مترجم: حبیب الله علیخانی
منبع:راسخون
 
پیشرفت های زمینی متفقین موجب شد تا ارتش آلمان مجبور شود تا از کل جبهه ی غربی عقب نشینی کنند. دل گرمی آلمانی ها، بر روی مقدار مواد مصرفی مانند اکسیژن مایع بود که برای عملیات V-2 ضروری بود. این مواد بواسطه ی خطوط ریلی قابلیت انتقال داشتند. عملیات های V-2 به نواحی انتقال یافت که در حوالی Hague در بخش جنوب غربی هلند، قرار داشت. از این مکان،پرتاب موشک های V-2 آلمانی ها، می توانست یک تعداد از اهداف در انگلیس، فرانسه و بلژیک را مورد حمله قرار دهد. دو گروه پرتاب متحرک اقدامات مربوط به V-2 را انجام می دادند. گروه شمالی بر روی انگلیس متمرکز بود و گروه جنوبی بر روی فرانسه و بلژیک متمرکز بود. تحت کنترل SS، حملات انجام شده بر روی لندن، به گونه ای برنامه ریزی شد که روحیه ی مردم انگلیس را از بین ببرد.
اولین حملات V-2 در 8 سپتامبر 1944 شروع شد. این موشک ها اولین بار به پاریس برخورد کردند. خدمه موشک ها را به سمت پاریس پرتاب کردند اما هیچگاه، این موشک ها به شهر نرسید. بخش هایی از لندن بعدها با دو موشک V-2 مورد حمله قرار گرفت. این موشک ها به حومه ی لندن برخورد کرد. برخلاف موشک V-1، موشک V-2 بدون این که کسی بفهمد فرود می آمد زیرا V-2 با سرعت مافوق صوت، به هدف می رسید. رادار، هواپیما و مشاهده کننده ها، قادر به تشخیص پرواز V-1 ها بر روی لندن بودند. این استفاده از V-2 شروعی برای یک رشته عملیات جنگی بود که تا مارس 1945 ادامه یافت.
پرتاب V-2 به پاریس و لندن، موجب ایجاد شک در کارمندان نظامی انگلیس و آمریکا شد. برخلاف موشک های V-1 که جنگنده ها و ضد هوایی ها می توانستند آنها را هدف قرار دهند، V-2 با سرعت فوق صوت، به هدف برخورد می کرد. هیچ آگاهی دهی و یا دفاعی در برابر حملات V-2 وجود نداشت. برخی از تحلیل گرهای نظامی انگلیس بر این بارو بودند که اگر چه V-2 یک تهدید تروریستی جدید است، این موشک نمی تواند بار مؤثری بیش از V-1 با خود حمل کند و حملات V-2 از V-1 کمتر است. علاوه بر این، V-1 و V-2 به محل هایی به غیر از لندن برخورد می کنند. از این رو، تمرکز متفقین بر روی جاهایی خارج از لندن بود. بنابراین، متفقین باید زمان و منابعی برای جلوگیری از برخود V-2 اختصاص می دادند. از آنجایی که امکان شلیک مستقیم به این اهداف وجود نداشت، متفقین بر روی دفاع پسیو، تمرکز کردند. این دفاع پسیو شامل ساخت پناهگاه بود. متفقین باید فعال تر بودند و به هر حال، با بررسی های انجام شده، آنها قابلیت پرتاب این موشک ها را تخریب کردند (شکل 1).
این گروه موفقیت کمی در پیدا کردن سایت های پرتاب متحرک داشتند، در واقع متفقین باید منابع و فعالیت های حمایتی مورد استفاده بوسیله ی آلمان که برای پرتاب موشک ها استفاده می شد را قطع می کردند.
