توضیح تفصیلی مفهوم شگفت انگیز کشت دائمی

معنای دو کلمه‏ی کشاورزی پایدار به صورت واژه‏ی پرماکالچر و یا کشت دائمی خلاصه شده است که یک مفهوم بسیار جالب و مفید است.
کشت دائمی یک سیستم اکولوژیکی به معنای حفظ جامعه‏ی انسانی تحت تمام جنبه‏های آن در یک محیط زیست کاملاً طبیعی است. این مفهوم می‏تواند به ما آموزش دهد که چگونه خانه‏های طبیعی بسازیم، چگونه غذای اکولوژیکی تولید کنیم، چگونه اکو سیستمی را که در آن زندگی می‏کنیم حفظ کنیم، چگونه آب باران را ذخیره کنیم و از آن استفاده کنیم، چگونه جامعه را توسعه دهیم و بسیاری از چیزهای دیگر. این عبارت اولین بار در سال 1978 توسط بیل مولیسون به کار گرفته شد و بعداً توسط دانشجویش به نام دیوید هولمگرن پذیرفته و اتخاذ شد. این عبارت از خلاصه و ترکیب دو عبارت "کشاورزی دائمی" و یا "کشت پایدار" به دست می‏آید. دو محقق و پژوهشگر ذکر شده در بالا کشاورزی را به صورت سکونت گاه انسانی اکولوژیکی و سیستم تولید غذای طبیعی تعریف کردند. این حوزه و زمینی است که توسط جامعه‏ی انسانی مورد استفاده قرار می‏گیرد که کار می‏کنند و آن را توسعه می‏دهند، و به طور هماهنگ با تقلید از فرم‏ها و روش تعامل آنها درون منطقه‏ی آب و هوایی کوچک خود، با محیط زیست ترکیب و یکی می‏کنند.
کشت دائمی شامل جزئیاتی نظیر این است که چگونه از غذا در انواع ویژه‏ی محیط زیست مراقبت کنیم. در نتیجه محیط زیست به اصطلاح "جنگل غذا" می‏تواند از معماری و روابط بین گیاهان و حیوانات به همان روش جنگل طبیعی در منطقه‏ی جغرافیایی که اجتماع در آن واقع شده است، تقلید کند. در نتیجه فقط آن سیستم ایجاد شده، مصنوعی است. کشت دائمی می‏تواند شامل انواع زیادی از گیاهان و تنوع زیستی بزرگ باشد. مفهوم جنگل‏های غذایی که باغهای جنگلی نیز نامیده می‏شوند ابتدا توسط روبرت ای. دی جی. هارت در کتاب او به نام "باغبانی جنگلی" ارائه شد و سپس این کتاب یکی از کتاب‏های اصلی او برای این مفهوم کشت دائمی شد. هدف اصلی کشت دائمی جنگل، کپی و تقلید کردن از سازمان جنگل واقعی و حقیقی در طبیعت است. با این که آنها دقیقاً واقعی و یا طبیعی نیستند و به طور مصنوعی توسط انسان‏ها ایجاد شده‏اند اما اکو سیستم‏های واقعاً مدیریت شده هستند که از نقطه نظر بیولوژیکی می‏توانند بسیار متنوع و هم چنین شدیداً پربار و سودمند باشند.
در نتیجه می‏توان گفت که در مزرعه‏ی کشت دائمی اهداف و مقاصد مختلف و متعددی برای دست یابی به این جنگلهای غذایی وجود دارد از جمله : تولید غذا، تولید علوفه برای حشراتی نظیر گرده افشان‏ها، برای مرغ و پرندگان مقلد. هم چنین ایده‎‏ی اصلی کشت دائمی، ساختن نوعی سکونت گاه حیات وحش و تغذیه‏ی بدنه‏های ما با انواع مختلف چای‏های دارویی و ترکیب‏های گیاهی است. اما آخرین مورد این که آنها وسیله‏ای برای دادن حس بودن به ما و ایجاد چیزی زیبا هستند.
بسیار شبیه مورد مرغهای تغذیه شده، در مورد جنگل‏های غذایی نیز، سرپرست آنها بر استفاده از گیاهان مختلف تا جایی که ممکن است، تمرکز می‏کند. بیشترین بخش این جنگل‏های غذایی با زرد آلوهای محلی، گیلاس‏ها، آلوها، هلوها کشت می‏شوند‏ و در واقع برخی به ایام بسیار گذشته می‏روند. برای ایجاد رسته‏ها، فرد می‏تواند باغ به اصطلاح گلخانه‏ای و زراعتی را حفظ کند که در آن ابتدا گیاهان کشت می‏شوند و سپس تقسیم می‏شوند و یا فرد می‏تواند دانه‏ها را از آنجا برداشت کند. اصطلاح رسته، ترکیبی از حشرات، حیوانات، گیاهان و قارچ‏ها است. آن را می‏توان بسته به نیازهای فرد در چنین محیط زیست طبیعی یافت و یا می‏توان دوباره ساخت. در نتیجه باید از حیوان، غذای باغ و هم چنین گیاهان دارویی، ادویه‏ها و چوب با کیفیت خوب مراقبت کرد.
این نوع کشت شامل محتوای معنوی مهم به طور مرموز و سری است چون سهم باارزش بخش اعضای جامعه را در توسعه‏ی کل، پیش فرض کرده است. ممکن است برخی افراد مشکلاتی در درک این مفهوم داشته باشند و به همین خاطر مهم است چیزهای اصلی و ساده را شکل داد. برای مثال، فرد می‏تواند با قرار دادن گیاهان در کنار درخت میوه شروع کند و سپس مشاهده و بررسی کند که آنها چگونه با هم دیگر تعامل و واکنش برقرار می‏کنند. علاوه بر جنگل غذا، پرورش مرغ‏ها و انواع دیگر حیوانات هنوز بخش اصلی مفهوم کشت دائمی هستند. در محیط زیست خود – پایدار، حیوانات نقش مهمی ایفا می‏کنند. بدون حضور و سهم حیوانات، نمی‏توان تعادل اکولوژیکی را به دست آورد و یا حفظ کرد. حیوانات برای حاصل خیز کردن خاک، تمیز کردن بقایای میوه‏های افتاده، انتشار و پخش دانه‏ها و حذف علف‏های هرز و دور کردن تمام انواع موجودات مضر و آسیب رسان، ضروری و الزامی هستند.
آب نه تنها برای زنده ماندن و رشد بلکه برای حفظ زندگی نیز حیاتی است پس چگونه احتمالاً می‏توانیم بدون کمک آب، غذا تولید کنیم؟ جمع آوری و گرد آوری آب باران، قانون دیگر کشت دائمی است. فضا و مکان را باید سازمان دهی کرد تا این که بتوان فرآیند جمع آوری و گرد آوری آب را از طریق کانال‏ها، آب روها، جوی‏ها، آبکشی مناطق گل آلود، ذخایر آب و غیره انجام داد.