میگو

آموزش پرورش میگو

گونه‌های میگوی آب شیرین جنس Macrobrachium در سراسر مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان پراکنده‌اند. این گونه‌ها در اغلب آبهای شیرین داخلی شامل دریاچه‌ها ، رودخانــه‌ها، باتلاقها ، نهرهای آبیاری ، کانالها و استخرها یافت می‌شوند. اغلب گونه‌ها در مراحل نخستین چرخه زندگیشان به آب لب شور نیاز دارند و بنا بر این در آبهایی یافت می‌شوند که مستقیم یا غیر مستقیم به دریا می‌پیوندند، هر چند بعضی از آنها چرخه زندگیشان را در دریاچه‌های داخلی آب شور یا آب شیرین کامل می‌کنند. بعضی از گونه‌ها ، رودخانه‌هایی با آب شفاف را ترجیح می‌دهند، در حالی که بعضی دیگر در آبهای بسیار گل آلود یافت می‌شوند.

چرخه زندگی

برای رشد ، تمام میگوهای آب شیرین مانند سایر سخت‌ پوستان بطور منظم اسکلت خارجی یا پوسته خود را می‌اندازند. این فرآیند به پوست اندازی موسوم است و با افزایش ناگهانی در اندازه و وزن همراه است. چهار شکل مشخص در چرخه زندگی میگوی آب شیرین وجود دارد: تخم ، لارو ، پست لارو ، و بالغ. این جانوران همه چیز خوارند و جیره غذایی آنها در نهایت شامل حشرات آبزی و لاروهایشان ، جلبکها ، دانه گیاهان ، حبوبات ، بذر و گیاهان ، میوه‌ها ، نرم‌تنان ریز و سخت پوستان ، گوشت ماهی و پس مانده‌های ماهی و سایر جانوران است. به علاوه ممکن است همجنس خوار باشند.
پراكنش

عملیات پرورشی

گیاهان امتداد دیواره‌های استخر ، فرسایش آنها را به حداقل می‌رسانند و زیر خط آب نیز غذا و زیستگاهی برای میگوها فراهم می‌کنند. به هر حال باید توجه داشت که رشد آنها نباید چنان زیاد شود که با برداشت کردن تداخل بوجود آید. از رشد گیاهان ریشه‌دار آبزی و جلبکهای کف‌زی نیز باید با اعمال مدیریتی جلوگیری کرد. استخرهای تازه باید آهک پاشی شوند. در عمل ، کاربرد استاندارد ۱۰۰۰Kg/ha سنگ آهک کشاورزی هر بار پس از تخلیه استخر پرورش میگوی آب شیرین توصیه می‌شود. پس از آهک دهی استخرها بیش از میگودار کردن آنها پر می‌شوند.
کود دهی در کشت میگوی آب شیرین به ندرت لازم می‌شود. در هر حال استخرهای ساخته شده در خاکهای شنی-رسی ممکن است نیاز به کوددهی داشته باشند. اجرا کننده باید در طی مدت پرورش ، مراقب خوب نگه داشتن استخرها باشد. برای جلوگیری از فرسایش دیواره‌ها ، کنترل گیاهان ریشه‌دار آبزی ، تعمیر و نگهداری تجهیزات خروجی و ورودی آب بویژه توریها بـاید مـراقـبت خـاصـی انجام گیرد. گیاهان Elodea و Hydrilla بستر خوبی برای میگوها می‌سازند.

میگودار کردن

پست لاروها را می‌توان بلافاصله پـس از پـر آب شـدن اسـتخرهـا در آنها ریخت . معمولا پست لاروهایی که تنها ۴ - ۱ هفته سن دارند (پس از دگردیسی) برای میگودار کردن استخرها بکار برده می‌شوند که تا زمان برداشت در آن باقی می‌مانند. به محض ورود پست لاروها به کناره استخر باید دقت شود که در پی شناور کردن کیسه‌های انتقال در استخر به مدت ۱۵ دقیقه قبل از خالی کردن آنها در آب به درجه حرارت استخر عادت داده شوند.
اختلاف PH استخر و کیسه انتقال نیز موجب مرگ و میر می‌شود. میزان میگودار کردن استخر به اندازه بازاری مطلوب و مدیریت استخر ، خصوصا روش برداشت ، بستگی دارد. در جاهایی که اندازه مطلوب برای فروش حدود ۷۰ گرم است و بسیاری از استخرها به علت ذخیره آب فصلی دچار محدودیت فصلی در حدود ۸ ماه هستند، پیشنهاد می‌شود میزان میگو ۵ پست لارو در متر مربع (۵۰۰۰/ha) باشد.

