«زن عارفه»/ زنِ نمونه

زنی عارفه، واپسین لحظات زندگی را می‌گذراند. عارفان، پیرامون وی حلقه زده بودند تا برای آخرین بار وی را ببینند و از نظراتش استفاده كنند.
یكی از آنان گفت: «ما كسی را عارف نمی‌دانیم، مگر این كه بر نعمت‌ها شكر كند.»
دیگری گفت: «ما عارف را عارف نمی‌شماریم، مگر این كه در هنگام بلا شكرگزار باشد.»
آن زن عارفه نیز پیش از مرگ، جمله‌های زیبا و متین بر زبان راند:
«عارف را عارف نمی‌دانم، مگر این كه در جهان هستی، به غیر از خوبی چیزی نبیند.» (1)

پی‌نوشت‌ها:

جهاد با نفس، ج4، ص 70.

منبع مقاله :
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.