سبوى دوست

گذشت و راه نبردم به كـوى دوست
مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست
گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار
گشتيم هــــركجــــــــــــــا نشنيديــم بــوى دوست
هر جا كه مى روى ز رخ يار روشن است
خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست
ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند
ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست
گوش مـــــــــــن و تــو وصف رُخ يار نشنود
ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست
با عـــــــــاقلان بگو كه رُخ يار ظاهر است
كاوش بس است اين همــــه در جستجوى دوست
ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد
بـــــــر گيـــــر مى تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست