چهل حكمت رضوى

نظم اشعار از على باقرزاده (بقا)

نظافت موجب پاكى جسم است         نظافت مايـه آرام جـان است
امـام هشتمين فرمود بـا خلق            نظـافت شيـوه پيغمبران است

توانگر را بوَد واجب كه بخشد          زن و فـرزند را از مال دنيـا
دهـد وسـعت به امر زندگانى          بـه شـكر نعـمت حى ّ تـوانا

شـنيده ام كه علـى بن موسـى كاظم               خديو طوس، بفـرمـود نكته اى زيبـا
كسى كه نيكويى خلق را نداشت سپاس          نكـرده است سپـاس خداى بـى همتـا

فرمود رضــ ا امام هشتم:          انجام فرائــ ض است ايمان
دورى ز محرّمات و زشتى            پرهيز ز ناصواب و عصيان

كسى كه بيـم ندارد ز كردگار عليم         وِرا به خدمت خلق خدا مكن تعيين
امين نكرده خيانت، تو از ره غفلت            امين شمـرده خيـانت شعار بدآيين

زبـان تو گـر تحـت فرمان نباشد                          خموشـى گزيـن، تا نيفتى به ذلـّت
على بن موسـى الرضا راست پندى :          سكوت است بابـى ز ابواب حكمت

برادر چو دانا و شد و آزموده          وِرا با پـدر مـى شمارش برابر
بگفتـا امـام بحق، نور مطلق          به جاى پـدر هست، مهتر برادر

بــ ه نزديـك نـادان بـوَد تـار گيتى                  ز دانـش بكـن گـيتـى تـار روشـن
بفرمود فرزنـد موســ ى بـن جعفـر:          تو را عقل يار است و جهل است دشمن

هميشـه در پـى تيـمـار بينـوايان باش              كمك به خلق، ز كردار خـالق احـد است
امام راست در اين رهگذر، كلامى نغـز:          كه در معاشرت خلق، نيمى از خرد است

بزن بـر لطـف حق دست توكل          كـه لطف ايـزدى باشد تو را بس
توكـل آن بـوَد كـاندر دو عالم              به غير حق نـترسى از دگر كس

فرمـود رضـا ولـى ّ مـطـلق                 گنجينـه علم و فضل و احسـان
بهتر صلـه رحـم به گيتى است          خـوددارى از گـزنـد ايشـان

بهتـرين رهـرو به راه زندگـى است          آن كه همچـون شمع روشنگـر بـوَد
مردمـان در پرتـوش راحـت زينـد                زندگـى در خـدمتش بـهتـر بــ وَد

رضـا سبـط پاك رسـول امين                  كه نتـوان سـر از خدمتش تافتن
بگفتا: خرد بخشش ايـزدى است          ادب را به كوشش تـوان يافـتن

بخل رنج است و حسادت محنت است          از ولـى ّ آمـوز درس عبـرتـــى
راحتـى در بخــ ل نتـوان يـافـتن                      در حسـد هـرگـز نيـابـى لذّتــ ى

عفــ و آييـن بزرگـــان باشـــد                      بـخشش آييـنـه دورانـديـش اسـت
دو گـروهـى كه به جنگنـد و ستيـز         نصرت آن راست كه عفوش بيش است

سخنـى دارم از امـام همام          كـه مفيد است بهر هر طبقه
دستگيرى ز ناتوان و ضعيف           به يقين، بهتر است از صدقه

گر ز بخت بد به كس بد كرده اى          هان، مشـو نوميـد از درگاه ربّ
مـؤمن ار نيكى كنـد شادان شود         ور كند بد، مى كنـد بخشش طلـب

شـنو پند فرزند موسـى بن جعفر                  امـام بحـق، مـاه بـرج امـامت
كسـى هسـت مُسلم كه باشند مردم         ز دست و زبانش به امن و سلامت

به همـسايه نيكى كن اى نيكمرد          كه همـسايه را بر تو حقها بوَد
از آن كس كه همسايه ايمن نبُود            بـفرمود مـولا: نـه از ما بوَد

چنان سـر كن اى دوست با نيك و بد          كه باشـد ز تـو نيك و بد در امـان
تـواضع چـنان كن به خـلق خـداى                  كه خواهـى كنـد خلق با تو چنـان

