حسین خرازی گفت:
خط اول تو را گرفتم، خط دوم تو را هم گرفتم، خط سوم تو را هم گرفتم، خط چهارم تو را هم گرفتم!! خط پنجم تو را هم گرفتم، سنگرهاى مجهز نونى تو را هم گرفتم. هیچ مانعى جلوى من نیست! امشب میخواهم بیایم به شهر بصره در میدان... تو را ببینم!
در منطقه شلمچه به ما مأموریت ساخت یک سنگر بزرگ با حلقه‏هاى بتونى پیش ساخته را دادند! حلقه‏هاى پیش ساخته بتونى را به وسیله تریلر و کمرشکن تا فاصله‏اى از خط مقدم میآوردند و ادامه راهنمایى آنها تا کنار محل سنگر را به عهده ما میگذاشتند! به راننده‏ها نگفته بودند که باید تا خط مقدم بیایند. تا محلى که آنها را تحویل ما میدادند آتش دشمن وجود نداشت. اما هر چه ما آنها را به طرف عمق منطقه درگیرى میبردیم بر تعداد گلوله‏ها دشمن افزوده میشد. راننده‏ها میترسیدند و جلو نمیآمدند. ما با یک درد سر و مکافاتى این راننده‏ها را به محل میبردیم. هر تریلر یک حلقه بیشتر نمیآورد. بالا و پایین گذاشتن آنها هم درد سر داشت. چون ما جرثقیل نداشتیم براى بیل لودر یک قلاب ساخته بودیم و به وسیله بیل لودر آنها را پایین میگذاشتیم!
پانزده روز طول کشید تا ما توانستیم پانزده عدد از این حلقه‏هاى بتونى را به محل سنگر ببریم. محل سنگر در خاک عراق و بعد از سنگرهاى نونى شکل عراق بود! براى ساخت آن، منطقه‌‏اى را به اندازه کافى خاکبردارى کردیم. حلقه‏ها را کنار هم در آن قرار دادیم و چند متر خاک روى آن ریختیم! سنگر خوبى شد. همان سنگرى بود که بعد! حاج حسین خرازى نزدیک آن شهید شد.
منطقه در تصرف ما بود ولى عراق حاضر به از دست دادن آن نبود. بنابراین به شدت تمام آن‏جا را گلوله باران میکرد. عملیات حالت فرسایشى به خود گرفته و این حالت فرسایشى خسارات زیادى به ما وارد کرده بود. اکثر بچه‏ها زخمى یا شهید شده بودند. منطقه تقریبا از نیروهاى ما خالى شده و انرژى و رمقى براى لشکر 14 امام حسین نمانده بود.
شب‏هاى آخر عملیات بود. یک شب من و حاج محسن حسینى در سنگر نشسته بودیم! خرازى وارد سنگر شد و از ما پرسید:
- از بچه‏هاى مهندسى چند نفر اینجایند؟!
- ما دو نفر در به در بیچاره!
حاجى لبخندى زد و گفت:
- امشب میخوایم بریم جلو!!
از حرف او تعجب کردیم. ما هیچ‏گونه امکانات پیشروى نداشتیم. پس گفتیم:
- امشب دیگه چه خوابى برامون دیدى؟! کسى دیگه را ندارى؟!
- این حرفا چیه که میزنین؟! یا الله پاشین ببینم.
حاج محسن آدم شوخى بود. بلند شد و شروع به غر و لند کرد:
- من زن و بچه دارم، اگه بلایى سر من بیاد تو را نفرین میکنم! میخواى من رو بکشى؟! تو که از درد زن و بچه سر در نمییارى! مگه من چه گناهى کردم و...
خلاصه با هر زحمتى بود از سنگر بیرون آمدیم همراه حاج حسین خرازى حرکت کردیم. سوار یک ماشین تویوتالند کروز نو شدیم. این تویوتا را همان روز به حاج‏حسین خرازى داده بودند. سوار شدیم و خرازى ما را به یک سنگر عراقى برد! سنگر چه عرض کنم، یک هتل - سنگر!
آن‏جا سنگر فرماندهى عراق در منطقه شلمچه بود. یک سنگر مجهز و مجلل زیر زمینى که حتى مبلمان هم داشت!! سنگر در عمق زمین ساخته شده و قطر بتون آن در حدود یک متر بود. روى آن را با چندین متر خاک پوشانده و بر روى خاک‏ها قلوه سنگ‏هاى بزرگى قرار داده بودند! هر گلوله‏اى که به این سنگ‏ها میخورد اثرى بیش از اثر یک ترقه نداشت!
ما همراه حاج حسین وارد این هتل زیرزمینى شدیم! داخل سنگر شخصى به نام جاسم که کویتیالاصل بود، از روى بیسیم مشغول استراق سمع فرکانس‏هاى عراق بود. حاجى به جاسم گفت:
- جاسم کى رو دارى؟!
جاسم خنده‏اى کرد و گفت: "ژنرال ما هر عبدالرشید!" ژنرال ماهر عبدالرشید یکى از فرماندهان معروف و بزرگ ارتش عراق بود! فکر کنم فرمانده سپاه هفتم!
- بارک الله، بارک‏الله! خب چه خبر؟!
- خودش میخواهد عقب برود! سه شب است که نخوابیده است. دارد دستور میدهد و نیروهاى خود را تنظیم میکند!
حاجى خرازى با لبخند ملیحى گفت:
- نمیگذارم بره! مثل من که به خط آمدم، اون هم باید بیاد و بمونه.
- چطورى؟!
- به اون پیغام بده بگو: قال الحسین خرازى...
- نه حاجى این کارو نکن! من این همه زحمت کشیده‏ام به شبکه بیسیم آنها نفوذ کردم! بر اوضاع اون‏ها مسلطم! فرکانس‏هاى آنها را کشف کرده‏ام... حیفه که از دست بره!
