کیهان شناسان تعریف کاملی از اینکه جهان ما به کجا می‌رود ارائه می‌دهند.

بدین معنی که مقادیری ماده نامرئی بشکل سیاهچاله‌های کوچک و بزرگ در فضا پراکنده اند و بتدریج بزرگ و بزرگتر می‌شوند و سرانجام عالم را بسوی خود می‌کشند. به عنوان مثال کهکشان راه شیی 10 درصد ماده آن بشکل سیاهچاله است. طبق این نظریه سیاهچاله‌ها روز به روز در اثر بلعیدن مواد اطراف خویش ، بتدریج غول پیکرتر می‌شوند و روزی خواهد رسید که تمامی کائنات منجمله کهکشان راه شیری در دهان این هیولای فضایی فرو خواهند رفت و عالم ماده در مجموع به یک سیاه چاله بزرگ تبدیل خواهد شد.
استاد جان گریبین می‌گوید:
در واقع ما درون یک سیاهچاله غول آسا زندگی می‌کنیم که شامل کل کائنات می‌شود. این جهان که از میان عدم مطلق متولد شده ، به عنوان یک افت و خیز کوانتومی خلا به مدت 15 میلیارد سال در حال انبساط بوده ولی آهنگ این انبساط دائما رو به کاهش است. در آینده‌ای دور که به دهها میلیارد سال نمی‌رسد نیروی جاذبه بطور اجتناب ناپذیری این انبساط را متوقف و سپس آن را معکوس خواهد کرد.. تا دهها میلیارد سال دیگر ، تأثیر این روند بر ستاره‌ها ، سیارات و هر شکلی از حیات پیرامون ما کمتر از آن خواهد بود که موجب نگرانی باشد. ولی نهایتا همه کهکشانها به یکدیگر خواهند پیوست. ستارگان با یکدیگر تصادم خواهند کرد و به صورت توده بی شکل نامنظمی در خواهند آمد و سرانجام عالم از میان خواهد رفت و مانند هر نوسان دیگری از خلا نابود خواند شد.
دستاوردهای دانش جدید از چند جهت عرصه را بر نظریه ازلی _ ابدی بودن ماده مسدود کرده‌اند. یکی از دلایل ارئه شده این است که اگر جهان ازلی _ ابدی بود هیچ عنصر رادواکتیوی یافت نمی‌شد. و نیز قوانین و اصول فیزیکی دیگر مانند قانون دوم ترمودینامیک که می گوید آنتروپی جهان رو به افزایش است و ...