جهان در آستانه ظهور
جهان در آستانه ظهور
منبع:نگین آفرینش
در بخشهاي گذشته درباره غيبت امام دوازدهم و فلسفه آن سخن گفتيم. آن آخرين حجّت پروردگار غايب شد تا پس از فراهم شدن زمينهها ظاهر شود و جهان را از پرتو هدايتهاي مستقيم خود بهره مند سازد. بشريت ميتوانست در دوران غيبت، به گونهاي عمل كند كه هر چه زودتر شرايط حضور امام را آماده سازد ولي به خاطر پيروي از شيطان و هواي نفس و دور ماندن از تربيت صحيح قرآني و نپذيرفتن ولايت و راهبري معصوم(عليه السلام) به بيراهه رفت و هر روز بناي ستمي را در دنيا قرار داد و ظلم و تباهي را گسترده كرد. با انتخاب اين مسير، به سرانجام بسيار بدي رسيد. جهاني پر از ظلم و جور، فساد و تباهي، روزگاري تهي از امنيّت اخلاقي و رواني، حياتي به دور از معنويت و پاكي و اجتماعي پر از تجاوزها و پايمال كردن حقوق زيردستان، محصول عملكرد انسانهاي دوران غيبت شد. واقعيتي كه در كلام معصومين از قرنها قبل، پيش بيني شده و تصوير سياه آن، ترسيم گشته بود.
امام صادق(عليه السلام) به يكي از ياران خود فرمود:
«هنگامي كه ببيني ظلم و ستم فراگير شده، قرآن فراموش گشته و از روي هوا و هوس تفسير گرديده، اهل باطل بر اهل حق پيشي گرفته، افراد با ايمان سكوت اختيار كرده، پيوند خويشاوندي بريده شده، چاپلوسي فراوان گشته، راههاي خير بدون رهرو و راههاي شر مورد توجه قرار گرفته، حلال، حرام شده و حرام مجاز شمرده شده. سرمايههاي عظيم در راه خشم خدا (و فساد و ابتذال) صرف گرديده، رشوه خواري در ميان كاركنان دولت رايج شده، سرگرميهاي ناسالم چنان رواج پيدا كرده كه هيچ كس جرأت جلوگيري آن را ندارد، شنيدن حقايق قرآن بر مردم گران آيد اما شنيدن باطل سهل و آسان باشد، براي غير خدا به حج خانه خدا بشتابند، مردم سنگدل شوند (و عواطف بميرد)، اگر كسي اقدام به امر به معروف و نهي از منكر كند به او توصيه ميكنند كه اين كار وظيفه تو نيست، هر سال فساد و بدعتي نو پيدا شود. (هرگاه ديدي اوضاع مردم اينگونه شده) مراقب خويش باش و از خدا نجات و رهايي از اين وضع ناهنجار را بخواه (كه فرج نزديك است).»1
البته اين تصوير سياه از دوران پيش از ظهور، چهره غالب آن دوره است چرا كه در همين روزگار هستند دين باوران حقيقي كه بر عهد خود با خداوند استوار ميمانند و مرزهاي اعتقاد خود را پاس ميدارند و در فساد محيط حل نميشوند و سرنوشت خود را به فرجام زشت ديگران پيوند نميزنند. و اينها از بهترين بندگان خدا و شيعيان امامان نور هستند كه در روايات فراوان مورد تمجيد و ستايش قرار گرفتهاند. اينان هم خود پاك زيستند و هم ديگران را به پاكي دعوت ميكنند چون نيك ميدانند كه ميتوان از راه ترويج خوبيها و ساختن محيطي معطّر به عطر ايمان، ظهور امام خوبيها را پيش انداخت و مقدمات قيام و حكومت او را فراهم كرد زيرا كه زماني قيام عليه بديها ممكن است كه مصلح موعود ياوراني داشته باشد. و اين تفكر نقطه مقابل ايدة باطلي است كه معتقدند جهت تعجيل ظهور بايد فساد را رواج داد! به راستي آيا پذيرفته است كه اهل ايمان در برابر زشتيها و بديها سكوت كنند تا فساد فراگير شود و از اين راه زمينه ظهور فراهم گردد؟ آيا ترويج خوبيها و فضيلتها نميتواند ظهور امام خوبان را نزديك كند؟
فريضه امر به معروف و نهي از منكر از تكاليف قطعي هر مسلمان است كه در هيچ زمان و مكاني قابل چشم پوشي نيست پس چگونه است كه به خاطر تعجيل ظهور بتوان مروّج ظلم و تباهي شد؟!
