سیاره‌های کوتوله

سیارات کوتوله مانند هشت سیاره منظومه شمسی هستند، اما کوچکتر هستند. آنها خورشید را در دور میزنند اما ماه نیستند. امروزه دانشمندان 5 سیاره کوتوله از جمله پلوتو را که تا سال 2006 در اصل سیاره نهم بود طبقه بندی کرده‌اند. دنباله دار یک جرم در فضا است که در اطراف خورشید چرخش می کند. این جرم یک دم بلند از نور دارد، اما تنها زمانی آن را دارد که از نزدیکی خورشید عبور می کند. مدت ها پیش مردم فکر میکردند که ستاره دنباله دار تنها تغییرات عجیب و غریب نور خورشید در جو است، اما اسحاق نیوتون ثابت کرد که آنها مانند سیاراتِ دارای مدار هستند پلوتو در سال 1930 توسط ستاره شناس آمریکایی کشف شد. این جرم بسیار دور است به طوری که اخترشناسان به سختی می توانند آن را ببینند، حتی با قدرتمند ترین تلسکوپ ها.
پلوتو تنها 2200 کیلومتر قطر دارد، حتی کوچکتر از ماه ماست. هر 248 سال یک بار در اطراف خورشید می چرخد. گاهی اوقات پلوتو از مسیر نپتون عبور می کند و در این حال حدود 20 سال نپتون نسبت به پلوتون دورتر از خورشید است تا سپس مجددا پلوتو مدار نپتون را قطع کند و فاصله‌اش تا خورشید دورتر از مال نپتون شود. پلوتو هنگامی که به خورشید نزدیک می شود، اتمسفر بیشتری دارد. گاز یخ زده کمی ذوب میشود و حتی گاهی اوقات ابرها تشکیل می شوند. وقتی که از خورشید دور می شود، جو فشرده می شود و به سطح می رسد.
گرانش بر روی پلوتو تنها حدود 8 درصد گرانش زمین است. اگر شما وزن 70 کیلوگرمی روی زمین داشته باشید، وزن شما فقط حدود 5 کیلوگرم در پلوتو است. این سیاره بسیار بسیار سرد است و خورشید تنها می تواند به عنوان یک نقطه بسیار کوچک دیده شود. درجه حرارت می تواند به منفی 240 درجه برسد. تنها ماه پلوتو، چارون، تقریبا به اندازه خود پلوتو است.
سرس یک سیاره کوتوله بین مریخ و مشتری است، در کمربند سیارکها. این سیاره یک سطح سنگی بدون اتمسفر دارد. سرس اولین سیارک بود که کشف شد.
اریس حتی بزرگتر از پلوتو است. این سیاره خورشید را در فاصله ای نزدیک به 15 میلیارد کیلومتر دور میزند. مانند پلوتو اریس دارای سطحی متشکل از یخ متان است.