تغذیه

کشت تجارتی موفق میگوی آب شیرین به غذای مکمل نیاز دارد. نوع این غذا بسیار متنوع است و مواد زیر را دربر دارد: مواد خام جانوری یا گیاهی ، مخلوطهای غذایی تهیه شده در کنار استخر و غذاهای ترکیبی. در بعضی جاها نیز از برنـج و محـصولات فـرعـی بـرنـج به صـورت مـخلوط با غذاهای دیگر استفاده می‌شود.
تـوصـیه کلی برای مقدار تغذیه روزانه وجود ندارد زیرا این مقدار بستگی به اندازه و تعداد میگوها در استخر ، کیفیت آب و خاصیت غذا دارد. بهترین رهنمود برای مجریان استخر ، تغذیه تا حد تقاضا است. غذا بطور معمول در اطراف محیط استخر در محلهای کم عمق که منطقه خوبی برای تغذیه است پخش می‌شود. در بعضی از مواقع غذا به منطقه تغذیه در چند متری کناره محدود می‌گردد.
در هر دو مورد مجری استخر می‌تواند ببیند چه مقدار غذا مصرف شده است. اگر هیچ غذایی در روز بعد باقی نماند، مقدار غذا باید افزایش یابد. اگر مقدار زیادی غذا بماند، مقدار آن را باید کاهش داد و یا حتی به مدت یک روز قطع کرد. مقدار اولیه غذای پیشنهادی با استفاده از جیره خشک ، همچون غذای ترکیبی جوجه در یک استخر دارای ۵ عدد در متر مربع باید در حدود ۶/۲۵ Kg/ha در روز باشد.

برداشت

زمان برداشت بستگی به میزان رشد و اندازه بازاری مطلوب و تا حدی تکنیک مدیریت استخر دارد. اصولا در مدیریت استخر میگوی آب شیرین دو روش بسیار رایج وجود دارد. نخست ، تکنیک پرورش دسته‌ای که امکان می‌دهد جانوران تا اندازه بازاری متوسط یا تا هنگام تخلیه استخر به دلایل دیگر (مثلا کمبود آب ، پایین بودن درجه حرارت) رشد کنند، و سپس تمام محصول برداشت می‌شود.
تکنیک دیگر ، پرورش مداوم است به این ترتیب که معمولا یکبار در سال با تراکمی بسیار بیشتر از پرورش دسته‌ای به میگودار کردن استخر می‌پردازند و معمولا پس از ۷ - ۵ ماه بسته به میزان رشد (درجه حرارت) و اندازه قابل فروش محلی ، جانوران با اندازه بازاری بوسیله پره در فواصل زمانی منظم دست‌چین می‌شوند. استخرها را معمولا به طور کامل هر ماه یکبار و یا نصف استخر را ماهی دو بار برای جلوگیری از گل آلودگی تمام استخر پره کشی می‌کنند.

عملیات پس از برداشت

اغلب میگوهای آب شیرین ، در نزدیکی محل پرورش در یخ یا زنده فروخته می‌شوند. میگوها را نیز می‌توان در تانکهای حمل هوادار به مشتریان عرضه کرد. میگوهای آب شیرین خصوصا در معرض صدمات آنزیمی پس از برداشت و مرگ هستند و بعضی پرورش دهندگان میگوها را در آب یخ فرو می‌کنند و آنها را در آب ۶۵ درجه سانتیگراد به مدت ۲۰ - ۱۵ ثانیه نگه می‌دارند تا سفید شوند و سپس آنها را در یخ به فروشگاه حمل می‌کنند.

بیماریها

بیماریها معمولا عامل ثانوی هستند و از نقص بهداشت تانک ، تعویض غیر کافی آب ، کمیت یا کیفیت غذا ، و اکسیژن محلول در شرایط بد ناشی می‌شوند. تک سلولیها شایع‌ترین عامل بیماریهای لارو می‌باشند. عفونتهای قارچی لاروها در مواردی مشاهده شده است اما غالبا در پی بهداشتی‌تر کردن غذا و کاهش تراکم لاروها رفع می‌گردد. فورمالین ۲۰۰ - ۲۵۰ p.p.m روزانه به مدت ۳۰ دقیقه ، عامل موثری برای درمان بیماریهای ناشی از تک سلولیها و قارچهاست.
بیماری صدفی یا لکه‌های سیاه که بدیهی‌ترین بیماریهای پست لارو و میگوهای در اندازه بازاری هستند از تهاجم باکتریهای تجزیه کننده کیتین ناشی می‌شوند و در بعضی از مواقع با قارچها آلوده می‌گردند. تاری یا سفیدی بافتهای عضلانی که غالبا به طرف دم صورت می‌گیرد، احتمال دارد که واکنشی در برابر استرس باشد.

