هر زمان که محصولی مانند ویندوز 10 به بهره‌برداری می‌رسد، سازندگان آن لیستی متشکل از امکانات جدید افزوده شده به آن را منتشر می‌کنند. امکانات معرفی شده برای ویندوز 10 نیز در سطح مطلوب و قابل قبولی قرار دارند و به خصوص برای آنها که می‌خواهند آپگرید به نسخه جدید را برای خود توجیه نمایند یا روزنامه‌نگارانی که سعی در نوشتن یک مقاله پر و پیمان دارند، که اینگونه است.
با این همه، تلاش بالای مایکروسافت برای اینکه ثابت کند ویندوز 10 بهترین نسخه از این سیستم عامل است، درست همانند کاری که با ویندوز 8 و نسخه‌های قبل از آن انجام داد، به هیچ وجه به معنای کامل بودن نسخه نهایی ویندوز نیست.
البته تردیدی نیست که ویندوز بهتر شده اما از طرفی هم حجم آن بالا رفته، پیچیده‌تر شده و در نتیجه کار کردن با آن دشوارتر.
با این همه، برای مایکروسافت ضرورت دارد که مشتریان قبلی این سیستم عامل را برای مهاجرت به نسخه جدیدش راضی کند و در کنار آن کاربران جدید را هم جذب نماید تا کسب و کار خود را توسعه دهند و این کاری است که شرکت مورد بحث ظرف 30 سال گذشته انجام داده. با این همه، باید بگوییم که به خاطر جهت‌گیری‌های جدید مایکروسافت، ویندوز 10 آن سحر و جادوی همیشگی نسخه‌های مختلف ویندوز را ندارد.
اگر خاطرتان باشد،‌ ویندوز 8 با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم می‌کرد و علت هم این بود که سیستم عامل مورد بحث با در نظر داشتن دیدگاه بسیار ویژه‌ای ساخته شده بود که بسیاری از کاربران قبلی‌اش در آن در نظر گرفته نمی‌شدند. همین مسأله این تصور را در ذهن بسیاری به وجود آورد که مایکروسافت به عنوان یک کسب و کار، رشته‌ای که ویندوز را به موفقیت رساند را گم کرده است چرا که با ویندوز ویستا شکست را تجربه کرد، با ویندوز 7 مجدداً روی پاهای خود ایستاد و با ارائه ویندوز 8 بار دیگر دچار شکست شد.
آنچه در مورد ویندوز 10 با قطعیت می‌دانیم این است که ویندوز 10 آخرین نسخه از این سیستم عامل خواهد بود و با آپدیت‌هایی که به صورت مستمر برای آن عرضه می‌گردد به شکل نهایی خود درمی‌آید و به همین دلیل دیگر نیازی به ارائه نسخه‌های 11، 12 یا 14 آن از سوی شرکت یاد شده نخواهد بود.
با نگاهی به آنچه مایکروسافت تمایل دارد در اختیار کاربرانش قرار دهد و همچنین مسیری که برای رسیدن به این نقطه طی کرده است، نوعی حس ناامیدی در بسیاری از کاربران ایجاد می‌شود. با در نظر داشتن تاریخچه غنی این شرکت، ویندوز باید سیستم عاملی باشد که اهالی مایکروسافت بیشترین زمان را صرف بهینه‌سازی و توسعه‌اش کرده‌اند اما متأسفانه این نرم‌افزار دارای نقایص متعددی است و کاربران هر لحظه با آنها روبرو می‌شوند.
در این مطلب قصد داریم 12 قابلیتی که باید در ویندوز 10 حضور می‌داشتند اما بنابر دلایل گوناگون در آن گنجانده نشده‌اند را ذکر نماییم البته در نظر داشته باشید که این مقاله در روز قبل از ارائه نسخه نهایی نوشته شده و ممکن است که برخی از قابلیت‌های ذکر شده در آن، در نسخه نهایی وجود داشته باشند.

