آیا داخل ماه خالی است؟

Suniti Karunatillake از دانشگاه کورنل توضیح داده است که در حال حاضر قطب نرمال لحظه‌ای اینرسی ماه 0.393 ± 0.001 است. این مقدار بسیار نزدیک به یک ماهد جامد است (0.4) که دارای یک جرم با چگالی شعاعی ثابت است. برای ارجاع، قطب نرمال لحظه‌ای زمین 0.33 است. او همچنین می‌گوید که مقدار گسترده‌ای از داده‌های اندازه‌گیری لرزه‌ای از ماه جمع‌آوری شده است. تحلیل علمی این برآورد نزدیک به دقیق از ضخامت پوسته، گوشته و هسته ماه فراهم کرده است و به صورت قطعی ثابت می‌کند که ماه نمی‌تواند توخالی باشد. علاوه بر این، کارن، کارشناس ارشد از دانشگاه پورتسموث بیان می‌کند که از طریق تجزیه و تحلیل رفتار اشیاء تحت تاثیر میدان گرانشی ماه، جرم ماه مشخص می‌شود. با توجه به اندازه قابل مشاهده آن، چگالی آن محاسبه شده است، که هرگونه احتمال توخالی بودن ماهواره طبیعی زمین را به شدت نفی می‌کند.

چرا دهانه آن کم عمق و سنگ‌ها قدیمی هستند؟

دلیلی این‌که چرا حفره‌های ماه کم عمق هستند شبیه به آن چیزی است که نظریه سفینه فضایی ماه پیشنهاد می‌کند، البته منهای دخالت دست‌های بیگانگان! ترکیب ماه شامل عناصر سخت مانند آهن و تیتانیوم به صورت فراوان است. غلظت آن می‌تواند در زیر سطح برجسته‌تر باشد. به این ترتیب، هرچند شهاب سنگ‌های کوچک ممکن است قادر به سوراخ کردن حفره‌های ماه به نسبت اندازه‌شان باشند، شهاب سنگ‌های بزرگتر با لایه‌های درونی برخورد می‌کنند و این لایه‌ها مانع حرکت بیشتر آن‌ها می‌شوند. فعالیت‌های زمین شناسی، به ویژه گدازه می‌تواند توضیح دهد که چرا برخی دهانه‌ها صاف یا محدب هستند. مطالعات بر روی سنگ‌هایی که از ماه آورده شده‌اند نشان داده‌اند که واقعا سنگ‌های موجود در روی ماه از سنگ‌های روی زمین قدیمی‌تر هستند. با این حال، دانشمندان این پدیده را به واقعیت که زمین از نظر زمین‌شناسی فعال است و سنگ‌های جدیدی تشکیل می‌شود ولی ماه عملا مرده است نسبت می‌دهند. به این ترتیب، سنگ‌هایی که از سطح زمین یافت می‌شوند جوان‌تر از سنگ‌هایی هستند که از سطح ماه مرده یافت شده‌اند.

چرا ترکیب آن متفاوت با ترکیب زمین است؟

اگر ماه واقعا بخشی از زمین بود در این صورت ترکیب هر دو باید شبیه هم باشد. با این حال، واقعیت این است که اینطور نیست، و هسته ماه فاقد هسته آهنی است که زمین دارد. اما این لزوما به این معنی نیست که ماه توسط بیگانگان ایجاد شده و در مدار زمین قرار داده شده است. نظریه برخورد بزرگ محتمل‌ترین حالت ممکن را توضیح می‌دهد. این نظریه می‌گوید که در زمان تشکیل منظومه شمسی ما، یک سیاره کوچک، تقریبا به اندازه مریخ که در جای دیگر هستی شکل گرفته بود و ترکیب بسیار متفاوت‌تری نسبت به زمین داشت با کره زمین جوان برخورد کرد. برخورد بزرگ منجر به خروج مقدار زیادی از ماده گرم از سطح هر دو سیاره شد. این ماده شروع به چرخش به دور زمین کرد و سپس به هم چسبید و ماه کنونی ما را تشکیل داد.

چرا ماه زنگ می‌زند ولی زمین نمی‌زند؟

پاسخ ساده به این سوال این است که زمین آب دارد. آب روی سنگ‌ها تاثیر می‌گذارد، ساختارهای مختلف از مواد معدنی را گسترش می‌دهد و در نتیجه سنگ را تضعیف می‌کند. هنگامی‌که انرژی به شکل ارتعاشات زمین لرزه به دلیل برخورد شهاب سنگ، فعالیت آتش فشانی و ... ایجاد می‌شود از طریق این سنگ‌ها منتشر می‌شود و آن‌ها مانند ساختار متراکمی مانند اسفنج رفتار می‌کنند. بنابراین، آن‌ها قادر به تعدیل ارتعاشات می‌شوند و در نتیجه حتی بزرگترین زمین لرزه هم بیشتر از چند دقیقه طول نمی‌کشد. از سوی دیگر، ماه، خشک، جامد و از توده سختی مثل سنگ و آهن است. بنابراین، بدون هیچ عامل ضد صدا، حتی وابسته به برخورد شهاب سنگ‌های کوچک، ماه مانند دیاپازون می‌لرزد. این لرزش‌ها تمایل دارند تا نسبت به زمین مدت زمان بیشتری ادامه یابند. با این حال، این بدین معنی نیست که ماه توخالی است.
بنابراین، این واقعیت باقی می‌ماند که هنوز شواهد علمی قوی در دسترس نیست که فرضیه سفینه فضایی ماه توخالی را ثابت کند. از آن موقع که آپولو روی ماه فرود آمده است، و متعاقبا ماموریت‌های با سرنشین و بدون سرنشین به مقصد ماه انجام شده است، اطلاعات بسیاری در مورد ماهواره طبیعی ما گرداوری شده است که دانشمندان معتقدند این اطلاعات در تضاد با این نظریه است. با این حال، هنوز هم عده‌ای معتقدند که نظریه ماه توخالی درست است و این ماه توسط دست‌های بیگانگان ساخته شده و در موقعیت کنونی قرار داده شده است.