صیادان

صیادی را اصولا سایر گونه‌های آبزی ، پرندگان ، مارها و انسان انجام می‌دهند. استفاده از تورهای با ارتفاع ۶۰ سانتیمتر با چشمه‌های ریز در اطراف استخرها برای جلوگیری از ورود صیادان مشکل‌آفرین به استخرها مفید است. مشکلات ناشی از هیدروزوآ بویژه به هنگام استفاده از منابع آب سطحی نمایان می‌شود. استفاده از مواد شیمیایی نیز برای مبارزه با هیدروزوآ بکار می‌رود. عمده‌ترین صیادان مشکل آفرین مارها و گربه ماهی رودخانه‌ای هستند. خرچنگهای گرد نیز مشکلاتی را بوجود می‌آورند، بویژه از آن‌رو که سوراخهایی در دیواره استخرها ایجاد می‌کنند. البته می‌توان آنها را با قرار دادن تله‌هایی در دیواره استخرها از بین برد.

پرورش ميگوي آب شيرين در هندوستان

در هندوستان كه سهم هر فرد از منابعي چون گوشت و شير ناچيز است ، ماهيها و ميگوها نقش اساسي در توازن جيره غذايي افراد به عهده دارند . در حدود 9 گونه از 39 گونه شناخته شدة ميگوي آب شيرين جنس ماكرو براكيوم روزنبرگي بعنوان گونه هاي مهم تجاري در رودخانه هاي هند وجود دارند . دوگونه يكي بنام ميگوي مالزي يا ميگوي بزرگ آب شيرين ( ماكرو براكيوم روزنبرگي ) و ميگوي رودخانه اي بنام M.Malcolmsonii در حال حاضر در كشور هند پرورش داده مي شوند، گونه كوچكي بنام M.idea كه بايد نسل آن محافظت شود ، بوسيله ماهيگيران بطور بي رويه صيد مي شود .

توسعه صنعت پرورش ميگوي آب شيرين

پرورش ميگوي آب شيرين در بسياري از كشورهاي جهان گسترش يافته است در حاليكه تاكنون درهند از آن غافل
بوده اند . بهر جهت ، پس از تنزل كيفيت ميگوهاي دريايي بدليل بروز بيماري جديد ويروسي در آنها ، پرورش ميگو بسرعت ، روند در آمدي رو به رشدي پيدا نمود كه با عرضه آن به بازار ، با افزايش قيمت قابل توجهي روبرو شد . هم اكنون هند در توليد 1000 تن از 32000 تن برآورد توليد ساليانه جهاني ،كه از ميگوهاي آب شيرين انتظار مي رود ، شركت دارد . پرورش ميگوي آب شيرين در هند يك روند اعتدالي را دنبال مي نمايد ، اين كشور ازسطح توليد سنتي به سوي پرورش نيمه متراكم با توليد بالا حركت نموده و امروزه نيز توليد بصورت متراكم را پيش رو دارد . اين كوششها توسط دولت هندوستان به كمك مركزتحقيقات كشاورزي ودانشگاههاي مختلف ونيزتشكلهاي رسمي ماهيگيري، ‌تحقق يافته است.
در توليد به روش سنتي ، ميگوهاي جوان در استخرها ، مخازن ، مزارع برنج و ديگر روشهاي توليدي ، ذخيره و نگهداري مي شوند و پس از رشد قابل ملاحظه ، صيد آنها انجام مي گيرد . در سالهاي اخير افزايش ميزان ميگوهاي جوان در طبيعت و تأسيس هچري ها ( محلي كه در آن تخمهاي لقاح يافته به لارو تبديل مي شوند ) عامل محركي جهت پرورش ميگو در ايالات ساحلي هند بوده است . در برخي از ايالات هندوستان ، عدم استقبال افراداز تكنولوژيهايي كه با استفاده از آبهاي شور موجود مي توان به توليد ماهيان مولد پرداخت ، سبب شده تا روند رو به رشد اين صنعت پرسود با مشكل مواجه گردد .

