رابطه خارج نشینی خانواده آقای سیف و گرانی ارز

آنچه که این روز‌ها به رویه‌ای عجیب تبدیل شده است، بی تفاوتی بانک مرکزی در خصوص معیشت مردم و شفاف نبودن عملکرد آن در بخش‌های مختلف است.

به گزارش راسخون به نقل از خبرگزاری دانشجو، سایت جماران در یادداشتی نوشت: به موجب آن چه در شرح وظایف و اختیارات بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران آمده، «این بانک بر آن است که با اجرای سیاست‌های پولی و اعتباری شرایط مساعد برای پیشرفت اقتصادی کشور را فراهم سازد و در اجرای برنامه‌های مختلف اعم از برنامه‌های تثبیت و توسعه اقتصادی پشتیبان دولت باشد. در این راه حفظ ثبات ارزش پول و تعادل موازنه پرداخت‌ها به همراه رشد مدوام اقتصادی از طریق اجرای سیاست‌های پولی از اهداف مهم آن به شمار می‌رود.»

آنچه که این روز‌ها به رویه‌ای عجیب تبدیل شده است، بی تفاوتی بانک مرکزی در خصوص معیشت مردم و شفاف نبودن عملکرد آن در بخش‌های مختلف است. از آشفتگی بازار دلار که رنگ و بوی مضحکی به خود گرفته تا اعمال کارمزد بر تراکنشات در بانک ملی به استناد مصوبه بانک مرکزی!

سوال اینجاست، که علی رغم حمایت همه جانبه مردم در جشن سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی پرداخت این هزینه بر گرده ملت سنگینی می‌کند یا دولت؟

رییس جمهور محترم منابع و درآمد‌های دولت را نه تنها کافی می‌داند بلکه بیشتر از هزینه‌های دولت عنوان می‌کند، پس این همه فشار فزاینده‌ای که بر مردم وارد می‌شود چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟

رشد نجومی دلار و سایر ارز‌ها مانند یورو هر دلیلی که دارد برای چه هزینه و تاوان آن را باید مردم پرداخت کنند؟ چرا دولت و حاکمیت توان برخورد با چند اغتشاش گر اقتصادی را ندارند؟ در حالی که سارق چند گوسفند در سریع‌ترین زمان ممکن قطع ید می‌شود، قطع ید دلالان بازار ارز با ممانعت چه کسانی مواجه می‌شود؟ سکوت بانک مرکزی و دولت چه معنایی دارد؟ صدای خرد شدن استخوان‌های مردم در تامین مایحتاج زندگی به راحتی قابل شنیدن است، پس از چه روی اعتراض آن‌ها غافلگیر کننده عنوان می‌شود؟!

بانک مرکزی به طور پی در پی دست خود را در جیب ملت می‌برد و کوچکترین پاسخگویی در برابر این اقدامات ندارد.

بانک ملی ایران که بزرگترین مجموعه بانکی است، طی اطلاعیه‌ای بخش عظیمی از تراکنشات خود را طبق دستور بانک مرکزی، پولی اعلام می‌کند و آن گونه که به نظر می‌رسد این رویه همانند اخذ هرینه پیامک‌های بانکی قرار است فراگیر شود.

این مبالغ که با وجود میلیون‌ها تراکنش بانکی ارقام نجومی را در پی خواهد شد قرار است صرف هزینه چه مواردی شود؟ آیا بانک‌ها با وجود حصول سود‌های چندین درصدی کفاف دهنده‌ی هزینه‌های خود نیستند که دندان برای عوارض تراکنشات روزمزه مردم تیز کرده اند؟

دولت بهتر نیست منابع مورد نظر خود را با بستن راه فرار‌های مالیاتی دانه درشت ها، جلوگیری از به تاراج رفتن سرمایه صندوق‌های بازنشستگی و فرهنگیان، ورود جدی به مبارزه با قاچاق کالا و ... تامین کند؟

البته شاید در وهله اول ضروری باشد دولت به مسئولین خود به ویژه رییس بانک مرکزی تفهیم کند که ارزیابی‌هایی آنان همراه با بی خیالی تمام، با اطلاعات واقعی مردم تفاوت فاحش و محرز دارد. برای مثال از زمان ایجاد بحران قیمت ارز تا کنون بار‌ها مسولین دولتی به ویژه آقای سیف تاکید کرده اند که کسی از خرید و فروش ارز سود نخواهد کرد در صورتی که با مشاهده شیب صعودی قیمت ارز، مردم اینگونه سخنان را خریدار نیستند و بالعکس برای خرید ارز روز به روز بیشتر ترغیب شده اند.

کافی است مسولین و تیم اقتصادی دولت به میدان فردوسی بروند و حد فاصل میدان تا منوچهری را پیاده روی کنند، آنچه که خواهند دید آیینه بی تدبیری خود آنان است.

نکته مهم دیگر فرافکنی و تفرعنی است که دولت مردان در توضیح علل گرانی ارز دارند. با نگاهی غرورآفرین از برج عاج به مردم می‌نگرند و می‌گویند علت گرانی دلالی چند نفر خاص است؟! خب بسم الله، آقای سیف در معرفی این افراد پیش قدم شوید، قطعا رسانه‌ها نیز در این مسیر شما را یاری خواهند کرد.

آنچه که اظهر من الشمس است بی تدبیری بانک مرکزی در این عرصه بوده که ناشی از مشاوره‌های غلط و یا بی خیالی و هر چه که هست، بایستی به زودی مرتفع شود چرا که گرانی نرخ ارز برخلاف نظر برخی مسولین بر زندگی همه‌ی خانواده‌های ایرانی تاثیر مستقیم دارد. از بیماران تنفسی در خوزستان که طی روز‌های اخیر داروی خود را با سیصد هزار تومان افزایش قیمت به نرخ ۸۰۰ هزار تومان خریداری می‌کنند گرفته تا تمام اقلام وارداتی دیگر که نیاز روزمره‌ی مردم است.

البته طبیعی است هنگامی که خانواده‌ی برخی مسئولان از جمله جناب سیف، در خارج از ایران سکونت داشته باشند، هیچ گاه این فشار مالی روزافزون را احساس نکنند.

از دولت این توقع وجود دارد که اگر نمی‌تواند مشکلات را حل کند و مرهمی بر زخم محرومان بگذارد، حتی الامکان از مسئولینی استفاده کند که خانواده هایشان طعم بیکاری، فقر، رکود و ... را همانند دیگران بچشند و با مردم همدرد باشند.
/2759/