چنانكه پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله وسلم) فرمود:
«در پايان اين امت (مسلمان) قومي خواهند بود كه مانند مسلمانان صدر اسلام اجر خواهند داشت آنها امر به معروف و نهي از منكر ميكنند و با اهل فتنه (و فساد) ميجنگند.»2
گذشته از اين آنچه در روايات فراوان به آن تصريح شده است، پر شدن جهان از ظلم و ستم است و اين به معني ظالم شدن همه انسانها نيست بلكه همچنان راه خدا، رهروان خود را خواهد داشت و عطر فضيلتها در محيطهاي گوناگون به مشام خواهد رسيد.
بنابراين، جهانِ پيش از ظهور اگرچه دوران تلخي است ولي به دوره شيرين ظهور پايان ميگيرد و اگر چه روزگار فساد و ستمگري است امّا پاك بودن و ديگران را به خوبيها دعوت كردن از وظايف حتمي منتظران است و در تعجيل فرج آل محمد(صلي الله عليه و آله وسلم) تأثير مستقيم دارد.
اين بخش را با سخني از امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به پايان ميبريم كه فرمودند:
«ما را از شيعيان باز نميدارد مگر آنچه از كردارهاي آنان كه به ما ميرسد و ما را ناخوشايند است و از آنان روا نميدانيم.»3
با توجه به تفاوت ياد شده به خوبي ميتوان دريافت كه زمينهها و شرايط نسبت به علائم و نشانهها از اهميت بيشتري برخوردارند بنابراين لازم است كه بيش از آنكه به دنبال علائم باشيم به زمينهها توجه كنيم و در حد توان خود در تحقق آنها بكوشيم. به همين جهت ما ابتدا زمينهها و شرايط ظهور را توضيح ميدهيم و در پايان به اختصار برخي از علائم ظهور را بر ميشمريم.
امام صادق(عليه السلام) به يكي از ياران خود فرمود:
«هنگامي كه ببيني ظلم و ستم فراگير شده، قرآن فراموش گشته و از روي هوا و هوس تفسير گرديده، اهل باطل بر اهل حق پيشي گرفته، افراد با ايمان سكوت اختيار كرده، پيوند خويشاوندي بريده شده، چاپلوسي فراوان گشته، راههاي خير بدون رهرو و راههاي شر مورد توجه قرار گرفته، حلال، حرام شده و حرام مجاز شمرده شده. سرمايههاي عظيم در راه خشم خدا (و فساد و ابتذال) صرف گرديده، رشوه خواري در ميان كاركنان دولت رايج شده، سرگرميهاي ناسالم چنان رواج پيدا كرده كه هيچ كس جرأت جلوگيري آن را ندارد، شنيدن حقايق قرآن بر مردم گران آيد اما شنيدن باطل سهل و آسان باشد، براي غير خدا به حج خانه خدا بشتابند، مردم سنگدل شوند (و عواطف بميرد)، اگر كسي اقدام به امر به معروف و نهي از منكر كند به او توصيه ميكنند كه اين كار وظيفه تو نيست، هر سال فساد و بدعتي نو پيدا شود. (هرگاه ديدي اوضاع مردم اينگونه شده) مراقب خويش باش و از خدا نجات و رهايي از اين وضع ناهنجار را بخواه (كه فرج نزديك است).»1
البته اين تصوير سياه از دوران پيش از ظهور، چهره غالب آن دوره است چرا كه در همين روزگار هستند دين باوران حقيقي كه بر عهد خود با خداوند استوار ميمانند و مرزهاي اعتقاد خود را پاس ميدارند و در فساد محيط حل نميشوند و سرنوشت خود را به فرجام زشت ديگران پيوند نميزنند. و اينها از بهترين بندگان خدا و شيعيان امامان نور هستند كه در روايات فراوان مورد تمجيد و ستايش قرار گرفتهاند. اينان هم خود پاك زيستند و هم ديگران را