مديريت هچري

پس از موفقيت در توليد ميگوي بزرگ آب شيرين كه با راه اندازي هچري هاي بزرگ انجام شد ، براي توليد ميگوهاي رودخانه اي نيز كوششهاي زيادي انجام گرفت .
در كشور هندوستان سيستمهاي هچري به دو شكل داخلي ( بصورت مسقف ) و يا در فضاي باز با محوطه وسيع به چشم مي خورد ،كه در همگي آنها از آب تميز ، آب دريا و آب شور سبزرنگ استفاده مي شود . هر امكانات ويژه اي در هچريها با توجه به شرايط محلي مد نظر قرار مي گيرد.
توليد ميگوي بزرگ آب شيرين در مناطقي از هندوستان كه ميزان درجه حرارت آب 32- 28 درجه سانتي گراد
مي باشد ، در طول سال انجام مي شود .
حدوداً 6 ماه زمان لازم است تا ميگوها به بلوغ برسند .ميگوها در طول عمرشان ، 4 تا 5 مرتبه زادو ولد مي كنند . ماده هاي بالغ از استخرهاي نواحي شرقي يا مكانهاي طبيعي جمع آوري شده و در مخازن فايبر گلاس يا در استخرهاي بزرگ پلاستيكي ، نگهداري مي گردند . آب مورد استفاده در اين سيستم معمولاً تعويض شده و هوادهي مي گردد . ميگوها در طول روز با نرم تنان دوكفه اي – روغن نارگيل وسبوس برنج تغذيه مي شوند .
ميگوها به نسبت يك
نر به 2 تا4 ماده نگهداري شده و با ايجاد جايگاه هاي مصنوعي از همجنس خواري آنان جلوگيري مي گردد.جفت گيري در ميگوها ،
ساعات كمي پس از پوست اندازي انجام مي شود . 24 ساعت پس از باروري تخمها ، پاهاي شنا در آنها ظاهر مي گردد. انكوباسيون تخمها، 24-22 روز بطول مي انجامد . از زمان تخم ريزي ماده هاي رسيده تا رسيدن به مرحله لاروي 24- 22 روز زمان لازم است .

مديريت پرورش لارو

اخيراً انجمن مركزي پرورش ميگوي آب شيرين براي توليد مولدين از يك سيستم صحرايي كه ساده و كم هزينه مي باشد استفاده نموده است.
در اين سيستم آب دريا با شوري 13-11 ( ppt ) مورد استفاده قرار
مي گيرد . جهت جيره غذايي لارواز حيواناتي مانند كرمهاي chopped
و نرم تنان دو كفه اي استفاده مي شود .
در مقايسه با سيستم توليد لارو رايج دركشورهند ، در اين سيستم جديد ، مقدار تعويض آب ، استفاده از نيروي الكتريسيته، هزينه هاي غذا و مدت پرورش تا ميزان 20 % كاهش مي يابد .
در سيستم جديد آب شور سيستم ، بطور نسبي و بتدريج درمدت زمان 24 ساعت با آب شيرين فيلتر شده ، تعويض مي گردد . اگر در اجراي فرايند و انجام كار تاخيري رخ دهد ، بيشترين تلفات در زمان همجنس خواري ديده خواهد شد . ميگوهاي جوان جهت پرورش در مناطق ديگر، به تعداد 50 قطعه در هر ليتر بسته بندي شده و براي حمل ونقل آماده مي گردند .

تغذيه و فرمول غذادهي

سطح مناسب پروتئين براي رشد ماكرو براكيوم روزنبرگي درحدود35-27 درصد مي باشد ، اين در حاليست كه نيازهاي پروتئيني در ميگوهاي جوان در سطح بالاتري قرار دارد. برخي محققين براين باورند كه اگر پروتئين در غذاي ميگو بيش از 40 درصد باشد ،در ميگوها رشد منفي مشاهده مي شود . ماكرو براكيوم روزنبرگي از نظر نيازهاي كيفي به 10 نوع اسيد آمينه ضروري بجز اسيد آمينه ليزين ، همانند ميگوهاي خانواده پنائيده مي باشد.
در يك آزمايش بعمل آمده ، نياز ماكرو براكيوم روزنبرگي به اسيد آمينه ليزين در جيره غذايي، مقدار 4/1 درصد ليزين به اثبات رسيده است . در هندوستان ، از پلي ساكاريدها به ميزان 40- 30 درصد در جيره غذايي خشك ماكروبراكيوم روزنبرگي استفاده مي شود . تحقيقات بيشتري لازم است تا نيازهاي ماكرو براكيوم روزنبرگي و ميگوهاي رودخانه اي را نسبت به كربو هيدراتها در مراحل مختلف رشد مشخص نمايد تا از اين طريق امكان توسعه در شرايط مختلف پرورشي ، ايجاد گردد .
اسيدهاي چرب ضروري از جمله مجموعه اسيدهاي لينولنيك براي سخت پوستان دريايي داراي اهميت زيادي هستند در حاليكه ماكرو براكيوم ها نياز بيشتري به مجموعه اسيدهاي لينولنيك دارند تا اينكه تركيبي از آنها را مور داستفاده قرار دهند .در نيازهاي غذايي ميگوي آب شيرين بايد از اسيدهاي لينو لنيك به ميزان 10-2 درصد استفاده شود ، اين در حاليست كه نياز قطعي ماكروبراكيوم روزنبرگي و M.Malcolmsonii به كلسترول تأييد نشده است .اطلاعات كمي در مورد نيازهاي ويتاميني و مواد معدني ميگوهاي آب شيرين در دسترس قرار دارد.بهرجهت ، اين شناخت وجود دارد كه اگر سطوح ويتامين در جيره غذايي ميگوي آب شيرين ، كافي نباشد ، اين روند سبب توقف يا تأخير در دگرديسي گرديده و در نتيجه تلفات زيادي را در طول دوره لاروي شاهد خواهيم بود .
كمبود يا عدم وجود اسيد اسكوربيك در جيره غذايي ميگو سبب سياهي رنگ مري ، پوست ، ديواره معده ، ديواره روده پسين و آبششها مي گردد.

