مترجم: محمد علی آصفی پور
منبع:راسخون
 

ماه ماهواره ی طبیعی زمین و نزدیکترین جم فضایی به ماست. قطر آن حدود 3400 کیلومتر است - تنها حدود یک چهارم قطر زمین است. گرانش در ماه فقط یک ششم گرانش در زمین است. شما در ماه بسیار سبک هستید. فردی که وزن آن 60 کیلوگرم نیرواست تنها 10 کیلوگرم نیرو در ماه وزن دارد.
ماه در حدود فاصله چهار صد هزار کیلومتری در اطراف زمین با سرعت 3700 کیلومتر در ساعت حرکت می کند. ماه یک گردش در مدار در اطراف زمین را در 27 روز و 8 ساعت تکمیل می کند. طول می کشد ماه در همین زمان یک چرخش کامل در اطراف محور خود دارد. این بدان معنی است که همواره یک نیمه از ماه رو به زمین است. هر بار که به ماه نگاه می کنید، همیشه همان طرف را می بینید. هیچ کس، به غیر از فضانوردان، طرف دیگر یا تاریک ماه را ندیده است. امروز ما می دانیم که ماه دارای نواحی های مسطح بزرگی (mare) است که هزاران کیلومتر گسترده است، اما همچنین دارای دهانه ها و کوه هایی بسیار زیاد است. این دهانه ها اثر برخورد سیارک ها در طول تاریخ ماه است. ماه هیچ جوی ندارد. هیچ چیز برای نفس کشیدن، حتی گازهای سمی وجود ندارد و آب و هوایی وجود ندارد که باعث تغییراتی در سطح ماه شود. دما در ماه بسیار شدید است، از 125 درجه سانتیگراد هنگامی که خورشید بر روی سطح ماه می تابد تا منفی 175 درجه سانتیگراد در قسمت تاریک ماه.
ما می توانیم ماه را در مراحل مختلف، همانطور که در اطراف زمین حرکت می کند، ببینیم. نیمی از ماه همیشه در نور خورشید است درست همان طور که نیمی از زمین روز است و نیمه دیگر شب. فازهای ماه بستگی دارد که چقدر از نیمه واقع شده در نور خورشید از زمین دیده می شود.
فاز 1: ماه نو - وجه ماه کاملا در سایه است.
فاز 2: ماه نیمه - نیمی از وجه روشن ماه را می توان از زمین دید.
فاز 3: ماه کامل - ماه سطح کاملا روشن خود را نشان می دهد.
فاز 4: ماه نیمه - ماه به صورت نیم دایره به نظر می رسد.

فازهای ماه - Orion 8

رصد کنندگان باستان نواحی تاریک ماه را میدیدند و فکر می کردند که اقیانوس های بزرگی هستند. آنها کلمه لاتین "mare"، که به معنی دریا است، را به عنوان نام به آنها اختصاص دادند. امروز ما می دانیم که ماه دارای نواحی های مسطح بزرگی (mare) است که هزاران کیلومتر گسترده است، اما همچنین دارای دهانه ها و کوه هایی بسیار زیاد است. این دهانه ها اثر برخورد سیارک ها در طول تاریخ ماه است. در طول 3 میلیارد سال گذشته سطح ماه چندان تغییر نکرده است. بزرگترین دهانه تقریبا 300 کیلومتر پهنا و 4000 متر عمق دارد. مرتفعترین کوه ها تقریبا به اندازه هیمالیا در زمین است.
قبل از اینکه فضانوردان در ماه فرود آیند، نظریه های زیادی در مورد ماه شکل گرفته بود. اما امروزه، بعد از اینکه دانشمندان سنگ های ماه را تقریبا 40 سال مطالعه کرده اند، اکثر آنها فکر می کنند که فقط یک نظریه وجود دارد.
بیش از 4 میلیارد سال پیش، زمین با یک جسم بزرگ، شاید به اندازه سیاره مریخ، برخورد کرد. این برخورد قسمتهایی از زمین را تخریب و پرتاب کرد و آنچه که از این سیاره باقی ماند در یک مدار اطراف زمین قرار گرفت. با گذشت زمان تمام قطعاتی که به فضا پرتاب شدند به هم پیوستند تا ماه را تشکیل دهند.
جزر و مد در سیاره ما (بالا و پایین آمدن آب اقیانوسها) به این دلیل اتفاق می افتد که ماه زمین را می کِشد. هنگامی که ماه به طور مستقیم بالای یک مکان خاص بر روی زمین است آب بالاتر از حد معمول قرار میگیرد، گاهی اوقات تا 10 متر. در جاهای دیگر، سطح آب پایین تر از حد معمول است. کشندهای بالا و پایین معمولا دو بار در روز اتفاق میافتد.
ماه تنها جسم در فضا است که انسانها از آن دیدن کرده اند. در سال 1969، فضاپیمای آمریکایی آپولو 11 بر روی ماه فرود آمد و دو فضانورد نیل آرمسترانگ و "Buzz" آلدرین - اولین افرادی بودند که در ماه فرود می آمدند. بین سالهای 1969 و 1972 شش فرود در ماه اتفاق افتاد. اما در 40 سال گذشته هیچ کس از آن بازدید نکرده است.