دنباله دارها

دنباله دار یک جرم در فضا است که در اطراف خورشید چرخش می کند. این جرم یک دم بلند از نور دارد، اما تنها زمانی آن را دارد که از نزدیکی خورشید عبور می کند. مدت ها پیش مردم فکر میکردند که ستاره دنباله دار تنها تغییرات عجیب و غریب نور خورشید در جو است، اما اسحاق نیوتون ثابت کرد که آنها مانند سیاراتِ دارای مدار هستند.
دنباله دار از یک هسته تشکیل شده و یک ابر که هسته را احاطه میکند که از یخ، گرد و غبار و گازهای دیگر مانند هیدروژن، اکسیژن و کربن تشکیل شده است. برخی از دانشمندان آن را گلوله برفی کثیف نامیده اند. یک دنباله دار ممکن است بسیار بزرگ باشد، مثل سیاره مشتری یا حتی خورشید، اما هسته اش اغلب بسیار کوچک است.
هنگامی که یک دنباله دار به خورشید نزدیک می شود، گرمای دریافتی از خورشید ذرات یخ را ذوب می کند و روشن تر و روشن تر می شود. دنباله دار صاحب یک یا چند دم می شود که ممکن است خیلی بزرگ باشند، که می توانند میلیون ها کیلومتر در فضا گسترش یابند. این دم همیشه از خورشید دور می شود حتی زمانی که دنباله دار به فضا برمی گردد. این دم عمدتا از گاز و گرد و غبار تشکیل شده است. وقتی که ستاره دنباله دار از خورشید دور می شود، گاز کم می شود و گرد و غبار از بین می رود و دم ها ناپدید می شوند. برخی از ستاره های دنباله دار با مدارهای کوچک دارای دم کوتاه هستند، به طوری که دم آنها تقریبا غیر قابل رؤیت است.
همه ستاره های دنباله دار با یک روشنایی ثابت برای ما در زمین ظاهر نمی شود. ستاره شناسان تا کنون 1400 دنباله دار ثبت کرده اند و کمتر از نیمی از آنها دم هایی دارند که می توانیم ببینیم. ستاره های دنباله دار مدارهای بیضوی دارند و زمانی که آنها برای گشتن به دور خورشید لازم دارند توسط ستاره شناسان محاسبه شده است. بعضی از دنباله دارها مانند ستاره های دنباله دار دوناتی دوره ای 3 یا 4 ساله دارند، بعضی دیگر دوره های 2000 ساله و بیشتر دارند. بعضی از ستاره های دنباله دار دارای مداری هستند که حتی آنها را به خارج از منظومه شمسیمان میکشاند.
مشهورترین دنباله دار، ستاره دنباله دار هالی است که در سیستم خورشیدی ما شناخته شده است. هر 76 سال ظاهر میشود و به اندازه کافی روشن است که بدون تلسکوپ دیده شود.
زمانی اعتقاد بر این بود که دنباله دارها از خارج از منظومه شمسی میایند. امروزه دانشمندان بر این باورند که آنها از قسمت های بیرونی و سردتر منظومه شمسی ما که از سنگ ها و یخ هایی تشکیل شده اند که سیاره ها را تشکیل می دهند منشأ میگیرند.
دنباله دارها اغلب در زمان رویدادهای مهم ظاهر شده اند. هر زمان که ستاره دنباله داری ظاهر شد، مردم تصور کردند که در زمین ما سقوط خواهد کرد و تمام زندگی را نابود خواهد کرد. برخورد یک ستاره دنباله دار اثرات فاجعه بار بر روی زمین ما دارد، اما وقوع چنین تصادفی دارای احتمال زیاد نیست. در سال 1994 یک ستاره دنباله دار - Shoemaker-Levy 9 - وقتی که بسیار نزدیک به سیاره مشتری شده بود به چند قطعه کوچک شکسته شد. بعضی از این قطعات - که عرضی تا 2 کیلومتر داشتند - در سطح سیاره سقوط کردند.

سیارک ها

سیارک ها قطعات کوچکی از سنگ هستند که بین مدارهای مریخ و مشتری در اطراف خورشید میگردند. بیش از 200 سیارک دارای قطر بیش از 100 کیلومتر هستند و هزاران تا از آنها کوچکتر هستند. بزرگترین سیارک که انسان می شناسد، Ceres است که قطر آن 1100 کیلومتر است.
روشن نیست که چگونه سیارک ها توسعه یافته اند. دانشمندان امروز فکر می کنند که ممکن است آنها در جایی قرار داشته باشند که سیاره ای باید تشکیل میشده است. اما چنین سیاره ای نتوانسته است به دلیل قدرت مشتری شکل بگیرد. تئوری دیگر می گوید سیارک ها یک سیاره بزرگ بودند که مدت ها پیش در یک برخورد نابود شده است.
دیگر کمربندهای سیارکی نیز در سیستم خورشیدی ما وجود دارد. سیارک های جدیدی بین زحل و اورانوس یافت شده اند. بیش از 400 سیارک نزدیک زمین و ونوس یافت شده است. ناسا زمانی که آنها به زمین نزدیک هستند، کاوشگر هایی را به سیارک ها می فرستد تا بتوانند کشف کنند که آنها از چه ساخته شده اند.
سیارک هایی که در مسیری هستند که ممکن است به زمین برخورد کنند، شهاب سنگ نامیده میشوند. بسیاری از آنها در اتمسفر ما میسوزند، اما برخی از آنها به اندازه کافی بزرگ هستند تا بتوانند به زمین برسند. حدود 65 میلیون سال پیش یک شهاب سنگ بزرگ به زمین افتاد. دانشمندان معتقدند که در اثر آن گرد و غبار و سنگهای زیادی به هم زده شده و سیاره ما را بسیار تاریک کرد - به طوری که نور خورشید نمی توانست وارد شود. هوا سردتر و سردتر شد و دایناسورها احتمالا از این طریق منقرض شدند.