چرا ورزشكاران به سلنيوم بيشتري در رژيم شان نياز دارند ؟

در مورد تغذيه ورزشكاران طرز تفكر متداول اين است كه وقتي ورزشكاران نسبت به شرايط مشابه در زمان بي تحركي ، به تغذيه بيشتري نياز داشته باشند ، لازم نيست نگران باشند زيرا آنان بمنظور سوخت گيري براي انجام تمريناتشان غذاي بيشتري مي خورند و اين امر بطور خودكار نيازهاي مازادشان را تامين مي كند . به هر حال ، تحقيقات نوين در مورد اثر بنيادي سلنيوم معدني اذعان دارد كه اين ديدگاه بيش از اندازه قديمي است .
يك بررسي توسط محققين فرانسوي روي 118 ورزشكار كاملا ورزيده ثابت كرد كه چگونه جذب به موقع سلنيوم به جذب انرژي وابسته است و همچنين نشان داد كه آيا مقدار سلنيوم مصرف شده براي به حداكثر رساني تاثير آنزيم پركسيد كننده گلوتامين كه وابسته به عملكرد سلنيوم است ، كافي بوده يا خير ، آنزيم مذكور در آنتي اكسيدان هاي سيستم هاي دفاعي بدن نقش كليدي دارد و كمك مي كند تا تاثير زياد و مخرب راديكال هاي آزاد كاهش يابد .
همه ورزشكاران برنامه غذايي و ركوردهاي فعاليت خود در هفت روز هفته را تكميل كردند ، اين كار بعدا مرجع دقيقي براي ارجاع بررسي ها بود ، سپس روز هشتم نمونه هاي خون تهيه شدند و بمنظور بررسي ميزان سلنيوم ، مورد آزمايش قرار گرفتند همانگونه كه انتظار مي رفت ورزشكاراني كه مصرف انرژي روزانه شان بالا بود، سلنيوم بيشتري دريافت مي كردند ( چون براي تامين انرژي مجدد ، غذاهايي كه سلنيوم بيشتري داشت ، زياد مي خوردند ) همچنين محققين دريافتند كه فقط2 /6% ورزشكاران مقدار سلنيوم خونشان كم بوده است كه اين درصد از نظر پزشكي ناچيز تلقي مي شود .
اما موضوع نگران كننده اين بود كه دريافتند 23% مردان تحت بررسي و 66% از زنان مورد آزمايش دريافت سلنيوم روزانه شان كمتر از دو سوم مقدار دوز پيشنهادي از سوي شاخص فرانسوي RDA است
بعلاوه رابطه ميان سلنيوم خون و صرف انرژي يك رابطه طولي نبود بطور مثال با خوردن 50% غذاي بيشتر ، مقدار سلنيوم 50% افزايش نمي يافت . محققين به اين نتيجه رسيدند كه تقاضاي سلنيوم در ورزشكاران افزايش نمي يابد اما بطور خطي به انرژي مصرف شده وابسته نيست .
بنظر ميرسد سلنيوم ماده معدني ديگري باشد كه ورزشكاران با غفلت از آن به ضرر خود عمل مي كنند