پرورش ماكرو براكيوم روزنبرگي

ميگوهاي آب شيرين از جمله گونه هاي بسيار خوب جهت پرورش مي باشند ، براي اينكه آنها مي توانند هم در آب شيرين و هم در آب شور و هم در آبهاي باشوري كم رشد نمايند . آنها همه چيز خوار بوده و پتانسيل رشد حداكثر را در ميان ميگوهاي پرورشي دارا هستند . در مورد ميگوهاي آب شيرين ، بازاريابي داخلي و خارجي نياز مي باشد . در جدول شماره يك داده هاي مربوط به توليد آبزي پروري در گونه هاي مختلف ماكرو براكيوم دردسترس قرار
مي گيرد.

پرورش در سطوح پايين

در حاليكه زمينهاي ساحلي پوشيده از آب ، جهت كشت شلتوك ( برنج ) در نظر گرفته مي شود ، مي توان از اين زمينها جهت پرورش ميگوهاي جوان ماكرو براكيوم استفاده نمود .بخشي از اين زمينها جهت پرورش ميگو بصورت محدود مورد استفاده قرار گرفته است .در غرب بنگال ، مولدين از درياهاي اطراف جمع آوري شده و به پرورش دهندگان فروخته مي شوند . اين در حاليست كه اخيراً پرورش ماكروبراكيوم روزنبرگي و M.Malcolmsonii بصورت سازمان يافته و تجاري در هندوستان آغاز شده است .

ماكروبراكيوم روزنبرگي

در هندوستان ، يك كار آزمايشي مقدماتي در زمينه پرورش ميگوي آب شيرين (ماكروبراكيوم روزنبرگي) در كانال ، در نهالستان نارگيل ايستگاه تحقيقات Kumarakom ، انجام شد كه از اين روش ، مقدار 805 كيلوگرم ميگو در يك هكتار در طول 246 روز پرورش توليد گرديد .
آزمايش ديگري نيزدر مزرعه اي در ناحيه pokkali انجام گرفت كه درآن مقدار 506 كيلوگرم ميگو در يك هكتار
در طول 115 روز پرورش توليدشد .در برخي مطالعات كه برروي پرورش ميگو در سيستم گسترده با غذادهي مناسب ، كوددهي و كنترل كيفيت آب انجام شد، توليدي بيش از 300/3 كيلوگرم ميگو در يك هكتار در طول سال حاصل گرديد .ميگوي ماكروبراكيوم روزنبرگي به ميزان 984-280 كيلوگرم دريك هكتاردر شرايط پرورشي گسترده با ظرفيت رهاسازي 5-3 قطعه ميگوي جوان در هرمتر مربع در يك دوره پرورشي 210-180 روزه توليد شده است .
اين در حاليست كه ميزان بازماندگي در اين روش 4/62-5/58 درصد بوده است. پرورش ميگو در شرايط نيمه متراكم در گونه هاي مشابه با توليدي معادل 280/2-662/1 كيلوگرم در هكتار در طول 180 روز پرورش با استفاده از مكمل هاي غذايي و ظرفيت ذخيره سازي 10 قطعه ميگو در هر متر مربع ، به ثبت رسيده است .

ميگوي M.Malcolmsonii

درAndhra Pradesh هندوستان ، ميگوي M.Malcolmsonii در نواحي پست جلگه اي در كنار رودخانه Godavari پرورش داده مي شود .ميگوها با كمترين اعمال مديريت به اندازه قابل فروش ( سايز بازاري ) خواهند رسيد كه اين روند ، بيانگر پتانسيل بالاي اين موجود ونيز اتخاذ شرايط پرورشي مناسب و علمي مي باشد .
در آزمايشاتي كه برروي پرورش تك گونه اي و توأم ميگوهاي جوان M.Malcolmsonii در توليدات Madandhi هندوستان صورت پذيرفت ، اين نتيجه حاصل شد كه مقداري كمتر از 380 كيلوگرم ميگو در هر هكتار در طول سال توليد گرديد .
برخي مطالعات ، توليد به ميزان 640/1 -284 كيلوگرم ميگو در هكتار در طول 134-120 روز پرورش به روش تك گونه اي را در ميگوي M.Malcolmsonii گزارش نموده اند. اين در حاليست كه فقط مقدار 709-85 كيلوگرم ميگو (M.Malcolmsonii) در هكتار در طول 100 روز پرورش به روش توأم ، توليدگرديده است .
ميگوي M.Malcolmsonii در استخرهاي كوچكتر از 250 متر مربع در يك دوره 180 روزه با ظرفيت ذخيره سازي 5 قطعه ميگوي جوان در هرمتر مربع ، پرورش داده شد كه از اين طريق مقدار 999-440 كيلوگرم ميگو در يك هكتار توليد گرديد ، ميزان باز ماندگي در اين روش 2/75-2/44 در صد بوده است .

