نظارت والدین بر رفتار نوجوان

نظارت والدین بر فرزند نوجوان خود یک امر ضروری و حتمی است.
 

چکیده: یکی از نیازهای اساسی فرزندان نوجوان، نظارت والدین بر اعمال و رفتار آنهاست. نظارت کافی والدین بر فرزندان باعث می شود که آسیب پذیری آنها کمتر شود. برای اینکه بدانید چطور باید بر فرزند خود نظارت داشته باشید، حتما مطلب زیر را بخوانید.

 تعداد کلمات 574 / تخمین زمان مطالعه 3 دقیقه

در گذشته نوجوانان آزادی های بیشتری داشتند و آزادی هایی که شما در دوران نوجوانی خودتان داشتید در مقایسه با آزادی هایی که امروز فرزند نوجوان شما دارد، بیشتر است. والدین شما نگران جرم و جنایت هایی که در جامعه رخ می دهد نبودند. امروزه اتفاقات مختلفی در جامعه رخ می دهد. از دزدی و سرقت گرفته تا مصرف مواد مخدر، بنابراین کاملا طبیعی است که والدین دایم نگران فرزندشان باشند و نگذارند او زیاد تنها جایی برود. از طرفی آنها دوست دارند که فرزندشان بزرگ شود و کارهایش را به تنهایی انجام دهد و از طرفی دیگر می ترسند که مبادا برای او اتفاقی بیافتد. ولی بچه ها نگرانی های والدینشان را درک نمی کنند و احساس می کنند والدینشان بیش از حد بر کارهای آنها نظارت دارند. به هر صورت نوجوانان بسیار حساس و آسیب پذیر هستند و به نظارت والدینشان نیاز دارند.
 

وقتی فرزندتان از خانه بیرون می رود، سعی کنید کسی مراقب او باشد. وقتی نوجوانان تنها هستند خطرات بیشتری آنها را تهدید می کند و احتمال دارد آنها با مشکلی روبه رو شوند. مثلا به آنها اجازه دهید با اقوام یا خواهر و برادرشان به مهمانی بروند نه تنهایی و یا وقتی می خواهند به سینمایا پارک بروند، یا خودتان همراهشان برویدیا کسی را همراه آنها بفرستید. وقتی فرزندتان با دوستانش تنهاست دایم به آنها سر بزنید و اگر خانه نیستید به او تلفن بزنید و از احوالش جویا شوید. اگر فرزندتان با دوستانش به خرید می رود، مراقب او باشید. اگر او قرار است به خانه ی دوستش برود از او بخواهید به محض رسیدن به آنجا به شما تلفن بزند.
شاید او از این رفتار شما ناراحت شود و وقتی می بیند شما به او اجازه نمی دهید تنهایی جایی برود، عصبانی شود. اگر او از شما پرسید که چرا اجازه نمی دهید تنهایی جایی برود، به او بگویید که نگرانش هستید و نمی توانید به او اجازه ی انجام چنین کاری را بدهید. به او بگویید که اگر همراه کسی باشد می توانید به او اجازه دهید بدون شما بیرون برود و یا این که وقتی بزرگتر شد و خیال شما از جانب او آسوده شد، می توانید به او اجازه دهید تنها از خانه بیرون برود.
شاید او از شنیدن حرف های شما خوشش نیاید، ولی به هرحال باید این مسایل را به او بگویید. او آنقدر در کنار شما بوده که بتواند مسائل، مشکلات و نگرانی های شما را درک کند. او می داند که شما در خانه و اتومبیل خودتان را قفل می کنید و می داند که وقتی فرزندتان به دانشگاه و یا مدرسه می رود شما نگران او هستید. والدین نمی توانند به راحتی به همه اعتماد کنند و فرزندشان را در جامعه تنها بگذارند. بنابراین اگر چه ضرورتی ندارد که فرزندتان را بیش از حد محدود کنید ولی باید بر کارهای او نظارت کافی داشته باشید و تا وقتی ضرورت دارد و پای امنیت و سلامتی او در کار است باید این روند ادامه داشته باشد.
 
 
منبع: راهنمای کامل تربیت کودک (از تولد تا نوجوانی)
نویسنده: رابین گلدستاین
مترجم: شیرین یزدانی