نویسنده: علی شیرازی

 

فاطمه، مادر سید رضی (مؤلف نهج البلاغه) و سید مرتضی، كه هر دو از دانشمندان بزرگ شیعه هستند، بانویی پاكدامن و زاهد بود كه روزهای گرم را روزه می‌گرفت و در تاریكی شب‌ها، به عبادت خداوند می‌پرداخت.
مرحوم شیخ مفید - رحمةالله علیه - كه از بزرگ‌ترین علمای شیعه است و تمام متأخرین از او استفاده كرده‌اند، شبی در عالم رؤیا دید كه حضرت فاطمه سلام الله علیه، دست امام حسن (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) را گرفته، وارد مسجد شدند و به شیخ مفید فرمودند: «فرزندانم را بپذیر و به آنها «فقه» بیاموز!»
شیخ مفید از خواب بیدار می‌شود و شگفت زده با خود فكر می‌كند كه موضوع چیست؟! هنگامه‌ی درس فرا می‌رسد و شیخ مثل هر روز به محل تدریس می‌رود. در آغاز درس، خانمی به همراه دو فرزندش وارد مسجد می‌شوند و به نزدیك شیخ مفید می‌روند. مادر به استاد می‌گوید: «فرزندانم و به آنها «فقه» بیاموز!»
شیخ مفید كه راز خوابش را فهمیده بود، مشغول تعلیم آن دو كه كسی جز «سید رضی» و «سید مرتضی» نبودند، شد و سرانجام آن دو بزرگوار، از علمای بزرگ شیعه شدند كه هر دو، آثار بزرگ علمی، فقهی و تفسیری مفیدی از خود به یادگار گذاشته‌اند.
همه‌ی این ارزش‌ها، مرهون ایمان، اخلاص و پاكی مادرشان، «فاطمه» بود. سید رضی، خود درباره‌ی مادرش می‌گوید:
«اگر همه‌ی مادران، به خوبی، پاكی و وظیفه شناسی او بودند، فرزندانشان به پدر نیازی نداشتند.»(1)

پی‌نوشت‌ها:

1. اعیان الشیعه، ج43، ص 253.

منبع مقاله :
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.