سيستم پرورش توأم

برخي از گزارشات حاكي از رشد و درصد بازماندگي بسيار خوب ميگوي M.Malcolmsonii در پرورش توأم با ماهي كپور در سيستم پرورش گسترده ، مي باشد. در اين روش ماهي كپور به تعداد 10000 ( ده هزار ) قطعه در هكتار بهمراه
ميگوهاي نر با ميانگين وزن 44 گرم در استخرهاي به مساحت 5/0 هكتار ذخيره مي شوند ، ميگوهاي ماده نيز با همان وزن ( 44 گرم ) به همراه ماهي كپور در استخرهاي 4/0 هكتاري ديگر ذخيره مي گردند . ميگوهاي نر در اين روش پرورشي به ميانگين وزن 1/295 گرم رسيده و ميزان بازماندگي آنها 88-56 درصد بوده است . ميگوهاي ماده نيز به ميانگين وزن 230 گرم رسيده و ميزان بازماندگي آنها 100 درصد بوده است .
زمانيكه ميگوها با كپور هندي در روش توأم پرورش داده مي شوند ، مقدار 500-300 كيلوگرم ميگو و 4-3 تن ماهي توليد مي گردد،كه اين حالت بيانگر آن است كه گونه M.Malcolmsonii پتانسيل پرورشي را دارا مي باشد وگونه اي است كه مي تواند درعرصه توليد ، با گونه هاي ديگر رقابت نموده و در بيش از 20 درصد توليدات آبزي پروري مشاركت داشته باشد . آزمايش ديگري بر روي پرورش ميگو به روش توأم در مركزBadampudi ( كه طرحهاي تحقيقاتي را در راستاي الگوهاي توليدي كشور هند ارئه مي نمايد ) انجام شد كه در اين روش مقدار 807-314 كيلوگرم ميگو و در حدود 3 تن ماهي در يك هكتار توليد گرديد ، در اين روش از جيره غذايي سبوس برنج،
روغن نارگيل و پودر ماهي استفاده شد . اخيراً ، از توليد به روش تك گونه اي ميگوي M.Malcolmsonii مقدار
4/690 -2/534 كيلوگرم ميگو در يك هكتار در طول 390 روز پرورش حاصل گرديد ، در اين روش از ظرفيت ذخيره سازي بالا به ميزان 60000 ( شصت هزار ) قطعه رهاسازي در هكتار استفاده گرديد. در طول دوره نيز ميگوها توسط پرورش دهندگان نگهداري گرديده و پرورش يافتند .

بيماريها

بيماريهاي متعددي در هچريها ومحيطهاي پرورشي ميگوي آب شيرين وجود دارد كه از آن جمله مي توان بيماريهاي قارچي ، انگلهاي مختلف تك ياخته ، ترماتودهاي تك جنسي و دو جنسي و تعدادي از باكتريها را نام برد .

توسعه پايدار

مولفين با توجه به تحقيقات انجام شده ، براين باورند كه بايد شرايط نگهداري مولدين ( ماكروبراكيوم ) در استخرهاي ذخيره مولدين ، وضعيت مناسبي را دارا باشد تا بتوان تخم را در طول سال توليد نمود و رهاسازي لازم را انجام داد .
اين در حاليست كه توجه به تكنيكهاي رهاسازي در سيستم پرورش متراكم جهت تبديل پست لارو به ميگوهاي جوان ، نياز ضروري خواهد بود .
در پي گسترش و تعميم پرورش تك گونه اي و توأم ميگوي آب شيرين در كشور هندوستان ، بايد محافظت از اين گونه ، جهت توليد در سطوح مختلف انجام شود . و نيز بايد پتانسيل پرورش گونه هاي ديگر ميگو نيز در هندوستان مورد ارزيابي و بررسي قرار گيرد .

شناخت میگوی سالم و نکاتی در خصوص فرآوری آن

کیفیت میگو :

برای تشخیص چگونگی کیفیت میگو ، شکل ،رنگ ،اندازه و حالت آنرامشاهده نموده و علت عیب و نقص را به روشهای زیر می توان تشخیص داد .

