مترجم : بهروزی
منبع:راسخون
 

جنگ هندوستان و چین در سال 1962 که در ارتفاعات بیش از 4000 متر درگرفت، منحنی یادگیری بزرگی برای رزم آراهای دفاعی هندوستان است. در اینجا شرح مختصری از جنگ چین و هندوستان آورده شده است.
هندوستان و چین روابط دوستانه‏ای به عنوان دو کشور مستقل داشتند. هند جزو اولین کشورهایی بود که رسمیت دیپلماتیک به جمهوری خلق چین داد که در سال 1949 تشکیل شد. هندی – چینی – بهای – بهای (هندی و چینی برادر هستند) یک شعار معروف است که روابط دو جانبه را بیان می‏کند. "قرارداد پانچاشیل" که دارای 5 اصل همزیستی مسالمت آمیز است در سال 1954 بین این دو کشور امضا شد. با وجود تمام تلاش‏ها برای ایجاد رابطه‌ی دو جانبه‌ی همکاری، دو قدرت آسیا شاهد درگیری شدیدی بودند که به جنگ تبدیل شد. بیایید به طور مختصر زمینه، علل، خلاصه و اثرات جنگ چین و هندوستان در سال 1962 را بشناسیم.
جنگ هندوستان و چین در سال 1962 :
زمینه :
انتهای غربی مرز هند و چین (بخش‏هایی از لاداخ در هند و منطقه‏ی کین جیانگ چین) از دهه‏ی 1800 مورد بحث و مناقشه بوده است. آکسای چین در لاداخ، منطقه‏ای بین دریاچه‏ی پانگونگ و گذرگاه قره قروم است. تلاش برای تعیین مرز از طریق خط جانسون (آکسای چین در هند) در سال 1865 و خط مک دونالد مک کارتنی (آکسای چین در چین) انجام شد. دولت انگلستان از خط جانسون پیروی کرد اما گشت زنی در منطقه را آغاز نکرد. دولت چین در پکن نیز موافق با خط جانسون بود که این موضوع در اطلس منتشر شده بین سالهای 1917 و 1933 دیده می‏شود. حتی بعد از استقلال هند در سال 1947، دولت هندوستان به خط جانسون اشاره کرد.
در انتهای شرقی، اختلاف و نزاع بر سر مرز شمالی امروزی ایالت هندی آروناچال پرادش بود. خط مک ماهون در دوران حکومت انگلستان در هندوستان تعیین شد و انتهای شرقی مرز چین و هند را مشخص کرد. چین اعتراضاتی راجع به مرزهای مشترک داشت. در دهه‏ی 1950 چین هیچ ادعایی در مورد باز کردن اظهارات بیان شده توسط هندوستان راجع به اداره‏ی آکسای چین نداشت اما بعداً در حدود سال 1960 آن را ادعا کرد.
بعد از انقلاب و شورش تبت، هندوستان پناهگاهی به دالای لاما (رئیس تبت) داد. این امر در نظر چین، به عنوان حمایتی از دشمن توسط هندوستان دیده می‏شد. قبل از شروع جنگ، کشمکش‏های مختصری در طول مرزها به مدت چندین ماه رخ داد که منجر به افزایش تنش بین دو کشور شد. اما هندوستان انتظار نداشت که چین در ابتدا آتش جنگ را برافروزد. حمله‏ی چین به هندوستان در بیستم اکتبر 1962، به صورت شوکی برای نیروهای نامهیای هندی بود.
دلایل اصلی جنگ :
1. دلیل درگیری بین دو قدرت، مناطق مرزی آکسای چین و بخش‏هایی از ایالت امروزی آروناچال پرادش هند بود. حکومت بر این دو منطقه، مسئله‏ی اصلی بود. هندوستان ادعا می‏کرد که منطقه‏ی آکسای چین بخشی از کشمیر است و چین نیز ادعا داشت که آن در استان کیا جیانگ و یا سین کیانگ قرار دارد.
2. در سال 1957، چین جاده‏ای در آکسای چین احداث کرد و استان کیا جیانگ چین و لهاسا تبت را به هم متصل کرد. این جاده در بسیاری از مناطق به جنوب خط جانسون منتهی می‏شد.
3. هندوستان پناهگاهی به دالای لاما چهاردهم، رئیس تبت، داد. او بعد از شورش تبتیان علیه حکومت شکست خورده‎‌ی چین، از لهاسا فرار کرده بود.
4. هند پاسگاه‏های متعددی را در اطراف مرز تاگلا، نامکا چو و مناطق چوشول در طول مرز چین و هند تحت سیاست رو به جلو (برای تخلیه منطقه از نیروهای چینی) ساخته بود.
وقایع مهم :
جبهه‏ی غربی :
چوشول (4337 متر) – جنوب دریاچه‏ی پانگونگ تسو و شمال فرودگاه چوشول.
