تکیه‌ی گلزار

خفته در هر سوی این بیت‌الحزن *** شاعری در بستر خاک محن
«شفیق»

تکیه‌ی گلزار از تکیه‌های دوره‌ی معاصر است که پس از دفن شاعر مشهور «رجبعلی گلزار» (متوفّی 1366 هجری قمری) ساخته شد. بنای آرامگاهی بر مزار دو عالم فقیه آقا سیدعلی حسینی برزانی (متوفّی 1369 هجری قمری) و حاج میرزا حبیب‌الله روضاتی (متوفّی 1379 هجری قمری) بنا گردیده است. بقعه‌ی آن به شکل هشت ضلعی شامل هشت ستون آجری و گنبدی هرمی شکل کاملاً ساده است. قبر گلزار در ضلع شمالی تکیه و قبر خاندان بدری در ضلع شرقی تکیه قرار دارد. یکی از ویژگیهای برجسته‌ی این تکیه دفن تعدادی از شهدای انقلاب اسلامی بر روی سکویی در ضلع غربی تکیه می‌باشد که بر اهمیّت معنوی این تکیه افزوده است.

موقعیّت جغرافیایی تکیه

این تکیه از شمال به تکیه‌ی تویسرکانی، از شرق به تکیه‌ی یزدخواستی‌ها، از جنوب به تکیه مقدّس و از غرب به کلانتری شانزده محدود می‌شود.

بزرگان مدفون در تکیه

1- آقا سیدعلی حسینی برزانی:

فرزند سیّدمحمّد حسین متوفّی 1369 ق. عالم ربّانی و فقیه پرهیزگار. که دعای کمیل را در بقعه‌ی بابا رکن‌الدین با شور و حال خاصی برپا می‌داشت. از آثارش رساله فی حکم الفرار من الحقوق را می‌توان نام برد.

2- حاج میرزا حبیب‌الله روضاتی:

فرزند هدایت الله بن محمدباقر چهار سوقی. متوفّی 1379 ق. عالم فاضل کامل. از خاندان بزرگ روضاتی. وی در تکیه‌ی کازرونی دعای کمیل را برگزار می‌کرد. وی مردی متواضع و خوش اخلاق بود و از جمله کارهای ایشان توجه دادن مردم به دعا و تضرع و توبه به درگاه پروردگار در شبهای جمعه به وسیله خواندن دعای کمیل بود که جمع کثیری در پای منبر او جمع می‌شدند و تا به صبح به احیاء و دعا مشغول بود. به این ترتیب مکتب دعای کمیل در تخت فولاد را که ابتدا مرحوم ملا محمدباقر فشارکی (مدفون در تکیه خوانساری) تأسیس کرد و سپس مرحوم شیخ مرتضی ریزی ادامه داد و سپس مرحوم محمدرضا کلباسی ترویج کرد؛ مرحوم حبیب‌الله روضاتی با بیانات ذوقی و عرفانی خود تکمیل کرد. (1)

3- حاج سیدمهدی حسینی بدری سینی:

فرزند سید محمدعلی. متوفّی 1377ق. عالم فاضل متّقی که مورد توجه و اعتقاد و عنایت مؤمنین بود.

4- شیخ علی فقیه فریدنی:

فرزند ملا محمدباقر. متوفّی 1373 ق. مدرس فقه و اصول و کلام.

5- حاج سید مرتضی ظهیرالاسلام:

فرزند حاج سیدعلی. متوفّی 1403 ق. واعظ معروف و ادیب فاضل. سنگ قبری عالمانه به خط استاد فضائلی بر مزارش نصب شده است. (2)  

6- سید جعفر خاکشیر:

فرزند سیّد اسماعیل. از سادات موسوی اصفهان. متوفّی 1375 ق. شاعر. وی در اشعارش به هزل بیشتر رغبت داشت تا به جِد. وی با وجودی که اشعار هزل می‌سرود ولی در اخلاق شخصی‌اش مردی محجوب و باحیا بود و شیوه‌ی شعر او ارتباطی به اخلاق و کردار او نداشت.
چنانکه می‌سراید:

یا رب من اگر گناه کردم چه کُنم *** ور نامه‌ی خود سیاه کردم چه کُنم
گفتند بمن که از خط راست برو *** چپ رفتم و اشتباه کردم چه کنم (3)

مرحوم عبدالحسین سپنتا در مرگ او چنین سرود:

آن جثه صغیر که دل داشت همچو شیر *** در انتقاد جامعه چون شیر بُد دلیر
گر شیر خوانمش سزد امروز زیر خاک *** گویی بخاک شیر فروشد نه خاکشیر (4)

7- میرزا علی مشفقی:

متوفّی 1357 ه. ش. در کودکی پدر را از دست داد و با تحمل مشکلات فراوان به کسب علم پرداخت و در حکمت و ریاضی، هیئت و نجوم تبّحر پیدا کرد. او از علاقه‌مندان آیت‌الله حاج آقا رحیم ارباب بود و از محضر ایشان بهره‌مند می‌گردید. آیت‌الله حاج ‌آقا رحیم توجه خاصّی به او داشت و او را به لقب «معلّم اصفهانی» ملقب نمود. وی در حجره‌ای در مسجد حکیم سکونت داشت. نظم، تقوا، سادگی و صفای روح از ویژگی‌های او بود. وی شاعری توانا بود و در انجمن ادبی شیدا شرکت می‌کرد. کتاب «خزائن شکن» که قسمتی از اشعار اوست به چاپ رسیده است.

8- رجبعلی گلزار:

فرزند ملاّ حسین. متوفّی 1366 ق. از اساتید فن شعر و ادب و شاعر مشهور اصفهانی و صاحب دیوان اشعار.
بر روی سنگ قبرش غزلی بامطلع زیر حک شده است:

چو بلبل این همه افغان و آه از آن دارم *** که مرغ قدسم و در خاک آشیان دارم

علمای دیگری نیز در این تکیه مدفون می‌باشند. (5)

پی‌نوشت‌ها:

1. موسوی خوانساری، میر سیدابوالقاسم: منهاج المعارف، ص دویست و هشتاد و هفت.
2. شرح حال ظهیرالاسلام، مخطوط.
3. هادوی، مصطفی، تذکره شعرای استان اصفهان، ص 228، راجع به خصوصیات اخلاقی وی ر. ک: قدسی، منوچهر: دولت دیدار، ص 185- 192.
4. نامه سخنوران سپاهان، ج2، ص 97.
5. مهدوی: سیری در تخت فولاد، صص 180- 183.

منبع مقاله : عقیلی، سیداحمد، (1391)، تخت فولاد اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی، تفریحی شهرداری اصفهان، چاپ ششم.