هنر بزرگ امام (ره)

و کشور و ملت را به سمت وابستگى هر چه بیشتر سوق مى‏دادند. سعادت مردم به عنوان یک هدف، براى آنها مطلقاً مطرح نبود. اداره کشور، با الگوهاى غلط و نامتناسبى انجام مى‏شد، که از کشورهاى بیگانه به طور ناقص گرفته شده بود و تازه همان هم اجرا نمى‏شد؛ یعنى یک نظام استبدادى و دیکتاتورى محض، تحت نامهاى گوناگون و با روشهایى که هیچکدام از آن روشها، برخاسته از اراده و خواست ملت و متوجّه به مصالح آنها نبود.
در نظام وابسته منسوخ و برافتاده قبل از انقلاب، مردم دچار فساد و بى‏بند و بارى بودند، یا به تعبیر درست‏تر، به سمت فساد و بى‏بند و بارى و خودباختگى و بى‏ایمانى سوق داده مى‏شدند. یعنى حرکت ملت را این طور تنظیم کرده بودند که روز به روز در کشور، بى‏ایمانى همه‏گیرتر شود و مردم از ایمان معنوىِ درست محروم بمانند و به فساد و بى‏بند و بارى کشانده شوند و خودباختگى در مقابل بیگانگان در آنها تقویت گردد و استقلال اقتصادى و فرهنگى در کشور، مفهومى نداشته باشد. جهت کلّىِ حرکت در آن نظام منسوخ و فاسد، این بود.
در این مرحله، هنر بزرگ امام بزرگوار در این بود که به جاى آن نظام فاسد، یک نظام سیاسى در این کشور برقرار کرد که به جاى بى‏اعتنایى به مردم، عشق به مردم بر آن حاکم است. به جاى بى‏توجّهى به سرنوشت ملت، بخصوص سرنوشت جوانان، عشق به سرنوشت ملت و عشق به سرنوشت جوانان و اهمیت فوق‏العاده به آنها در آن مطرح است. به جاى خودباختگى در مقابل بیگانگان، خودباورى در میان مردم روز به روز توسعه پیدا مى‏کند. به جاى وابستگى سیاسى و اقتصادى و فرهنگى به بیگانگان، استقلال سیاسى و اقتصادى و فرهنگى هدف قرار گرفته است...
منبع: فرازی از بیانات مقام معظم رهبری در اجتماع با شکوه زائران مرقد مطهر امام خمینی (ره) 14/3/1376