بکاپ کامل

مشخص نیست که مایکروسافت با حفظ امنیت سیستم کاربرانش چه مشکلی دارد اما این شرکت متأسفانه کاری برای تأمین امنیت خود نکرده است. این شرکت در نسخه ویستا، یک ابزار بکاپ را گنجانده بود که به صورت نظری تصویری از کامپیوتر کاربر تهیه می‌کرد و می‌شد با آن سیستم را ریکاوری کرد. در ویندوز 7، این ابزار سودمندی و کارایی بیشتری پیدا کرد و در ویندوز 8 مایکروسافت همه تلاش خود را انجام داد تا ابزار یاد شده را از نظر کاربرد پنهان نموده و حتی برخی از بهترین امکاناتش را حذف نماید.
شاید اصلی‌ترین دلیل روی آوردن کاربران به سیستم‌های مک هم همین مسأله باشد، چرا که اپل نرم‌افزاری فوق‌العاده به نام تایم مشین یا ماشین زمان را برای آن در نظر گرفته که به شما امکان می‌دهد هم ایمنی سیستم خود را افزایش دهید و هم اینکه بدون هیچ دردسری فایل‌های خود را بازیابی نمایید. چرا مایکروسافت نمی‌تواند نسخه‌ای از ویندوز را همراه با چنین قابلیتی ارائه دهد؟
ظاهراً یک مشکل سیاسی وجود دارد که سازندگان این سیستم را از ارائه‌ی امکانات به کاربران برای بازگرداندن دستگاه خود به وضعیت قبلی‌اش باز می‌دارد و در نتیجه آنها را مجبور می‌کند که یک دستگاه جدید را خریداری نمایند. 25 سال از عمر ویندوز می‌گذرد. آیا زمان آن نرسیده که مهندسان مایکروسافت متوجه شوند باید از سیستم‌های کامپیوتری بکاپ گرفته شود و برای این منظور لازم نیست که از تکنولوژی‌ها و ابزارهای سوم شخص استفاده گردد.
بسیاری از کاربرانی که از نسخه پیش نمایش ویندوز 10 استفاده کرده و ابزار Restore آن را برای بازیابی اطلاعات خود به کار برده‌اند و به نتیجه‌ای نرسیده‌اند، تأیید خواهند کرد مایکروسافت به خاطر برخی دلایل ایدئولوژیکی چنین قابلیتی را برای ویندوز در نظر نمی‌گیرد.
برای آنهایی که پس از ناامید شدن از ابزار بازیابی ویندوز به فکر استفاده از Acronis True Image 11 افتاده‌اند هم باید بگوییم که این ابزار از ویندوز پشتیبانی نمی‌کند.

کاربردهای ماژولار

آیا تا بحال برای‌تان پیش آمده که تصمیم بگیرید هارددرایو یک سیستم خراب را بازیابی کرده و فایل‌های شخصی‌تان را که در آن ذخیره شده‌اند به یک هارد جدید انتقال دهید؟ بله این کار تقریباً غیرممکن است و احتمالاً هیچگاه نمی‌توانید سیستم خود را به وضعیت قبلی‌اش بازگردانید و حتی اگر به مدت یک ماه، هفته‌ای یک روز را صرف این کار نمایید باز هم موفق نمی‌شوید.
علت این مسأله هم آن است که مایکروسافت سیستمی را ساخته که اپلیکیشن‌هایش می‌توانند تقریباً هر کاری که می‌خواهند را در آن انجام دهند و در نتیجه شما نمی‌توانید آنها را روی یک هارد اکسترنال ذخیره کرده و با اتصال هارد به سیستم‌های دیگر از آنها استفاده نمایید.
همین ساختار که نوعی به هم ریختی را در سیستم عامل، اپلیکیشن‌ها و داده‌های کاربر ایجاد می‌کند احتمالاً بدترین خصیصه ویندوز است که در چند دهه گذشته دردسرهای زیادی را برای اهالی آی‌تی به وجود آورده است.
البته با ارائه ویندوز 8، بارقه‌های امید دراستور مایکروسافت دیده شد چرا که پس از کاربرد اپلیکیشن‌ها در این فضا، می‌شد آنها را تگ کرد تا بلافاصله پس از لاگین کردن به یک سیستم جدید به صورت خودکار روی آن نصب شوند.
حقیقت این است که بخش عمده‌ای از اپلیکیشن‌های مترو بی‌فایده هستند و به همین دلیل بسیاری از کاربران اصلاً از آنها استفاده نمی‌کنند و تازه با عرضه ویندوز 10 است که قرار شده اپلیکیشن‌های ویندوز 32 بیتی نیز به استور راه پیدا کنند.
با این همه، این اپلیکیشن‌ها در وضعیت نصب خودکار قرار ندارند و همچنان هیچ راهی برای انتقال اپلیکیشن‌ها به یک فضای اکسترنال و سپس اجرایشان از آنجا وجود ندارد. همین مشکلات بسیاری را به این فکر انداخت که مایکروسافت باور دارد عاقبت فضای کلاود به کمک آن می‌آید و این شرکت را از ایجاد ساختاری نظام‌مند برای اپلیکیشن‌ها معاف می‌کند.
اما کاربران دوست دارند که سیستم عامل، نرم‌افزار و داده‌ها کاملاً با هم سازگاری داشته باشند تا بتوانند بلافاصله به محض انتقالشان به یک سیستم جدید آنها را پیکره‌بندی نمایند و در کنار آن کار دریافت بکاپ نیز به همان اندازه برایشان ساده باشد. متأسفانه ویندوز 10 هر آنچه که داشته باشد این قابلیت بسیار مهم را که کاربران بیش از اندازه به آن نیاز دارند در خود ندارد.