نیروی هوایی آمریکا و انگلیس باید از مأموریت های CBO باز می گستند و حمایت های تاکتیکی هوایی بر روی زمین های عملیاتی انجام می دادند و تأسیسات پرتاب، محل های تولید شناسایی شده، خطوط راه آهن و سایر فعالیت های مشکوک را بمباران می کردند. اثر فیزیولوژیکی V-2 بر روی رهبری نظامی و سیاسی، آنها را مجبور به تغییر تاکتیک نظامی به منظور از بین بردن این سلاح، کرد. در نهایت، این اقدامات نتیجه ی مورد نظر متفقین را در پی داشت. وقتی یک خدمه ی V-2 موشک خود را شلیک می کردند، آنها به سادگی محل خود را تغییر می دادند و برای اجرای بعدی، آماده می شدند. نیروی نظامی زمینی، شروع به عقب نشاندن آلمان از محل هایی شد که این پرتاب ها، انجام می شد. حملات موشکی V-2 نسبت به انگلیس ادامه یافت اما آلمان به زودی، بر روی Antwerp متمرکز شدند.
عملیات های زمینی متفقین نیازمند لجستیک و پشتیبانی زیادی بود. این لوجستیک باید از ایالات متحده به انگلیس می رسید و سپس به مکان های مورد نظر، انتقال می یافت. نیروهای زمینی انگلیس و آمریکا، Antwerp را گرفتند. این شهر، یک بندر معروف در بلژیک است. این مسئله در اوایل سپتامبر رخ داد. این مرکز لجستیک استراتژیک، توانست مسیر لجستیکی متفقین را بهبود دهد. بعدها، در طی حمله ی Ardennes در دسامبر 1944، هیتلر Antwerp را به عنوان یک هدف اصل برای متوقف نمودن نیروی متفقین، انتخاب کرد. افسران آلمانی همچنین توجه بیشتری به Liege پیدا کردند. این بخش یک راه ارتباطی مهم متفقین بود و مرکز ریلی متفقین محسوب می شد. مسیر اصلی لوجستیک ارتش آمریکا در اروپای شمال غربی، از طریق Liege ایجاد می شد. V-2 حال از یک سلاح تروریستی به یک تهدید نظامی خاص، تبدیل شده بود. این تلاش ها، اقدامات جالب توجهی را نشان می دهد که آلمانی ها نه تنها بر روی برنامه ی V-2 بلکه بر روی سایر فعالیت ها، مانند کاهش مینیمم و افزایش ماکزیمم سن سربازگیری ارتش انجام دادند.
اگر چه متفقین در اروپای شمال غربی و جبهه ی شرقی پیشرفت داشتند، آلمان ها توانستند بیش از 3000 موشک V-2 را در طی جنگ جهانی دوم، پرتاب کنند. در طی جنگ، آلمان ها ادعا کردند که 1359 موشک را به انگلیس شلیک کرده اند، اما آنها به نظر می رسد که علاقه ی بیشتری به هدف قرار دادن Antwerp بودند. آنها 1610 موشک به این بندر زدند. بقیه ی حملات به محل هایی در فرانسه و بلژیک برخورد کرد. هیتلر یک حمله ی موشکی منفرد با 5000 موشک V-2 را به لندن و Antwerp پیش بینی کرده بود. نتایج V-2 به عنوان یک سلاح برای کینه خواهی، واقعا قابل تأمل است. تنها 517 موشک از این دسته به لندن برخورد کرد و 27 موشک نیز به ناحیه ی Norwich برخورد کرد. بدبختانه 2754 نفر انسان در طی این حملات از بین رفتند و 6523 نفر نیز مجروح شدند. حملات V-1 و V-2 فعالیت در لندن را مختل نکرد. دولت انگلیس بیش از 1450000 نفر از مردم لندن را تخلیه کرد که علت این مسئله، وجود این حملات بود. مردم دچار بیم و وحشت شدند اما مردم انگلیس در برابر این تهدید مقاومت کردند.
