معرفی بلیله و خواص درمانی آن

نام علمی:

Terminalia bellirica (Gaertn) Roxb، نام فرانسه Myrobalan و نام انگلیسی آن Belleric myrobalan می‌باشد. نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، بلیله، بلیلج، بهیره و باهرا نامیده شده است.

تیره گیاه:

Combretaceae

نوع گیاه:

درخت

مشخصات ظاهری:

درختی است تنومند به ارتفاع حدود 20 متر با ساقه‌های ضخیم، برگ‌های آن پهن، سبز تیره، چرمی شکل، ساده و سرنیزه‌ای و میوه‌اش تخم مرغی شکل، سر آن باریک، پوست آن زردِ مایل به سفید و غبارآلود می‌باشد.

طبیعت بلیله:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن کمی سرد و خشک است.  

رویش جغرافیایی:

در نواحی مرطوب جنگلی هند انتشار داشته و به ندرت در نواحی کشورهای دیگر رویت شده است.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در بلیله:

سه جزء گلوکوزیدی، گلوکوز، آلاجیک اسید، گالیک اسید و تانن در آن مشخص شده است.

بخش مورد استفاده:

پوست و قسمت بیرون از دانه‌ی بلیله

نحوه مصرف:

با دستور پزشک

خواص درمانی:

ضد تب و قبض کننده، ضد سرفه و مخدر، برطرف کننده حالات صفراوی و ضد سردرد، دباغی کننده معده و صفرابر، اشتهاآور و تقویت کننده معده، افزاینده دید چشم و قطع کننده رطوبت‌های جاری از دهان می‌باشد. در ضمن برای بیماری‌های روده مستقیم و مقعد، سوء هاضمه، یبوست و بواسیر نیز مفید است.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.