جلوگیری از ری‌استارت‌های اجباری

نویسنده این مقاله در حین کار با نسخه پیش‌نمایش ویندوز 10 تصمیم می‌گیرد که نام Workgroup را به اسم مورد نظرش تغییر دهد. در این نقطه ویندوز او را به ریبوت کردن سیستم مجبور کرد که امری بسیار نامطلوب است. اما نکته جالب‌تر این است که انجام بسیاری از کارها با استفاده از ویندوز نیازمند ریبوت کردن سیستم است و گاهی اوقات این کار باید به صورت چندباره انجام شود تا بهترین نتیجه حاصل گردد. چرا؟ شاید علت آن باشد که به خاطر کدنویسی‌های درهم و برهم و در نتیجه ناتوانی ویندوز 10 در تشخیص پیامدهای ناشی از نصب برنامه، سیستم تصمیم می‌گیرد که حل کردن همه این مشکلات را به انجین‌بوت دستگاه واگذار نماید.
اما اگر با هر بار نصب یک اپلیکیشن جدید، موبایل‌تان از شما می‌خواست که آن را ریبوت کنید قطعاً اندروید را کنار می‌گذاشتید چرا که این مسأله بیش از اندازه آزار دهنده است. ویندوز باید از دیدگاه قدیمی خود (در سال 1992) فاصله بگیرد و همچون یک سیستم مدرن فکر کند؛ یعنی به گونه‌ای که نیازی به ریبوت‌های مجدد نیست و سیستم هم یک ابزار گاربج کالکشن کاربردی و مفید برای حافظه‌اش دارد که عملکرد طولانی مدت و بدون مشکل آن را تضمین می‌کند.
مایکروسافت به نوعی به عادت ریبوت خود اعتیاد پیدا کرده چرا که در ابتدا باید قبول کند که مشکل دارد و سپس باید فکری برای حل این مشکل نماید. در واقع ویندوز نباید به ری ایستارت‌های اجباری نیاز داشته باشد چرا که کاربران قطعاً چنین خواسته‌ای ندارند و دوست دارند هرچه سریعتر این مشکل حل شود.