به پاكي دعوت ميكنند چون نيك ميدانند كه ميتوان از راه ترويج خوبيها و ساختن محيطي معطّر به عطر ايمان، ظهور امام خوبيها را پيش انداخت و مقدمات قيام و حكومت او را فراهم كرد زيرا كه زماني قيام عليه بديها ممكن است كه مصلح موعود ياوراني داشته باشد. و اين تفكر نقطه مقابل ايدة باطلي است كه معتقدند جهت تعجيل ظهور بايد فساد را رواج داد! به راستي آيا پذيرفته است كه اهل ايمان در برابر زشتيها و بديها سكوت كنند تا فساد فراگير شود و از اين راه زمينه ظهور فراهم گردد؟ آيا ترويج خوبيها و فضيلتها نميتواند ظهور امام خوبان را نزديك كند؟
فريضه امر به معروف و نهي از منكر از تكاليف قطعي هر مسلمان است كه در هيچ زمان و مكاني قابل چشم پوشي نيست پس چگونه است كه به خاطر تعجيل ظهور بتوان مروّج ظلم و تباهي شد؟!
چنانكه پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله وسلم) فرمود:
«در پايان اين امت (مسلمان) قومي خواهند بود كه مانند مسلمانان صدر اسلام اجر خواهند داشت آنها امر به معروف و نهي از منكر ميكنند و با اهل فتنه (و فساد) ميجنگند.»2
گذشته از اين آنچه در روايات فراوان به آن تصريح شده است، پر شدن جهان از ظلم و ستم است و اين به معني ظالم شدن همه انسانها نيست بلكه همچنان راه خدا، رهروان خود را خواهد داشت و عطر فضيلتها در محيطهاي گوناگون به مشام خواهد رسيد.
بنابراين، جهانِ پيش از ظهور اگرچه دوران تلخي است ولي به دوره شيرين ظهور پايان ميگيرد و اگر چه روزگار فساد و ستمگري است امّا پاك بودن و ديگران را به خوبيها دعوت كردن از وظايف حتمي منتظران است و در تعجيل فرج آل محمد(صلي الله عليه و آله وسلم) تأثير مستقيم دارد.
اين بخش را با سخني از امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به پايان ميبريم كه فرمودند:
«ما را از شيعيان باز نميدارد مگر آنچه از كردارهاي آنان كه به ما ميرسد و ما را ناخوشايند است و از آنان روا نميدانيم.»3
زمينههاي ظهور و علائم آن
ظهور امام مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) شرايط و نشانه هايي دارد كه از آنها به عنوان زمينههاي ظهور و علائم آن ياد ميشود تفاوت اين دو آن است كه زمينهها در تحقق ظهور تأثير واقعي دارند به گونهاي كه با فراهم شدن آنها ظهور امام اتفاق ميافتد و بدون آنها ظهور نخواهد بود. ولي علائم در وقوع ظهور نقشي ندارند بلكه تنها نشانه هايي هستند كه به وسيله آنها ميتوان به اصل ظهور و يا نزديك شدن آن پي برد.با توجه به تفاوت ياد شده به خوبي ميتوان دريافت كه زمينهها و شرايط نسبت به علائم و نشانهها از اهميت بيشتري برخوردارند بنابراين لازم است كه بيش از آنكه به دنبال علائم باشيم به زمينهها توجه كنيم و در حد توان خود در تحقق آنها بكوشيم. به همين جهت ما ابتدا زمينهها و شرايط ظهور را توضيح ميدهيم و در پايان به اختصار برخي از علائم ظهور را بر ميشمريم.
پي نوشت ها:
1. كافى، ج 7، ص 28.
2. معجم احاديث الامام المهدى، ج 1، ص 49.
3. احتجاج، ج 2، ش 360، ص 602.
مقالات مرتبط
تازه های مقالات
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}