مومیایی‌ها

هنگامی که یک فرد میمیرد، بدنش میپوسد. پوست و گوشت ناپدید می شوند و زمان که میگذرد فقط یک اسکلت از او باقی می ماند. مومیایی بدن مرده یک فرد یا یک حیوان است که با پوشاندن پارچه یا مواد دیگر در اطراف آن حفظ شده است. مومیایی ها در سراسر جهان یافت می شوند، بیشتر آنها در مصر هستند. با این حال، فرهنگ های دیگر در آمریکای جنوبی و آسیا نیز مرده هایشان را مومیایی میکردند.
سن قدیمی ترین مومیایی که تاکنون یافت شده است به 6000 سال قبل از میلاد مسیح می رسد. موزه بریتانیا در لندن در حال حاضر قدیمی ترین مومیایی مصری را که از 3400 قبل از میلاد پیش از میلاد مسیح است، نمایش می دهد. هاوارد کارتر، باستان شناس انگلیسی، بقایای توتانخامون را در سال 1922 کشف کرد، که احتمالا مشهور ترین مومیایی جهان است.
امروز دانشمندان مومیایی‌ها را با تجهیزات ویژه و دستگاه های اشعه ایکس مطالعه می کنند. آنها مطالبی بیشتر درباره بدن افراد باستانی و نحوه زندگی آنها کشف میکنند. آنها همچنین می توانند سرنخ هایی راجع به آنچه که میخوردند و این که چه نوع بیماری هایی داشتند به دست آورند. جامعه مصر، برای قرن ها، مردگان خود را مومیایی میکردند. آنها معتقد بودند که باید بدن را برای زندگی بعد از مرگ حفظ کنند. روح مردگان با بدن خود در زندگی پس از مرگ دوباره متحد خواهد شد. در ابتدا، مردم مرده را در شن و ماسه داغ دفن میکردند. بعدا آنها مقبره های خاصی را ساختند. مصریان میخواستند که بستگان خود پس از مرگ راحت باشند. مومیایی شدگی همچنین میتواند به دلیل آب و هوای مفرط رخ می دهد. مومیایی ها در مناطق سرد جهان، از جمله آلپ ها و کوه های هیمالیا، یافت شده اند. آب نمک نیز به حفظ جسم کمک می کند. مومیایی ها همچنین در بیابان ها و در باتلاق های ذغال سنگ یافت می شوند. معروف ترین مومیایی طبیعی، Ötzi، مرد یخی، در سال 1991 در یخچال های مرزی اتریش و ایتالیا یافت شد.

مومیایی‌های مصر

جامعه مصر، برای قرن ها، مردگان خود را مومیایی میکردند. آنها معتقد بودند که باید بدن را برای زندگی بعد از مرگ حفظ کنند. روح مردگان با بدن خود در زندگی پس از مرگ دوباره متحد خواهد شد. در ابتدا، مردم مرده را در شن و ماسه داغ دفن میکردند. بعدا آنها مقبره های خاصی را ساختند. مصریان میخواستند که بستگان خود پس از مرگ راحت باشند.
بعدها بدن به وسیله پارچه ای بسته بندی شد تا باکتری ها و مواد مضر دیگر راه ورود به بدن را پیدا نکنند. مومیایی کنندگان بدن را خشک میکردند و همه مایعات را از داخل آن بر میداشتند. ماده ای به نام natron (کربنات سدیم) برای پوشش بدن مورد استفاده قرار میگرفت. این ماده رطوبت را از پوست و گوشت استخراج می کرد. اندام های داخلی، از جمله مغز، برداشته میشدند؛ قلب معمولا در بدن باقی می ماند. مومیایی‌ها اغلب یک ماسک صورت دریافت میکردند.
سپس مومیایی ها در داخل تابوت، ساخته شده از چوب یا سنگ، گذاشته میشدند. بستگان، آنها را تزئین کرده و آنها را در زیر زمین دفن میکردند. اندام های استخراج شده در داخل شیشه ها قرار داده میشد و در کنار مومیایی قرار می گرفت. گاهی اوقات حیوانات نیز مومیایی شده و کنار صاحبانشان قرار می گرفتند.
مردم فقیر پول برای چنین روش های پیچیده ای نداشتند. از سوی دیگر، مومیایی کردن فرعون ها و نجیب زاده ها ثابت کرده است که این کار، خاص و سخت و دشوار است. در مصر باستان 70 روز طول میکشید تا یک پروسه کامل مومیایی کردن به پایان برسد.

مومیایی های دیگر

قوم اینکا در پرو با استفاده از نمک مردگان خود را مومیایی میکردند. در مناطق دیگر، آب و هوای خشک به حفظ مومیایی کمک میکرد.
در برخی از جوامع امروز، مومیایی کردن هنوز وجود دارد. مائو تسه تونگ و لنین رهبران معروف کمونیست بودند که مومیایی شدند.