- همین که گفتم!
جاسم با ترس و احتیاط روى فرکانس بیسیم‏چى ژنرال رفت و به عربى گفت:
- بسم‏الله‏الرحمن الرحیم، قال الحسین خرازى...
بیسیم‏چى عراقى با شنیدن اسم خرازى و با فهمیدن این که فرکانس او لو رفته است، شروع به فحش دادن کرد! ما فحش‏هاى او را نمیفهمیدیم ولى جاسم با شنیدن آن فحش‏ها تعجب کرد و رنگ از صورتش پرید! جاسم بیسیم را قطع کرد!
حاجى از او پرسید:
- چى میگفت؟!
- داشت فحش میاد!
حاجى خرازى دست در جیب خود کرد و یک واکمن کوچک درآورد. به جاسم داد و گفت:
- یه نوار قرآن براش بذار و بگو منطق شما اونه و منطق ما این!
جاسم دوباره بیسیم را روشن کرد و نوار را گذاشت! بیسیم‏چى عراقى فرصت گوش دادن به قرآن را نداشت. چون سیستم بیسیم عراق در هم ریخته بود. فرماندهان عراقى به علت لو رفتن فرکانس‏هایشان مشغول فحش دادن به هم بودند! ما هم براى مدتى به این دعواى فرماندهان عراقى گوش دادیم و کلى لذت بردیم! آنها مشغول فحش دادن به هم بودند که ژنرال "ماهر" هم متوجه دعواى فرماندهان خود میشود و از بیسیم‏چى میپرسد که چه شده؟! بیسیم‏چى به او میگوید که یک نفر ایرانى وارد فرکانس ما شده و میگوید من از طرف "خرازى" براى "ماهر" پیام دارم! ماهر هم به بیسیم‏چى خود میگوید پس چرا نمیگذارى پیغامش را بدهد!
بعد از مدت کوتاهى بیسیم‏چى عراقى، به فارسى به جاسم گفت:
- اى ایرانى اگر پیغامى براى "ماهر" دارى بگو! او آماده شنیدن است!
ما تازه متوجه شدیم او هم فارسى بلد است! خرازى به جاسم گفت:
- به او بگو: خط اول تو را گرفتم، خط دوم تو را هم گرفتم، خط سوم تو را هم گرفتم، خط چهارم تو را هم گرفتم!! خط پنجم تو را هم گرفتم، سنگرهاى مجهز نونى تو را هم گرفتم. هیچ مانعى جلوى من نیست! امشب میخواهم بیایم به شهر بصره در میدان... تو را ببینم!
جاسم پیام را به آنها داد! بیسیم‏چى و ماهر عبدالرشید هول کردند!
ماهر پرسید:
- میخواى بیایى چکار کنى، یا چى بگى؟!
- یک پاى تو را قطع کردم، میخواهم بیایم اون یکى را هم قطع کنم!
- همین! خوب بیا اون جا! منم یه دست تو را قطع کردم، اون یکى را هم قطع میکنم!
- باشد! وعده ما امشب تو میدون...
با این پیغام اوضاع ارتش عراق به هم ریخت. ژنرال ماهر عبدالرشید واقعا از سقوط شهر بصره ترسیده بود. تمام مهره چینیهایى که قبل از آن براى استراحت و به عقب رفتن انجام داده بود را به نفع شهر بصره به هم زد! حاجى خرازى بسیار آرام بود. لبخندى هم بر لب داشت. به ما دو نفر گفت: نماز خوانده‏اید؟!
- بله!
- چیزى خورده‏اید؟!
- بله!
- من خسته‏ام، شما هم خسته شدین، پس بخوابین!
- با این کارى که تو کردى مگه میگذارند کسى اینجا بخوابه؟!
- اتفاقا امشب راحت بخوابین!
خودش هم رفت براى خواب و خوابید!
وقتى به داخل سنگر میآمدیم عراق مثل نقل و نیات گلوله‏باران میکرد اما وقتى میخواستیم بخوابیم ده‏ها برابر بیشتر گلوله ریخت! آن شب عراقیها به قدرى روى منطقه شلمچه گلوله ریختند که در طول تاریخ جنگ و حتى بعد از آن بیسابقه است. گلوله‏ها را بیحساب و بیهدف شلیک میکردند! وجب به وجب خاک شلمچه را گلوله توپ و خمپاره شخم میزد! اما سنگر ما نه تنها امن و امان بود، بلکه از یک هتل هم بهتر بود.
ما به راحتى خوابیدیم و اتفاقا خوب هم خوابمان برد!
فردا صبح وقتى از سنگر بیرون آمدم، دیدم که بدنه تویوتاى نوى حاج حسین از اثر ترکش مثل یک آبکش سوراخ سوراخ شده است!
وقتى حاجى بیدار شد، با او وارد بحث شدیم که حکمت این کار دیشبى چه بود؟ حاجى گفت:
- ما که دیگه تو این منطقه نیرو و امکانات نداشتیم، مهمات هم نداشتیم! این کار را کردم که اون‏ها تحریک بشوند و منطقه را زیر آتش بگیرن و حداقل به اندازه یه هفته عملیات، مهمات خودشون رو هدر بدند!!
بعد از آن جاسم به یکى از بچه‏هاى ما گفته بود که آن شب عراقیها به قدرى کمبود مهمات داشتند که حتى مهمات داخل تریلرها را به انبارهاى مهمات نمیبردند. آنها را مستقیم به کنار توپ‏ها و خمپاره‏هاى خود میبردند و از روى تریلر گلوله‏ها را داخل توپ و خمپاره میریختند و شلیک میکردند!
منبع: جام جم آنلاین