چشم اندازهای ماه

دریاهای تاریک:

لکه هایی که با چشم عادی و غیر مسلح روی سطح ماه مشاهده می شوند به شکل اقیانوس به نظر می رسند که به همین خاطر دریا نامیده شده اند. می دانیم که نیروی جاذبه ماه کوچک و آنقدر کم است که قادر به نگاه داشتن آب و هوا نیست، بنابراین ماه هیچگاه دارای اقیانوس نبوده. دریاهای ماه (مناطق تاریک یا ماریا) مطوحی عظیم و کاملا خشک از سنگ گدازه ها هستند. این گدازه ها میلیاردها سال پیش در بخشهایی از سطح سفید ماه که مملو از دهانه های آتشفشانی بوده سدازیر شده و روی قسمتهایی از آنها را پوشانیده است. سپس این حجم عظیم گدازه ها سد شده اند. در حال حاضر چون مانند سابق اجرام آسمانی زیادی در فضا وجود ندارد ، دریاهای ماه به ندرت مورد اثابت گلوله ها ی آتشین و بزرگ فضایی واقع می شوند. بطوری که این مناطق تاریک ، دارای دهانه های آتشفشانی بسیار کمتری نسبت به چشم اندازهای سفید قدیمی هستند. دریاهای ماه به زبان لاتین نام گذاری شده اند.

دریای شرقی	Mare Orientale
اقیانوس طوفانها	Oceanus Procellarum
دریای باران	Mare Imbrium
دریای ابرها	Mare Nubium
دریای رطوبت	Mare Humorum
دریای شادی	Mare Sererenitis
دریای آرام	Mare Tranquilitatis
دریای شهد	Mare Nectaris
دریای حاصلخیزی	Mare Foecunditatis
دریای بخارها	Mare Vaporum
دریای خطرها (بلایا)	Mare Crisium
دریای اسمیت	Mare Smythii
دریای کناره	Mare Marginis
دریای امواج	Mare Undarum
دریای کف آلود	Mare Spumans
دریای مسکو	Mare Moscoviense
دریای استعداد	Mare Ingenii
دریای جنوبی	Mare Australe
دریای سرما	Mare Frigoris
دریای هامبولت	Mare Homboldtianum
خلیج کوچک رنگین کمان	Sinus Roris
خلیج کوچک شبنم	Sinus Iridum
خلیج کوچک سیلها	Sinus Roris
خلیج کوچک میانه	Sinus Aestuum
باتلاق عفونت	Palus Putredinis
دریاچه رویاها	Lacus Somniorum
دریاچه مرگ	Lacus Mortis
باتلاق بیماریها	Palus Epidemiarum

دهانه‌های آتشفشانی:

از تعدادی از دهانه‌های آتشفشانی ، پرتوهای درخشان به صورت شعاعی به خارج ساطع می‌شود. مثلا دهانه‌های تیخو ، کوپر نیکوس و کپلر دارای این این خاصیت هستند. جمعا تا کنون 60 دهانه آتشفشانی از این نوع شناسایی شده‌اند. برخی از این پرتوها 1000 کیلومتر طول و کیلومترها عرض دارند و احتمالا این پرتوهای درخشان ، نوعی گرد و غبار نورانی‌اند که به هنگام برخورد یک جرم آسمانی به سطح ماه به خارج پرتاب شده‌اند.
در کنار دیواره‌های گرد و دایره مانند دهانه‌های آتشفشانی در سطح ماه همجنین سلسله جبالی ممتد و طولانی وجود دارد. این رشته کوهها با نامهایی مشابه رشته کوههای معروف زمین از قبیل رشته کوههای کارپات ، آپناین و آلپ نامگذاری شده‌اند. کوهستانهای ماه بجز تشابه اسمی ، وجه مشترک چندانی با کوهسارهای زمین ندارند. این کوهها مانند کوههای زمین از چین خوردگیها و در هم فرو رفتن قسمتهای مختلف بوجود نیامده‌اند، بلکه کناره‌های قیفهای حاصله از برخورد اجرام آسمانی عظیم به سطح ماه هستند.