نویسنده: دکترمحمدرضا اصلانی (همدان)

 

Menippean Satire

نوعی طنز غیرمستقیم که منیپوس، از کلبیان یونان آن را ابداع کرد. منیپوس در آثارش که ترکیبی از نثر و نظم بود، فیلسوفان را به تمسخر گرفت. از آثار منیپوس چیزی باقی نمانده است. در آن زمان او را با لقب «آن که جدّ را به هزل می‌کشاند» می‌شناختند.
طنز منیپوس ابتدا از هزل منظوم تکامل یافت و پس از این که میان پرده‌های منثور به آن اضافه شد، شکلی روایی به خود گرفت. در طنز منیپوسی بیش از خود فرد به حالت‌ها و گرایش‌های ذهنی‌اش پرداخته می‌شود. پرداخت شخصیت‌ها و گفته‌های آن‌ها اعتراف‌گونه است و آدم‌ها سخن‌گوی اندیشه‌هایشان هستند. طنزنویسان منیپوسی، شر و حماقت را نه بیماری‌هایی اجتماعی، که بیماری‌هایی عقلانی می‌دانستند. شخصیت‌های این نوع آثار بیش‌تر آدم‌هایی فضل فروش، متعصب، وسواسی، نوکیسه و بی‌دست و پایی‌اند که به حرفه‌ی خود می‌پردازند. از مضمون‌های متداول طنز منیپوسی تمسخر فیلسوفان وسواسی یا لافزن است.
لوسیان یونانی، در گفت‌وگوها و واروی روسی از نویسندگان مشهور طنز منیپوسی هستند. از طنزهای وارو فقط قطعاتی باقی مانده. پترونیوس و آپولیوس از پیروان بعدی سبک او هستند.
نورتروپ فرای در کتاب تحلیل نقد، براساس کتاب آناتومی مالیخولیا (1621) اثر رابرت برتون، نام آناتومی را جایگزین این نوع طنز کرد. در این کتاب برتون با توجه به الگوهای عقلانی جوامع بشری مفهوم مالیخولیا را بررسی می‌کرد.
نورتروپ فرای، آلیس اثر لوییس کارول را نمونه‌ی کاملی از طنزمنیپوسی دانست.

طنز وارونی Varronian Satire

همان طنز منیپوسی است و نام آن برگرفته است از نام وارو، طنزنویس روسی که از پیروان منیپوس بود.
منبع مقاله :
مهدوی زادگان، داود؛ (1394)، فقه سیاسی در اسلام رهیافت فقهی در تأسیس دولت اسلامی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، چاپ اول