ستاره‌ها ؛ توپ‌های بزرگ گاز در جهان ما

ستاره ها جالب ترین اجرام در آسمان هستند. آنها توپ های عظیم گاز هستند که مردم در طول تاریخ به آنهاعلاقه مند بوده اند. اگرچه آنها خیلی بزرگ هستند، اما به نظر کوچک می آیند زیرا خیلی دور هستند. انسان ها همیشه به داستان هایی درباره ستاره ها می گویند و الگوهایی در آنها میبینند.
مهمترین ستاره برای ما خورشید است. سیاره ها در اطراف مرکز منظومه شمسی چرخش دارند. خورشید ما یک ستاره متوسط است، که در حدود همان اندازه ستاره های دیگر در جهان است. میلیاردها ستاره در جهان ما دارای اندازه و رنگ های مختلف هستند. برخی به زردی مانند خورشید می درخشند، دیگران قرمز، سفید یا آبی هستند. رنگ یک ستاره به ما می گوید چقدر داغ است. خورشید شامل هیدروژن و هلیوم است که برای تولید انرژی ترکیب می شوند. این واکنش که موجب می شود ستاره ها به وضوح درخشان باشند، همجوشی نامیده می شود. دما در سطح خورشید حدود ده هزار درجه سانتیگراد است، در حالی که هسته هزاران بار داغتر است.
ستاره ها در خوشه هایی به نام کهکشان ها سازمان یافته اند. خورشید ما، همراه با منظومه شمسی، بخشی از کهکشان ما، کهکشان راه شیری است. این تنها یکی از میلیاردها کهکشان در جهان است. ستاره ها به نظر خیلی کوچک می‌آیند زیرا خیلی دور هستند. نزدیکترین ستاره آلفا سنتوری است. نور این ستاره حدود 4.5 سال طول می کشد تا به زمین برسد.
میلیاردها ستاره در جهان ما دارای اندازه و رنگ های مختلف هستند. برخی به زردی مانند خورشید می درخشند، دیگران قرمز، سفید یا آبی هستند. رنگ یک ستاره به ما می گوید چقدر داغ است. ستاره های آبی داغترین و آنهایی که قرمز هستند و سردترین آنها هستند. برای بیان اندازه ستاره، ستاره شناسان از غول و کوتوله صحبت می کنند. اکثر ستارگان پس از اینکه تمام هیدروژن خود را سوزاندند غول های قرمز می شوند. هسته کوچکتر می شود، اما دمای آن افزایش می یابد. کم نورترین ستاره ها در جهان کوتوله های قرمز هستند. آنها بسیار کوچک هستند و فقط دمای سطح حدود 3000 درجه سانتیگراد دارند. پروکسیما سِنتوری یک کوتوله قرمز است. اگر چه این کوتوله به دوری آلفا سنتوری است، ما تنها آن را با تلسکوپ میتوانیم ببینیم.
بزرگترین ستاره ها در جهان ما اَبَر غول‌های آبی هستند. آنها یک میلیون بار روشن تر از خورشید ما هستند و دمای سطح آنها تا 60000 درجه سانتیگراد است. از آنجا که آنها درخشان هستند، ما حتی می توانیم آنهایی را که بسیار دور هستند ببینیم.

چرخه حیات یک ستاره

ستاره ها به عنوان ابرهای گرد و غبار و هیدروژن به نام سحابی شروع می شوند. هنگامی که آنها به اندازه کافی گرم می شوند، شروع به سوختن هیدروژن و تولید انرژی می کنند. این فرآیند، به نام فیوژن، می تواند میلیاردها سال طول بکشد. هنگامی که یک ستاره از هیدروژن تهی می شود، روند فیوژن متوقف می شود و شروع به خنک شدن می کند.
اکثر ستارگان پس از اینکه تمام هیدروژن خود را سوزاندند غول های قرمز می شوند. هسته کوچکتر می شود، اما دمای آن افزایش می یابد. منطقه‌ی اطراف هسته به دلیل درجه حرارت بالا گسترش می یابد. هنگامی که یک ستاره بسیار بزرگ می شود گاهی اوقات منفجر می شود. چنین انفجاری یک ابرنواختر نامیده می شود و فقط چند روز طول می کشد. در طول این فاز، ستاره ها میلیاردها بار روشن تر از آنچه که معمولا هستند میشوند. گاهی اوقات ماده ابرنواختری فرو میریزد و تبدیل به یک توپ بسیار متراکم از ماده به نام ستاره نوترونی می شود. این ستاره امواج رادیویی قوی‌ای را به نام پالسار می فرستد.
بعضی اوقات ابرنواخترها انرژی و جرم کافی برای فرو رفتن به داخل دارند. آنها تبدیل به یک سیاهچاله شده اند. هیچ چیز نمی تواند از جاذبه آنها فرار کند و همه چیز را به درون می کشند. دانشمندان نمی توانند یک سیاهچاله را ببینند، زیرا هیچ نوری ندارد. آنها احتمالا در وسط کهکشان ها وجود دارند.