یک سرویس ابری هوشمند

ویندوز 8 با وجود همه کاستی‌ها و نقایص‌اش یک ویژگی خوب دارد و آن یکپارچه‌سازی‌اش با وان درایو است که انعطاف‌پذیری‌های بالایی را در مورد نحوه کپی شدن فایل‌ها و فولدرها در فضای ابری برای کاربرانش به ارمغان می‌آورد.
با این همه، یکی از مشکلاتی که کاربران این نسخه از ویندوز با آن مواجه بودند این بود که تصور می‌کردند فایلی را در لپ‌تاپ خود دارند و زمانی که سوار هواپیما می‌شدند و تلاش می‌کردند که آن را ویرایش نمایند در می‌یافتند که فایل قابل دانلود نیست و امکان ویرایش آن وجود ندارد.
اما پاسخ مایکروسافت به این مشکل آن بود که از انعطاف‌پذیری‌اش بکاهد و به کلی تکنولوژی مذکور را حذف نماید و درست همان کاری را انجام داد که در ویندوز موبایل انجام داده بود.
مطمئناً پیدا کردن راهکاری برای حل مشکل Placeholder بهتر از کم کردن کارایی آن و حذف کلی تکنولوژی مذکور است. در واقع مایکروسافت وان درایو را تا حدود زیادی شبیه به دراپ باکس طراحی کرده و همین مسأله باعث شده که کاربران تمایلی برای استفاده از سرویسی که پیش‌تر با نامی دیگر در اختیار دارند نداشته باشد.
اگر ویندوز 8 یکپارچگی بدون نقص فضای ابر را برای کاربرانش به ارمغان آورد ویندوز 10 به این مشخصه پشت کرد. اما وان درایو و نحوه اتصال آن به ویندوز 10 مشکلات دیگری هم دارد که یکی از آنها نحوه ذخیره‌سازی تنظیمات و قابلیت‌های مربوط به پیکره‌بندی سیستم است.
برای نمونه اگر یک پس‌زمینه را برای کامپیوتر خود که از ویندوز 8 یا 10 بهره می‌برد انتخاب نمایید و سپس با نام کاربری دیگری لاگین کنید، آن پس زمینه را خواهید دید. اما اگر یک کامپیوتر دسک‌تاپی داشته باشید و بخواهید که همه مجموعه آیکون‌های استاندارد را روی صفحه اصلی خود ببینید آنگاه اگر با یوزر دیگری وارد شوید دیگر اینطور نخواهد بود. همانطور که تأیید خواهید کرد، یکی بودن پس زمینه‌ها اهمیت چندانی ندارد اما یکسان بودن آیکون‌ها مسأله‌ایست که از نظر بسیاری حایز اهمیت است.
آنچه که واقعاً باید اتفاق بیافتد این است که مایکروسافت همه مواردی که ممکن است روی ویندوز پیکره‌بندی نمایید را بررسی نموده و سپس تصمیم بگیرد (یا این تصمیم‌گیری را به خود کاربر واگذار کند) که کدامیک از آنها از طریق وان درایو یا هر سرویس ابری دیگر از جمله ابرهای خصوصی سینک شوند.
مسأله‌ای که درک آن دشوار به نظر می‌رسد این است که برای یک سال گذشته یا حتی بیشتر، مدیران و مقامات عالی رتبه مایکروسافت همواره این نوید را به کاربرانشان داده‌اند که این شرکت قرار است به بخش «دستگاه‌ها و خدمات» تبدیل شود و متأسفانه تا به امروز نتوانسته این سرویس کلیدی را به شکلی قدرتمند و پایدار به کاربرانش عرضه نماید. هدف از هر سیستم ذخیره‌سازی ابری باید این باشد که مرز میان آنچه به صورت لوکال در اختیار دارید و همچنین سایر امکانات که به صورت مرکزی به شما داده شده را از میان بردارد که متأسفانه این مرزها به شکلی پررنگ و ملموس وجود دارند و هنوز از بین نرفته‌اند.
البته حل این مشکل کاملاً امکان‌پذیر است، در صورتی که مایکروسافت تمایلی به انجام این کار داشته باشد.

کیبورد تاچ قابل شخصی‌سازی

اگر از کیبورد تاچ استفاده می‌کنید (که بسیاری از مردم اینطور نیستند) آنگاه احتمالاً انتظار دارید که تجربه کار کردن با تبلت درست مانند چیزی باشد که اندورید و iOS ارائه می‌دهند اما بنابر دلایل نامعلوم، مایکروسافت هیچگونه Swiftkey برای ویندوز در نظر نگرفته است.
البته این مسأله تا حدودی از اصرار و پافشاری مایکروسافت بر حفط انحصار برخی کارکردهای مشخص سرچشمه می‌گیرد، درست همان کاری که این کمپانی در مورد ویندوز 8 و توانمندی‌های مرورگر مترو انجام داد.