نقاط سیاه :

اگر میگو سرکنده نباشد (کامل باشد) و به درستی شستشو وسرد سازی نشود آنزیم های هاضمه اکسید خواهند شد ،در نتیجه نقاط سیاه در سر میگو بوجود آمده که می توان با آنتی اکسیدانها ئی مانند آسکوربیک اسید و سدیم بی سولفات به ظرف آبی که میگو در آن شستشوو سردسازی می شود از آن جلوگیری نمود .
نقاط سیاه خودشان مضر نیستند اما می توانند شاخصی برای نامناسب بودن ، نحوه سردسازی ، جابجائی و نگهداری میگو، پس ازبرداشت باشد .

زردی :

قسمت زیرین میگو ( اندام های شنا ،دم ) وقتی خوب شسته نشود زردی ظاهر می شود . برای برطرف آن اغلب ، سدیم بی سولفات به آب سرد شستشوی میگو اضافه می شود .

نیم شفافی :

یک نشانه مطمئن از استفاده کردن غیر معمول از سدیم تری پلی فسفات است و باعث کاهش دهیدراسیون در طول مدت زمان یخ زدائی می شود .
پوسته های سوراخ سوراخ ریگ دار : اگر غلظت سولفیت ها زیاد باشد و درشستشوی میگو به کار برده شود ، در میگو سریع تر از آب نفوذ نموده ، بصورتیکه سولفیت ها زودتر جذب پوسته میگو شده و پوسته میگو را می خورند .

رگ های شنی :

یک رگ سیاه یا تیره در دم میگو که هاضمه را انجام می دهد . ( تعداد رگ های کمتر از 2 قطعه عیب و نقص نیست ) .

شکستگی و خوردگی :

تعدادی از میگو ها که برخی از اندامشان شکسته شده است، یا یک قطعه از اندامشان را از دست داده باشند ، افت کیفیت محصول را نشان می دهد.

رنگ میگو:

رنگ های آمیخته شده معمولا به گونه های مختلف دلالت دارد . برخی ممکن است کیفیت نامطلوب یا گونه ای داشته باشد . رنگ صورتی ناهمگن ممکن است بر فساد درون میگو دلالت داشته باشد .

بو :

میگو باید بویی مثل بوی جلبک تازه یا غذاهای دریایی داشته باشد .

بوی شبیه تخم مرغ فاسد:

به وسیله ی فساد باکتریایی محصول ناشی می شود .

بوی آمونیاک :

به وسیله ی فساد شیمیایی محصول ایجادمی شود .

بافت :

میگو باید محکم و نمناک داشته باشد .

چرم مانند و بی مزه بودن میگو :

این مورد تحت نگهداری نامناسب ایجاد می شود. همچنین با منجمد نمودن پی درپی و یا ذخیره سازی در یخچال به مدت طولانی ( تقریبا یک سال ) ایجاد می شود .

خمیری بودن میگو :

گواه برحمل ونقل نامناسب یا جداسازی نامناسب سرمی باشد .
تعدادی از گونه ها در طول پوست اندازی یا دوره ی مولدسازی پوستشان به صورت خمیری یا گچی دیده می شود .

انبار کردن :

میگو محصولی فاسد شدنی و بو گرفتنی است . حمل و نقل مناسب و دمای مناسب الزاماتی هستند که کیفیت و رضایت مشتری از آن تبعیت می کند . به محض برداشت ، اگر میگو در مکانی با درجه حرارت پایین 18- درجه سانتیگراد (35 – 0 فارنهایت ) باشد رطوبت و نمناکی خود را حفظ می کند . یک بسته میگوی منجمد در بسته بندی اصلی می تواند در دمای صفردرجه فارنهایت یا سردتر ،تا 18 ماه دوام بیاورد .در یخچال های خانگی ،حداکثر مدت ذخیره سازی 3 ماه توصیه شده است .
برای ذخیره ی میگوی یخ زدائی شده ، بهتر است که در یک سیستم پوشیده از یخ ، در مدت زمان حداکثر 2 تا 3 روز باشد . میگو را در آب یا در تماس مستقیم با آن نگهداری نشود ، زیرا بافت آن تغییر خواهد کرد و طعم و مواد مغذی میگو از بین می رود . میگو را دوبار منجمد نشود زیرا کیفیت آن کاهش می یابد .

یخ زدائی (دیفراست) :

بهترین راه برای یخ زدائی آسان میگوهای منجمد ، قرار دادن آن در دمای سرد( c 4-0 ) در مدت 24الی 48 ساعت می باشد.
یک راه سریعتر جاری کردن آب سرد بر روی قسمتی از میگو ها می باشد .دو مشکل در استفاده از این روش وجود دارد . اول اینکه آب باید سرد باشد وگرم یا داغ نباشد، زیرا درجه حرارت گرم می تواند میگو را بپزد . دومین مشکل جاری شدن آب روی میگو یا قراردادن آن در آب به مدت طولانی می باشد که موجب می شود که رنگ و همچنین طعم ،بو ومواد مغذی خود را از دست بدهد .
میگوهائی که در بسته بندی منجمد می شوند تحت دمای سرد( c 4- 0 ) بهتر یخ زدائی می شود . اگر محصول پوست کنده و رگ گیری شده باشد سریع تر ازمحصول با پوست یخ زدائی می شود .