حملات موشکی V-2 به Antwerp بر روی عملیات های تخلیه ی بندی ارتش آمریکا، اثرگذار بود. برای مثال، در طی اولین هفته از دسامبر 1944، مدیران بندر در هر روز، حدود 19000 تن بار تخلیه می کردند. با شروع حملات، این میزان از تخلیه ی بار به میزان 27 % کاهش داشت. روحیه ی میان کارگران بندر و کارگران خطوط هوایی، به شدت تضعیف شد. در حملات V-2 به Antwerp و Liege، موشک های بالستیک آلمانی 5400 نفر را کشتند. تعداد مجروح های این حوادث نیز در حدود 22000 نفر بود. در این حملات، بیش از 90000 خانه تخریب شد. اثر V-2 به مراتب بیشتر از اثر موشک های V-1 بود. انرژی کینتیک ایجاد شده بوسیله ی جرم و سرعت این موشک ها، موجب می شود تا توان تخریبی آنها بسیار بیشتر از موشک های V-1 باشد. موشک های V-2 موجب پودر شدن خانه ها و ایجاد اثرات انفجاری است که موجب کشتن تعداد قابل توجهی از افراد و همچنین تخریب های قابل توجه شد. تخریب ایجاد شده با موشک V-2 به اندازه ای نبود که بتواند موجب متوقف شدن سرعت پیشرفت متفقین در غرب شود اما این حملات موجب پاسخ متقابل متفقین به این موشک شد.
نیروی هوایی متفقین تلاش های زیادی به منظور متوقف کردن پرتاب موشک های V-2 انجام داد. این سلاح اثرات قابل توجهی بر جنگ ایجاد نکرد اما موشک های بالستیک اثرات فیزیولوژیکی قابل توجهی بر روی مواد غیر نظامی و سیاست مداران، داشت. این اثرات فیزیولوژیکی منجر به تغییر در نیروی هوایی امریکا (AAF) شد. بمباران سنگین از نیروی هوایی امریکا، و RAF شامل 48000 تن بمب بود که بر روی بخش های تحت تسلط آلمان ریخته شد.
خطا در موشک ها و خطاهای انسانی خدمه ی پرتاب، موجب شد تا بسیاری از این موشک ها، نتوانند پرتاب شوند و گاهی بر روی پایه ی پرتاب، منفجر شوند. در دسامبر 1944، ارتش آمریکا، کارایی V-2 را نسبت به برخورد به اهداف موجود در انگلیس مورد ارزیابی قرار داد. تحلیل گرهای نظامی گفتند که 24.5 % از تمام پرتاب های موشک های V-2 با مشکل مواجه شده است. این گروه شامل موشک های پرتاب نشده، موشک های دارای مشکل در زمینه ی آتش گرفتن، یا موشک هایی بودند که از پایه ی پرتاب جدا شده و سریعاً منفجر شدند. 10.5 % از باقیمانده ی موشک ها نیز پرتاب شده اند اما افسران اطلاعاتی مشاهده کردند که آنها در بخش های خالی از سکنه، برخورد کرده اند. این وسایل ذر خارج از شعاع 80 مایلی اهداف مورد نظر، منفجر شده اند. افسران ارتش آمریکا مسیرهای V-2 را که در داخل شعاع 80 مایلی اهداف معین قرار داشتند، رصد کرده و گفته اند که 65 % از آنها دارای دقت قابل قبول بودند. آنها بر این باورند که هر موشکی که در داخل شعاع شش مایلی لندن بخورد، دقت بالایی داشته است. از دسامبر 1944 تا مارس 1945، بهبود موشک ها و کنترل کیفیت فرایند موجب شد تا نرخ خطای این موشک ها از 24.5 % به 17 % کاهش یابد. هنوز هم موشک های V-2 نتوانسته است به لندن نزدیک شود و علاوه بر این نتوانست قدرت پیشروی متفقین را کم کند.
منبع مقاله :
Thunder over the horizon/ Clayton K.S. Chun