محل زندگي حضرت مهدي (عليه السلام) در دوران ظهور

4. دوران ظهور
دوران ظهور حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) که درخشان‌ترين فراز تاريخ و روشن‌ترين دوران زندگي انساني است، ويژگي‌هاي فراواني دارد از جمله مهم‌ترين آن‌ها حاکميت واپسين معصوم و حجت الهي است. درباره محل زندگي حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) و حکومت آن حضرت در عصر ظهور، روايات فراواني وجود دارد. در اين روايات، به طور عمده مسجد سهله را منزل آن حضرت و شهر کوفه را به عنوان پايگاه حکومتي آن حضرت معرفي کرده‌اند.1

أَما اِنَّهُ مَنْزِلُ صاحِبِنا اِذا قامَ بِاَهْلِهِ؛2
آن‌جا اقامتگاه صاحب ما است؛ هنگامي كه با خانواده‏اش قيام كند.
در برخي از منابع، به جاي «قام»، «قدم» تعبير شده است؛ يعني هنگامي كه تشريف بياورد3.
گويي او را با چشم خود مي‏بينم كه از وادي السلام عبور كرده، بر فراز اسبي كه سپيدي پاها و پيشاني‏اش همي درخشد، به سوي مسجد سهله در حركت است و زير لب زمزمه دارد و خدا را اين‏گونه مي‌‏خواند: لااله الااللّه حقاً حقاً...4.
اي ابا محمد! گويي فرود آمدن قائم(عجل الله تعالي فرجه الشريف) را با اهل و عيالش در مسجد سهله، با چشم خود مي‏بينم.
ابوبصير عرض کرد: «آيا محل اقامت دائمي آن حضرت، در مسجد سهله خواهد بود؟»
حضرت فرمود: «آري».
سپس فرمود:
مسجد سهله، اقامتگاه حضرت ادريس(عليه السلام) بود. مسجد سهله اقامتگاه حضرت ابراهيم(عليه السلام) بود. خداوند، پيامبري را مبعوث نكرده، جز اين‌كه در مسجد سهله نماز گزارده است. مسجد سهله، پايگاه حضرت خضر(عليه السلام) است. كسي كه در مسجد سهله اقامت كند، همانند كسي است كه در خيمه رسول اكرم(صلي الله عليه و آله وسلم) اقامت كند. مرد و زن با ايماني يافت نمي‏شود، جز اين‌كه دلش به سوي مسجد سهله پر مي‏زند...5.
البته چگونگي زندگي در عصر ظهور مشخص نشده است؛ ولي به نظر مي‌رسد تفاوت بسياري با نحوه زندگي امروزي داشته باشد. تکامل علوم بشري، کمال عقلاني بشر، گسترش خارق العاده امکانات و رفاه عمومي، امنيت فراگير بر کل کره زمين و... به طور قطع ويژگي‌هايي را براي زندگي در آن زمان ايجاد خواهد کرد که به راستي در تصوّر ما نمي‌گنجد.

پي نوشت ها:

1. شيخ صدوق، تهذيب، ج3، ص252.
2. شيخ کلينی، كافی، ج 3، ص 495؛ شيخ صدوق، تهذيب، ج 3، ص 252.
3. شيخ مفيد، ارشاد، ج 2، ص 380؛ شيخ طوسی، كتاب الغيبة، ص 471.
4. طبری، دلائل الامامة، ص 243.
5. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج 97، ص 435، ح3.