پختن میگو :

میگو را خواه بخار دهید ،بجوشانید ،بریان کنید ،در روغن سرخ کنید یک غذای مطلوب در امریکا می باشد . اگر میگو کوچک باشد یا حجم زیادی آب در درون خود داشته باشد سریعا پخته می شود . میگویی که کاملا پخته شده باشد ،شیرین ،آبدار ،مرطوب و نازک خواهد بود .متاسفانه تعدادی از مردم میگو را دو بار می پزند ، پس مانده ی آن سفت ، سخت و خشک می شود . مدت زمان پخت میگو به درستی باید حساب شده و برای داشتن کیفیت مناسب در ویترین ها اهمیت زیادی دارد . پخت میگو درتولید محصولات فرآوری شده باعث مطلوبیت رنگ ، پوست کنی آسان ، آنزیم بری و آسان بودن مصرف می شود.

تعدادی سوال رایج و تکمیلی درباره ی پخت میگو :

گوشت و رنگ میگو را بررسی کنید ،اگر در پوست پخته شده باشد ،شکل آن به نوع میگو وابسته خواهد بود . میگوی پخته با پوست ، سوراخهای عمیق قرمز و نارنجی خواهد داشت .
به طور کلی میگوی خام ، با پخته شدن نیم شفاف و پیچ و تاب خود را از دست می دهد . اگرچه وقتی گرمای ان حذف شود ، با گرمایی که دردرونش حبس شده است میگو به پخته شدن ادامه می دهد .
از پخت دوباره اجتناب کنید ، زیرا وقتی گرما را حذف می کنید ، به آرامی گرمای درون مرکز میگو آن را می پزد .
کنترل دیگر که به کار می رود این است که میگوی پخته شده را بین انگشتان خود قرار دهید و آن را فشار دهید . اگر احساس می کنید نرم شده است و سختی و پایداری را ندارد میگو بیش از حد پخته شده است .
پختن میگو با پوست ،طعم ،رطوبت و بوی گوشت را حفظ می کند . میگو با پوست ،آسان پخته می شود . برای آماده سازی با سس یا سرخ کردن عمیق میگو ، باید بدون پوست پخته شود . ( سرآشپز ها و خدمه رستوران اعتقاد دارند که میگو در پوست ، طعم واقعی اش افزایش می یابد ) .
یک دیگ بزرگ را تا 3/2 پر از آب کنید و به جوش بیاورید . بسته به نوع میگو ، به آن
( 2 – 1% ) نمک اضافه کنید ،می توانید دیگر ادویه ها را نیز اضافه کنید . میگو در حجم کمترسریع تر می پزد .
وقتی میگو بدون پوست جوشانده می شود نیم دقیقه زود تر آن را کنترل کنید . میگو که در روغن سرخ می شود ،یا کباب می شود نیز برای پخت همان زمان بالا را لازم دارد .

بسته بندی میگو :

بسته بندیهای میگو دارای تنوع زیادی می باشد که می تواند قدرت خرید را افزایش دهد . با توجه به میزان وزن میگو ، انجام عملیات پخت ، با سر و بدون سر بودن و ... از بسته بندیهای متنوع استفاده می شود . بسته بندیها بیشتر به صورت بسته های میگو ی منجمد رایج هستند ، بیشتر بسته بند یهای رایج در آمریکا 5 پوندی می باشند . وزن کل ، که شامل لعاب یخ (گلیز) نیزمی باشد ، معمولا 6 پوند است .

بسته های میگو :

1 - بسته بندی مختلط ممکن است نامیده شود. این یک روش ازقرار دادن میگو در داخل بسته به وسیله ی پر کردن جعبه میگو تا رساندن به وزن ضروری است. در این نوع بسته بندی تخمین زدن وزن ، همسانی و سایزمیگو مشکل می باشد .
2 - نوع دیگر بسته بندی میگوها در یک لایه از بسته ها مثل بسته های یک انگشتی لایه ها به وسیله ی دست ایجاد می شوند .میگو ها در کنار هم دریک ظرف تمیز قرار گرفته و منجمد می شوند .مزیت این بسته بندی این است که به آسانی می توان هر آنچه را که در بسته وجود دارد مثل شکل ، سایز میگو و... را مشاهده نمود .

منابع:

www.forum.p30world.com
www.shilat.com
www.fisheryandfish.blogfa.com

/س