بصيـر بـاش به احكـام دين حق كه خداى          از آن فقيه كه دانا به حـكم اوست رضاست
نشـانـه هـاى فقـاهـت به نزد پـير خرد            قضـاوت بحـق و دانـش و سكوت بجاست

عفو چون كرده اى خطاب مكن            كار بـى جا و نـاصـواب مكن
وه چه نيكوسـت، عفـو بى منّت          عفو كـردى اگـر، عتـاب مكن

بشـنـو كـلـام نـغـز فـرزنـد پيمبر                گفتـار او روشـنـگـر شبهاى تار است
جز مردم احـمـق نتـابـد رخ ز احسان         هر كس كند احسان مردم ردّ، حمار است

سخـى مى خورد نان ز خوان كسان          كه مردم به رغبت ز خوانش خورند
بخيــ ل از سـر بخـل نان كسـى                 نيـارد خـورد تا كه نانش خورنـد

سخـاوتمنـد هرگز نيست تنهـا             كه تنـهايى نصيب ديگران است
سخـى باشد قريـب رحمت حق          به نزديك بهشت و مردمان است

به نـادان مكـن دوستى ، چون تـو را          گـدازد ز كـزدار خـود روز و شب
بگفتـا علــ ى بن موسـى الـرضـا             رفاقـت به نـادان غـم اسـت و تعب

ز خـاطر مـبر شـكـر يزدان پـاك                           كه شـكـر نعـَم نعمـت افزون كنـد
بهين دانش اى دوست، آن دانشى است         كه ات رهـبرى سوى بـى چـون كند

رضـا بـاش بر داده كردگـار                   كـه خشنـودى از حق بوَد بندگى
اگر شـاد گـردى به اندك حلال          سبـك بـگـذرى از پل زندگـى

كلامـى شنـو از شهنشاه طـوس          ولـى ّ خـداونـد و سبـط رسـول
چون بر رزق اندك رضايى ، خداى          كنـد طـاعـت انـدكـت را قبول

ز حسن خموشى و اوصاف آن          چنين گفت شاه خراسان، رضا
خموشـى به بار آورَد دوستـى          شـود رهگشـاى همه خوبهـا

تواى كه ديده فرو بسته اى ز كرده خويش          هميشـه زشتـى احـوال ديگران بينـى
حساب نفس بدانديش كن كه سـود برى            شوى چو غافل از اعمال خود زيان بينى

امام راسـت كلامـى كه مرد بـاتدبير              هزار نكتـه از آن يك كلام مى خـواند
كسى كه عبرت گيرد بسـى شـود بينا          كسـى كه بينــ ا گردد بفهمـد و داند

توانـگر را بگـو امروز كـن ايثار سيم و زر                     كه فردا سيـم و زر در اختيـار ديگـران باشد
بهين مـال آن بوَد كان موجب حفظ شرف گردد          اگر در راه ديگر صرف شد، حاصل زيان باشد

سخنـى بشنـو از امـام غريـب           تا شـود علم و دانشـت افـزون
مـرد مـؤمن اگر به خشـم شود          نـرود از طريـق حـق بيـرون

نكـته اى بشنـو ز فرزند رسـول                آن كه مـردم را امـام و پيشواست
گـر كه قـدرت دست مؤمن اوفتاد         بيشتر از حـقّ خود هرگز نخواست

بكـن عادت به كردار بزرگـان          كه نتوان كرد آسان ترك عـادت
نظر كـردن به فرزنـد پيمبـر            بوَد در پيش مرد حق، عبادت

شنـو از علـى بن موسى الرضـا          كلامى كه افزاديت عقـل و هـوش
چو پرهيز خواهـى كنى از خوراك          به كـم خوردن خوردنيهـا بكـوش

گو به آن كس كه ظلـم كرد فزون          كـه عقـوبـت نـبـوده نشمـارد
گـر بخـواهـد زيَـد به آرامـش               كيـفـر روزگـار نــ گــ ذارد

بـگـفـتـا رضـا، ماه برج ولايت          هدايـت مجـوييـد از غيـر قـرآن
بـجـز راه قـرآن مـپـوييد راهى          كـه گـمراهى آخر بوَد حاصـل آن

از عـلامـات مرد حق باشد          رازدارى و صـبر بر سختى
با مـدارا بـه مردمان پويـد              راه آزادگـى و خـوشبـختى
منبع: www.imamreza.net

---

معرفي سايت مرتبط با اين مقاله