مروت و مدارا در گفتار بزرگان

يگانه راه براي افزودن خوش بختي، آن است که آن را با ديگران تقسيمش کنيد.

با نماياندن دلسوزي وعلاقه مندي به ديگران، خود را از ياد ببريد.

چشم پوشي از خطاها، نشانه ي بلندي فکر است و انتقام، نماينده ي کوچکي آن.

جوان مردي آن است که خلق را چون خويشتن خواهي، بلکه بهتر.

اگر بر ناتوان، خشمگين شوي، دليل بر اين است که قوي نيستي.

کوششي که براي خوش بختي و شادماني ديگران به کار مي بريم، مايه ي برتري مقام خود ما مي شود.

اگر ما ديگران را در مشقت ها و گرفتاري ها دلداري دهيم، خود نيز تسکين مي يابيم.

ببين ميانه روي، چه پاداشي به روح ما مي بخشد: آسايش و آشتي در خواب و مرگ و زندگي.

بهترين انتقام ها، فراموشي و بخشش است.

سعادت ديگران، قسمت مهمي از خوش بختي ماست.

دوست بداريد، تا شما را دوست بدارند.

لذت هاي زندگي را در محبت به مردم، جستجو کنيد.

هرگز کينه و دشمني کسي را در دل نگاه مداريد؛ چرا که باري است آن قدر سنگين که شما حتي نمي توانيد آن را تصور کنيد.

ديگران را مشمول عواطف و همدردي خويش کنيد.

ميانه روي و اندازه نگه داشتن، کمال طبيعي آدمي است.

براي يک بار هم که شده، گذشت کنيد تا بدانيد که چه مزه ي خوشي دارد و چگونه دشواري ها را آسان مي سازد.

آرزوي خير و سعادت براي ديگران داشتن، نشان روحي آسماني است.

دست ياري دادن، بيش از دويدن، ما را گرم مي کند.

کسي که رحم و دلسوزي مي آفريند، زندگي خلق مي کند.

هر بدي که تواني به دشمن مرسان؛ باشد که روزي دوست گردد.

نيک بختي ما بسته به مهر و صفايي است که با ديگران داريم.

کسي که کار خيري انجام مي دهد، با بوق و کرنا آن را به همه اعلام نمي کند؛ بلکه باز به کار خير ديگري مي پردازد.
منبع: نشريه حديث زندگي

تازه های مقالات

ارسال نظر

نظرات کاربران