قرارداد 1907

اين پيمان كه در سن پترزبورگ پايتخت روسيه تزاري به امضا رسيد شامل توافق دو كشور در زمينه منافع طرفين در افغانستان ، تبت، امپراطوري عثماني و ايران بود. در بخش مربوط به ايران دو كشور موافقت كردند كه سرزمين ايران را به قلمرو نفوذ خود تقسيم كنند. به موجب اين قرارداد قسمت شمالي ايران شامل شهرهاي پر جمعيت و مراكز عمده تجاري از خط فرضي بين قصر شيرين و اصفهاو يزد و خواف و مرز افغانستان منطقه نفوذ روسيه شناخته شد و قسمت جنوبي كه داراي ارزش سوق‌ الجيشي براي دفاع از هند بود از خط فرضي بين بندر عباس، كرمان، بيرجند، زابل و مرز افغانستان منطقه نفوذ ا نگلستان شناخته شد. اين پيمان كه به قرارداد 1907 معروف شد در شرائطي به امضاي لندن و مسكو رسيد كه در ايران اركان حكومت مشروطه به خاطر مبارزات مردمي شكل گرفته بود. فرمان برقراري حكومت مشروطه در مرداد 1285 صادر شده بود، اولين مجلس شورا در تاريخ ايران در مهر همان سال تشكيل شده بود، اولين قانون اساسي ايران در دي ماه همان سال تنظيم و تدوين شده بود. از اين رو وقتي مظفرالدين شاه متعاقب اين تحولات درگذشت، دولتهاي روسيه و انگليس اولين گامهاي خود را براي روياروئي با وضعيت جديد برداشتند. به قدرت رسيدن محمد علي شاه قاجار كه هم پيمان روسها و مخالف سر سخت جريان مشروطه‌خواهي بود اولين قدم براي مبارزه با مشروطه‌ و فراهم ساختن زمينه نفوذ سياسي روسيه و انگليس در امور داخل كشور بود.
قرارداد 1907 اگر چه موضوعاتي غير از ايران را نيز در بر مي‌گرفت ولي چنانچه اكثر مورخان انگليسي اذعان كرده‌اند، روح حاكم بر اين قرارداد، تباني بر سر سرنوشت ايران بود. افشاء اين قرارداد در ايران موجب هيجان عمومي و اعتراضات شديدي گرديد و مجلس شوراي ملي به اتفاق آراء آن را مردود و بي‌ اعتبار شناخت. با اين وجود، روسها و انگليس‌ها، عملاً اين پيمان را به اجرا درآوردند و پس از آغاز جنگ جهاني اول دخالتهاي وسيعي در شهرهاي ايران به عمل آوردند و به بهانه جنگ عليه دولت عثماني كشورمان را به اشغال نظامي خود درآوردند.