معرفی لوبیا سبز و خواص درمانی آن

نام علمی:

Phasaeolus vulgaris var.prince و نام انگلیسی آن Green beans می‌باشد.

تیره گیاه:

پروانه‌واران Leguminosae

نوع گیاه:

بوته

مشخصات ظاهری:

گیاهی است یک ساله و پیچکدار با برگ‌هایی سبز تیره و مرکب از سه برگچه قلبی شکل، بزرگ، نوک تیز و خشن و گل‌های آن سفید مایل به زرد یا مایل به بنفش می‌باشند. میوه‌اش غلافی، باریک و دراز که دانه‌های لوبیا در آن قرار دارند. قسمت‌های مورد استفاده لوبیا پوست غلاف و دانه‌های داخل غلاف است. از میوه لوبیا مادامی که سبز است و دانه داخل غلاف سبز، نرم و هنوز سفت نشده به عنوان لوبیا سبز استفاده می‌شود و پس از خشک شدن فقط دانه‌های داخل غلاف لوبیای خشک مورد استفاده قرار می‌گیرد.

طبیعت لوبیا سبز:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن سرد است.

رویش جغرافیایی:

در مناطق معتدله و مرطوب اغلب کشورها و ایران کاشته می‌شود.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در لوبیا سبز:

انرژی، آب، پروتئین، مواد چرب، هیدرات‌های کربن، خاکستر، کلسیم، فسفر، آهن، سدیم، فولات، منگنز، فیبر غذایی، پتاسیم، تیامین، رایبوفلاوین، نیاسین و ویتامین‌های K, C, A در آن مشخص شده است.  

بخش مورد استفاده:

میوه‌ی نارس (غلاف سبز و دانه) را به صورت پخته استفاده می‌کنند.

خواص درمانی:

تقویت کننده استخوان‌ها و مسکن دردهای روماتیسمی، سیاتیک و نقرس، افزاینده چربی و قند خون و ضد آب آوردن انساج بدن، باز کننده شریان‌ها و برطرف کننده ورم حاد و مزمن مفاصل، جلوگیری کننده از بروز سرطان روده و کاهنده فشار خون، خون‌ساز و سرشار از آهن، تقویت کننده نیروی جسمانی و مقوی حافظه، جلوگیری کننده از خونریزی‌های شدید و شیرافزا، مقوی نطفه و جلوگیری کننده از سقط جنین می‌باشد. در ضمن برای خیز عمومی، بیماران قلبی و دیابتی، آسم و پوکی استخوان نیز مفید است.

تذکر:

بعضی از کارشناسان مواد غذایی اعتقاد دارند که لوبیا سبز خام مقدار کمی سمّی می‌باشد و باید از مصرف خام آن خودداری فرمایید و در صورت پخته شدن هیچ‌گونه ممنوعیتی ندارد. زیاده‌روی در مصرف آن برای اشخاصی که مبتلا به بیماری‌های قندی، سابقه سنگ مجاری ادراری، نفخ دائم، گاز شکم، بیماری‌های دستگاه گوارش، هاضمه و نقرس می‌باشند مضر است.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.