هویت یکپارچه

زمانی که ویندوز 8 همراه با کاشی‌ها و رابط کاربری "مترو" معرفی گردید، هویت سیستم‌های کامپیوتری هم به دو بخش تقسیم شد و یادآوری دستوراتی که چند دقیقه به یکی از آنها داده شده بود برای بخش دیگر غیرممکن گشت. بهترین مثال برای این ضعف به IE مربوط می‌شود: زمانی که اپلیکیشن‌های مختلف هم در دسک‌تاپ و هم مترو وجود داشتند اما اطلاعات موجود در آنها به هیچ وجه مانند هم نبود و برای نمونه صفحات اینترنتی گشوده شده از طریق یکی از آنها در دیگری وجود نداشتند. البته بخش‌هایی از مشکل درهم ریختگی شخصیتی ویندوز در نسخه نهایی آن برطرف گردیدند با این همه باز هم موارد متعددی از این مشکل را می‌توان در آن یافت، مثلاً اینکه مواردی وجود دارند که تنها بخشی از آنها در هویت دیگر این سیستم عامل وجود دارد و به طور خلاصه به صورت ناقص در آن وجود دارند.
نمونه کلاسیک از این مشکل "تنظیمات" است که بخشی از اطلاعات موجود در قسمتی که از طریق کنترل پنل سیستم عامل نیز قابل دسترسی است را در خود دارد. البته اگر کنترل پنل همه چیز را در خود جای می‌داد و از این طریق کمی از پیچیدگی بخش تنظیمات کاسته می‌شد به هیچ وجه بد نبود اما اوضاع به مراتب بدتر از این است.
در ویندوز جدید، قابلیت‌هایی وجود دارند که یا در کنترل پنل هستند یا بخش تنظیمات و یا اینکه با قابلیت‌های مشترک این دو ادغام گردیده‌اند و اینطور به نظر می‌رسد که انتخاب این قابلیت‌ها به صورت کاملاً تصادفی صورت گرفته. به همین دلیل زمانی که به دنبال یک کنترل یا ویژگی خاص می‌گردید غالباً مجبور خواهید شد که هر دوی این بخش‌ها را نگاه کنید تا آن را بیابید. طرفداران ویندوز 8 ممکن است اینطور استدلال نمایند که برای یافتن آن قابلیت صرفاً کافیست که نامش را در بینگ جستجو کنند که این کار نیز از نظر تکنیکی امکان‌پذیر است، با این همه، اگر عبارت Regedit را در ویندوز 10 جستجو کنید، سیستم مجموعه‌ای صفحات وب را برای شما می‌گشاید که مطالبی در مورد آن را دربر می‌گیرند نه خود اپلیکیشن نصب شده روی سیستم را. البته اگر بتوانید کنترل‌های مربوط به جستجوی وب را در ویندوز 10 بیابید و غیر فعال کنید دیگر در حین جستجوی یک اپلیکیشن با این نتایج روبرو نخواهید شد.
در ویندوز 10، تلاش‌های زیادی برای اتصال اینترفیس تبلت و کامپیوتر صورت گرفته است اما این رابط کاربری با یک الگوی یکپارچه و کامل تفاوت زیادی دارد و اینکه کاربر بداند همه چیز دقیقاً در کجا قرار گرفته کاملاً به خود او وابسته است. در جریان فاز ارائه پیش نمایش ویندوز، ساختار کلی منوها و جایگذاری قابلیت‌ها مرتباً تغییر کرد و در نهایت با توجه به این نکته که کاربر کدام بخش‌ها را به دنبال آنها می‌گردد، محل نهایی قرارگیری‌شان انتخاب گردید.
البته امید می‌رود که مایکروسافت این استراتژی را در مورد نسخه جدیداً منتشر شده خود اعمال نکند در غیر اینصورت یافتن کنترل‌ها دشوارتر از چیزی خواهد بود که هم اکنون است.