- بیستم اکتبر : در اواخر شب نوزدهم اکتبر، پست‏های هندی در این منطقه مورد حمله چینی‏ها قرار گرفتند. چین به نیروهای هندی در دره‏ی چیپ چاپ واقع در آکسای چین حمله کرد. دره‏ی گالوان، دریاچه‏ی پانگونگ و دره‏ی چیپ چاپ به راحتی توسط نیروهای چینی گرفته شدند.
- بیست و دوم اکتبر : چین تمام پست‏های هندی شمال چوشول را فتح کرد.
- جنگ در چوشول متوقف شد که این یک وقفه‏ی ضروری برای هر دو طرف بود.
- بیست و چهارم اکتبر : تا این روز رضانگ لا، نقطه‏ی جنگ و پیکار سنگین بود. این منطقه توسط هندی‏ها اداره می‏شد تا از فتح فرودگاه در آن نزدیکی، توسط چینی‏ها جلوگیری شود.
- هیجدهم نوامبر : در ساعت 4:35 صبح، چوشول دوباره مورد حمله قرار گرفت.
رضانگ لا :
این جنگ تلفات عظیمی را برای هر دو ارتش بر جای گذاشت. نیروهای هندی به خاطر فقدان حمایت لجستیکی، مجبور شدند به موقعیت خود در کوه‏های بالاتر عقب نشینی کنند.
جبهه‏ی شرقی :
جنگ نامکا چو :
محل آن در فاصله‏ی 60 کیلومتری از تاوانگ در اتصال سه گانه‏ی تبت، بوتان و هند بود. این جنگ از اختلاف قبلی بر سر تاگ لا، مرزی مشرف به نامکا چو و دارای چهار گذرگاه شامل یاماتسو لا و تاگ لا، نشئت می‏گرفت.
- بیستم اکتبر : چین اقدام به حمله به کناره‏های جنوبی رود نامکا چو کرد. هدف آن گرفتن هر دو کناره‏ رود بود. سه هنگ از ارتش چین با یک گردان هندی مبارزه می‏کرد. نیروهای چینی اسلحه‏ها و خمپاره‏ها را در ساعت 5:14 صبح شلیک کردند. هم چنین آنها خطوط تلفن هندی‏ها را بریدند تا ارتباط سربازان هندی با مرکز فرماندهی قطع شود. یک حمله‏ی غافلگیرانه از پشت، هندی‏ها را وادار کرد که از نامکا چو عقب نشینی کنند.
جنگ والونگ :
ناحیه‏ی والونگ (آلوناچال پرادش شرقی) بخشی از آژانس مرزی شمال شرق بود.
- بیست و دوم اکتبر : نیروهای چینی در ساعت 12:15 به والونگ تیراندازی کردند. اگرچه هندی‏ها با استفاده از خمپاره تلافی کردند اما چینی‏ها با روشن کردن آتش در بوته، آنها را گمراه کردند. حمله‏ی بعدی چین، با استفاده از آتش دقیق خمپاره توسط هندی‏ها برگشت داده شد. آنها در عقب نگه داشتن چینی‏ها به مدت چهار ساعت موفق بودند که بعد از آن، چینی‏ها به تعداد زیادی وارد شدند و اکثریت هندی‏ها را وادار به عقب نشینی از والونگ کردند.
- بیست و سوم اکتبر : هندی‏ها به یک واحد چینی خشمگین یافت شده، حمله کردند و آنها را با استفاده از اسلحه و خمپاره به گذرگاه محدود کردند. با این که هندی‏ها 9 سرباز خود را از دست دادند اما در حدود 200 سرباز دشمن را کشتند. جنگ ادامه پیدا کرد تا این که گروهان، در بعد از ظهر وادار به عقب نشینی شد.
- رویارویی در والونگ به مدت چند روز ادامه یافت. چین نیز اقدام به یک حمله‏ی سه جانبه در تاوانگ کرد. هندی‏ها مجبور به عقب نشینی از آنجا شدند.
- پانزدهم نوامبر : تاوانگ و والونگ نوسط چینی‏ها اشغال شدند.
- نیروهای هندی به موقعیت‏های مسلحانه‏ی بهتر در اطراف سه لا و بومدی لا عقب نشینی کردند.
- در این میان، یک دوره‏ آرامش به مدت سه هفته، در هر دو جبهه وجود داشت. زو انلای، رهبر چین، پیشنهاد مذاکره برای توافق مرزی را داد. جواهر لعل نهرو، نخست وزیر هند، پیشنهاد را رد کرد. او حمایت آمریکا و بریتانیا را پس از آن داشت.
- بیست و یکم نوامبر : آتش بس یک جانبه توسط چین اعلام شد. این آتش بس جنگ بین دو نیرو را متوقف کرد.