کمدی میانه

منظور آن دسته از آثار کمدی یونان باستان است که از حدود سال 388 قبل از میلاد تا سال 336 بعد از میلاد نوشته شد. در این نوع کمدی خدایان از مقام الوهیت به مقام بشری تنزل می‌یابند، برای آن‌ها اعمالی انسانی فرض می‌شود و موضوعات اساطیری به تمسخر گرفته می‌شود. در کمدی میانه طبقه‌ای خاص مورد حمله‌ی طنزآمیز قرار می‌گیرند و افراد چاپلوس با حضوری فعال، نقش همسرایان را کاهش می‌دهند. در کمدی میانه تعداد زیادی از شخصیت‌های قراردادی، مانند افراد طفیلی، سورچران، لاف‌زن و چاپلوس را می‌توان سراغ گرفت.
نویسنده‌ی گمنام کتاب دِکمدیا درباره‌ی کمدی میانه می‌نویسد:
«کمدی نویسان این دوره به ابداعات هنری نمی‌پرداختند، بلکه گفتار روزمره را به کار می‌گرفتند. بهترین نوشته‌های آن‌ها به نثر بود و آثارشان به ندرت طعم و رنگ شاعرانه می‌گرفت. عمده‌ی توجه آن‌ها معطوف به طرح داستان بود.»
از کمدی میانه فقط بخش‌هایی باقی مانده که در آن‌ها به نام‌هایی مانند الکسیس و آنتیفانس بر می‌خوریم. آنتیفانس از نمایش‌نامه نویسان مشهور این دوره بود که حدود 280 تا 365 کمدی نوشت. محققان با بررسی بخش‌های باقیمانده به این نتیجه رسیده‌اند که کمدی‌های میانه کم‌تر از کمدی‌های قدیم جنبه‌ی انتقادی – اجتماعی داشته‌اند. در ضمن اهمیت گروه همسرایی و پاراباسیس در کمدی‌های میانه کاهش یافت.
منبع مقاله :
اصلانی، محمدرضا؛ (1394)، فرهنگ واژگان و اصطلاحات طنز همراه با نمونه‌های متعدد برای مدخل‌ها، تهران: انتشارات مروارید، چاپ اول.