نصب انتخابی‌تر

سیستمی که برای نوشتن این مقاله مورد استفاده قرار گرفت، جدیدترین نسخه ویندوز 10 را دارد و در نتیجه بهترین مجموعه از اپلیکیشن‌ها را که به تصور مایکروسافت کاربران بیشتر از هر چیزی به آن نیاز دارند را در خود دارد که این هم مشکل بزرگی است چرا که تعداد زیادی از این اپلیکیشن‌ها بنابر دلایل متعدد برای این نسخه از ویندوز زاید و اضافی هستند.
اگر احتمال آنکه از محیط آفیس استفاده نمایید برایتان وجود ندارد آنگاه بخش قابل توجهی از ویندوز برای شما بلااستفاده خواهد بود. علاوه بر این امکان آنکه کاربران خانگی از وان درایو استفاده نمایند هم بسیار پایین است و اگر وب کم نداشته باشند اپلیکیشن دوربین ویندوز 10 نیز برایشان بی‌فایده است. البته قابل درک است که ویندوز از این طریق سعی دارد محصولاتش را بهبود ببخشد اما مطمئناً نصب اپلیکیشن‌ها با در نظر داشتن هدف کلی از کاربرد یک سیستم کامپیوتری استراتژی مطلوب‌تری برای این شرکت خواهد بود.
این مسأله به خصوص زمانی اهمیت می‌یابد که فضای ذخیره‌سازی سیستم شما محدود باشد و آن زمان است که نبود اپلیکیشن‌های اضافی می‌توانند تفاوت ایجاد کند.
با در نظر داشتن همین مسأله می‌توان اینطور گفت که آن دسته از کاربرانی که توقع داشتند ویندوز 10 برخلاف عادت همیشگی شرکت سازنده‌اش حجم کمتری داشته باشد از شنیدن این خبر ناامیدی خواهند شد. البته انتظار می‌رود در نسخه سازمانی ویندوز اپلیکیشن‌ها با دقت بیشتری انتخاب شده باشند و این مشکل در آن وجود نداشته باشد.

فرضیه انتخاب کاربر

از زمان ورود اینترنت، کاربران نبردی ناموفق را برای حفاظت از داده‌های‌شان در برابر آنها که به صورت پنهان به اطلاعات شخصی‌شان دست‌اندازی می‌کرده‌اند را آغاز نمودند. مشخص نیست که چرا درخواست مجوز از کاربران برای استفاده از اطلاعات شخصی‌شان تا این اندازه منازعه برانگیز شده اما ممکن است برخی اینطور تصور کنند که اگر نیمی از افراد هم از ارائه اطلاعات شخصی خود ممانعت نمایند آنگاه اطلاعات به دست آمده از نیمه دیگر کاربران احتمالاً سودمند نخواهند بود.
در ویندوز 10 تصور بر این است که کاربر حتی در صورت مطالعه قوانین مربوط به حریم شخصی خود، باز هم مشکلی با پخش شدن اطلاعات شخصی‌اش ندارد. شاید بهتر آن بود که عنوان زیر منو به "حریم خصوصی ممنوع" تغییر می‌یافت چرا که تنظیمات پیش فرض این قسمت به گونه‌ای است که به اپلیکیشن‌ها امکان دسترسی به اطلاعات شخصی شما و بررسی آدرس‌های مربوط به صفحات بازدید شده توسط شما و رهگیری محتواهای تایپ شده را فراهم می‌کنند و زبان‌ها و دیگر اطلاعات شخصی‌سازی شده روی سیستم کاربرد را هم دریافت می‌کنند. اگر از کورتانا استفاده نمایید، ایمیل شما چک می‌شود تا مشخص گردد که با چه افرادی در ارتباط هستید و حتی نوع رابطه میان شما و آن افراد نیز مشخص می‌گردد. آنها که تصور می‌کنند با غیر فعال نمودن گزینه دریافت اطلاعات می‌توانند از انتشار اطلاعات شخصی‌شان خودداری کنند حتماً با شنیدن این خبر که در ویندوز 10، در هر صورت اطلاعتشان دریافت می‌گردد ناامید خواهند شد.

