رازِ مستى

در، كه يار ز خُم نوش جان كند
راز درون خويش ز مستى، عيان كند
بـــا دوستان بگو كه به ميخانه رو كنند
تا يار از خمـارى خـــود، داستان كند
بردار پرده از دل غمديده‏ات كه دوست
اشك روانِ خويش ز دامن روان كند
با گل بگو كه چهره گشايد به بوستان
تا طيـــر قدس، راز نهــان را بيان كند
جـــــامى بيار بـــــر در درويش بى‏نوا
تا رازِ دل عيـــــان برِ پير و جوان كند
بلبل به باغ ناله كند همچو عاشقان
گــــويى كه ياد از غم فصل خزان كند
بگـــــذار دردمنـــــــدِ فـــــــراقِ رُخ نگار
از درد خــويش نالــه و آه و فغان كند