است که در مناجات شعبانیه عرض می کنیم: خدایا! حالا که من به حضور شما بار یافتم، مرا جزء کسانی قرار بده که (ناجیته سرّاً)، یا (لاحظته فصعق لجلالک)*. خدایا! مرا جزء کسانی قرار بده که تو با او مناجات می کنی، تو با او نجوا داری، تو با او حرف می زنی نه او با تو! تو او را نگاه می کنی، نه تنها او تو را می نگرد!!

------------------------------------
📌 اقبال الاعمال / صفحه ۶۸۷
📋 برنامه تلویزیونی (قرآن و زمان)
📆 قم ؛ ۱۳۷۸
✴ یازدهم شعبان . روز جوان -