نویسنده:محمد رضا کاشفی
منبع:مجله پرسمان
براى نیل به مقام دوستى با اهل‏بیت، دو راه وجود دارد که هر دو ملازم یکدیگر است؛ 1. نظرى. 2. عملى‏
«محبّت» فرزندى است که در دامان «معرفت»، پرورش مى‏یابد و آن گاه که معرفت حاصل شود، کشش به سوى محبوب و شکل‏گرفتن طبق روش او نیز حتمى خواهد بود. از این رو، نخستین قدم در راه ایجاد محبّت و نیل به مقام دوستى با اهل‏بیت، شناخت آنهاست. براى شناخت آنها نیز سه راه وجود دارد که عبارتند از:
1- مطالعه تاریخ زندگانى آنان.
2-مطالعه و تفکر در سخنان ایشان.
3- شناخت خدا؛ با شناخت حضرت حق و صفات او مى‏توانیم بفهمیم که اهل‏بیت - که متصف به اوصاف و اسماى الهى‏اند- داراى چه ویژگى‏هایى مى‏باشند.
در این راه نیز دو روش اساسى زیر وجود دارد:
1- تبعیّت از آنان؛ عمل کردن به سخنانشان، اجتناب از حرام و عمل کردن به واجبات، هم شکلى با آن سروران، متخلق شدن به اخلاق آنان در سخن و عمل موجب دوستى با آنان مى‏شود. بارورى محبّت به آن عزیزان، دوست داشتن امورى و افرادى است که آنان دوست مى‏دارند و متنفر بودن از هر کس و هر چیزى است که آنان مبغوضش مى‏دارند.
2- رابطه و پیوند داشتن؛ زیارت آنان در حرم‏هاى پاکشان و یاد کردن ایشان از راه دور و نزدیک، موجب ایجاد محبّت مى‏شود. این همه ثواب که بر زیارت اهل‏بیت علیهم‏السلام مترتب بوده و این همه به آن توصیه شده است، براى این است که با آنان «رابطه» پیدا شود. وقتى رابطه پیدا شد، «تشبّه» پدید مى‏آید و وقتى تشبّه پدیدار گشت، عشق و محبّت به حدّ عالى خود مى‏رسد.1
در خصوص گناهان، اگر بدون توبه باشد، در محبّت و انس به آنان خلل ایجاد خواهد کرد؛ زیرا آنان از عمل پلید متنفرند و اما اگر این گناهان با توبه باشد، از آن جا که اینها خود تبدیل به حسنه مى‏شود، زمینه را براى انس بیشتر فراهم خواهد کرد.
در ایجاد این محبّت، باید به خود آنان نیز متوسل شویم و هنگامى که در آلودگى‏ها، تاریکى‏ها، حجاب‏ها، رنگ‏ها و تعلقات گرفتاریم، با توسل به آن بزرگواران، از آنان بخواهیم که به فریادمان برسند و مجذوبمان کنند.
چون ز تنهایى تو نومیدى شوى‏
زیر سایه یار، خورشیدى شوى‏
روبجو یار خدایى را تو زود
چون چنان کردى، خدا یار تو بود2

پى‏نوشت‏

1- ر.ک. محمدرضا کاشفى، آیین مهرورزى، ص 127-121.
2- مثنوى، دفتر 2، ص 23 و 22.