آب معدنی روستای معدویه حاجی آباد

شهر حاجی آباد (جمعیت در 1365 ش 10915 نفر)، مرکز بخش سعادت آباد (جمعیت در 1364 ش 37312 نفر)، شهرستان بندرعباس، استان هرمزگان، شهر حاجی آباد در 55 درجه و 55 دقیقه طول شرقی، 28 درجه و 17 دقیقه عرض شمالی و در 165 کیلومتری شمال بندرعباس قرار دارد. حدود آن از شمال و مشرق به کرمان، از غرب به فارس و از جنوب به بخش فین بندرعباس می‌رسد، ناحیه‌ی حاجی آباد به دو بخش شرقی و غربی که هر یک دارای آب و هوا، جنس خاک و فرآورده‌های کشاورزی متفاوتی هستند تقسیم می‌شود. هوای آن در زمستان معتدل و در تابستان گرم و خشک است و آب آن از چشمه، چاه و کاریز به دست می‌آید. بخش شرقی ناحیه که فارغان نام دارد چون کوهستانی است دارای پوشش گیاهی است و درختانی چون زیتون، اورس، ارزن، بادام کوهی و گیلاس وحشی در آنجا می‌روید. مردم ناحیه بیشتر به کشاورزی می‌پردازند و از مهمترین فرآورده‌های کشاورزی آن، مرکبات، خرما، میوه‌های تابستانی، غلات و حبوبات را می‌توان یاد کرد. صنایع دستی مانند حصیربافی، قالی‌بافی و چادربافی نیز در این ناحیه رواج دارد. بخش سعادت‌آباد که امروزه به نام مرکزش حاجی‌آباد آوازه دارد دارای 212 آبادی است که در سه دهستان در آگاه، فارغان و طارم پراکنده‌اند. مهمترین روستاهای این ناحیه بخوان، تیرور، تذرج، طارم و طاشکوئیه نام دارند. در پاره‌ای جاهای این بخش، مانند پیرامون روستای معدویه آب معدنی از زمین می‌جوشد و هر ساله شماری مردم برای استفاده از این آبها به این ناحیه سفر می‌کنند. در سالهای اخیر که کشاورزی مکانیزه در حاجی‌آباد رونق گرفته مردم به کشاورزی نایلونی و پرورش مرکبات، به ویژه نارنگی و لیموشیرین توجه بیشتری می‌ورزند و هر ساله مقدار زیادی از این فرآورده‌ها را به شهرهای دیگر صادر می‌کنند. مردم حاجی آباد به زبان فارسی سخن می‌گویند و تقریباً همگی از مذهب شیعه پیروی می‌کنند.
کتابنامه:
آمارنامه‌ی استان هرمزگان، 1364ش، بندرعباس و خلیج فارس، 47، 67؛ جغرافیای کامل ایران، 1246/2؛ سرشماری عمومی نفوس و مسکن، 1365؛ شناسنامه‌ی شهرهای کشور، استان هرمزگان.
منبع مقاله :
گروه نویسندگان، (1391)، دائرةالمعارف تشیع (جلد ششم)، تهران: انتشارات حکمت، چاپ اول.