مترجم: زهرا هدایت منش
منبع:راسخون
 

«خطر بالقوه» سیارک‌ها ربطی به همة سنگ‌های منظومه شمسی ندارد. اغلب سیارک‌ها (تاکنون 5000 شمارش شده و بی‌شک هزاران سیارک دیگر وجود دارند) در مدار ثابتی در چنبره وسیعی بین بهرام (مریخ) و برجیس (مشتری) معروف به «کمربند» که فاصله متوسطش از زمین 300 میلیون کیلومتر است ( دو برابر فاصلة زمین از خورشید) در حرکتند و هیچ خطری برایمان ندارند.
ولی گاهی به علتی که هنوز بر اختر شناسان روشن نیست، یکی از آن‌ها به گرد سیارة ما می‌آید. آیا برخوردی در کمربند باغث مدار آشفته و ناثابت و سرانجام خروج از مدار می‌شود؟ ممکن است زیرا ترکیب پاره‌ای از آن‌ها همانند ترکیب کمربند است ولی پاره‌ای دیگر ممکن است از جاهای دورتر منظومة شمسی بیایند و هستة دنباله دارهای خاموش باشند.
در هر صورت محیط زمین عملا در اشغال اجسام متعددی است که بر اساس مشخصات مدارشان به سه دسته تقسیم می‌شوند: (1) گروه آپولو که کم‌ترین فاصله‌اش با خورشید از فاصلة زمین با خورشید کمتر است و می‌تواندبه درون زمین نفوذ کند؛ (2) گروه آمور که کمترین فاصله‌اش از خورشید بیرون مدار زمین است لی اغلب مدار بهرام را قطع می‌کند؛ (3) گروه آتن که از همه خطرناک‌تر است زیرا مسیرش درون مدار زمین است.
گرچه هیچ یک از150 آپولو ـ آمور ـ آتن شناخته شده فعلا زمین را مستقیما تهدید نمی‌کنند (در سطح مدار زمین نیستند) ولی ممکن است تعدادی بر اثر اختلال جاذبه در دراز مدت ـ مربوط به زمین یا سیاره‌های دیگر ـ مسیرشان را تغییر دهند و همین‌ها هستند که روزی با زمین برخورد می‌کنند و اثری همانند دهانة شهاب سنگ آریزونا (عکس) می‌گذارند که بزرگترین دهانه شناخته است و احتمالا بیش از 40 هزار سال عمر دارد (قطر دهانه 1200 متر، گودی180 متر، بلندی لبة دهانه از دشت اطراف 240 متر).