گارگامل و اثبات آزمایشی نظریه عبدالسلام

در تابستان سال 1973 روزی به دفتر كار پل موسه، پژوهشگر مركز تحقیقات هسته‌ای اروپا در سرن رفته بودم. موسسه كه مسئول پروژه آشكارساز اتاقك حباب گارگامل بود، از منشی‌اش خواست تا عبدالسلام را هر چه زودتر با تلفن پیدا كند. به محض برقرار شدن تماس با خوشحالی گفت" سلام بیا كه جریان‌های خنثی را در گارگامل دیدیم".
در فوریه 1964 آندره لاگاریگ، پل موسه، و روست از اكول پلی تكنیك پاریس، استفاده از چنین دستگاهی را برای آزمایش‌های نوترینو پیشنهاد كردند. لویی لوپرنس رینگه، فیزیك‌دان كهنسال و متخصص پرتوهای كیهانی، این پروژه را گارگامل نامید، كه نام زنی بسیار فربه و پرخور در یكی از رمان‌های رابله است. از گارگامل، هم به عنوان هدف استفاده می‌شد و هم به عنوان آشكار ساز. حجم زیاد اتاقك و مایع داخل آن امكان می‌دهد كه نوترینوهایی با احتمال ضعیف بر هم‌نش (≈〖10〗^(-42) cm^2 GeV^(-1) ) بالاخره در آن به دام بیفتند و هادرون‌ها، لپتون‌ها و همچنین زوج الكترون – پوزیترون حاصل از پرتوهای گاما، كه همگی توسط نوترینوهای بسیار پر انرژی (25GeV