یک منوی استارت کامل

با وجود آنکه به بسیاری از کاربران ویندوز 8 گفته شده بود منوی استارت قدیمی شده و دیگر باز نمی‌گردد، این اتفاق افتاد و بار دیگر منوی استارت به ویندوز 10 اضافه شد. با این همه مایکروسافت آنقدر بد به گذشته بازگشت و این امکان مربوط به ویندوز 7 را بازگرداند که ورای باور است. شک نداشته باشید که هر منوی استارت جایگزین (نظیر Start8 یا Classic Shell) بهتر از چیزی است که مایکروسافت سه سال زمان را صرف طراحی‌اش کرد و عاقبت از طریق ویندوز 10 عرضه نمود و باید بگوییم که هر دوی این موارد پیش از آنکه نسخه اصلی ویندوز 8 عرضه گردد وجود داشتند.
از این لحاظ می‌توان گفت که مایکروسافت شبیه به یکی از کارکنان فروشگاه‌های لباس عمل کرده که درخواست‌های مشتری برای دیدن لباس‌هایی که سایز مناسب فرد را دارند را نادیده می‌گیرند و صرفاً "آنچه بهتر است" را در اختیار مشتری قرار می‌دهند.
آنچه کاربران در اصل می‌خواستند این بود که مایکروسافت منوی استارت را بازگرداند اما ظاهراً این شرکت توانایی انجام کاری به این سادگی را نداشته است و در مقابل از میزان انعطاف‌پذیری آن کاسته است؛ به این ترتیب دیگر امکان پین کردن اپلیکیشن‌ها به بخش اصلی منو وجود نداشت و آن منو هم زمانی که از آیکون‌های تبلت استفاده نمی‌شد بسیار بزرگ می‌شد.
البته امکان کوچک کردن دستی منو وجود دارد و کاربران در واقع مجبورند که چنین کاری را انجام دهند چرا که ویندوز ابعاد خود را براساس دستگاهی که روی آن اجرا می‌شود تغییر نمی‌دهد.
البته اگر از یک مهندس نرم‌افزار می‌خواستیم که مشکل منو را برطرف نماید و او نیز راهکاری شبیه به آنچه در ویندوز 10 ارائه شده بود را مطرح می‌کرد قطعاً نمره خوبی نمی‌گرفت.

چشم‌انداز

ممکن است تصور کنید که نویسنده این مقاله با اندکی غرض‌ورزی آن را به رشته تحریر درآورده است اما طبق گفته خود وی، او یک کاربر ویندوز است و دوست دارد که پیشرفت آن را براساس موفقیت‌های گذشته مشاهده نماید و در عین حال آینده‌ای هیجان‌انگیز را شاهد باشد.
مشکل اینجاست که علیرغم تمام تغییرات ایجاد شده میان ویندوز 7 و ویندوز 10، مسیر پیش‌رو بسیار مبهم به نظر می‌رسد. بعد از 9 موردی که پیشتر ذکر گردید شاید بد نباشد نداشتن چشم‌انداز روشن را به عنوان دهمین مورد برای کاستی‌ها و ضعف‌های ویندوز بر شماریم.
ویندوز 8 رویایی را نشان می‌داد که به طرز وحشتناکی پیچیده بود و حالا که نسخه نهایی آن را ارائه گردیده باز هم این سؤال در ذهن بسیاری وجود دارد که ویندوز به کجا می‌رود.
شاید نزدیک‌ترین مثال به این موضوع هولولنز باشد؛ محصولی که در ابتدا فوق‌العاده و البته انقلابی به نظر رسید اما حالا شدیداً مورد انتقاد قرار دارد و بسیاری باور دارند که این محصول خودش باید یک کامپیوتر باشد و نیازی به اتصال آن به کامپیوترهای قدرتمند وجود نداشته باشد.
منبع مقاله :
ماهنامه کامپیوتری بزرگراه رایانه شماره‌ی 188، سال هجدهم، شهریور 1394