تکیه‌ی سادات احمدآبادی

در قسمتی از محدوده‌ی لسان‌الارض تخت فولاد، مزار کوچکی وجود دارد که قدیمی‌ترین قبر موجود در آن متعلّق به تاریخ 1319 هجری قمری مربوط به عالم جلیل آقا میرزا عبدالرزاق بن سیّد عبدالجواد موسوی می‌باشد که نَسَبشان به میر محمدتقی موسوی وزیر شاه سلیمان صفوی می‌رسد. این تکیه در شرقی‌ترین قسمت تخت فولاد و در شمال لسان‌الارض و تقریباً در انتهای کوچه‌ی لسان‌الارض، روبروی سالن اجتماعات گلستان شهداء (شمع) قرار گرفته است. پس از وی پسر بزرگوارش علامه فقیه آقا سیّد محمدتقی فقیه احمدآبادی متوفّی 1348 هجری قمری در این محل مدفون شد. وی از فقهای بزرگ ساکن محلّه‌ی احمدآباد بود. پس از دفن این عالم بزرگوار این تکیه به «سادات احمد آبادی» و یا «فقیه احمدآبادی» نامیده شد. تا چند سال اخیر هیچ بنا و بقعه‌ای در این تکیه وجود نداشت. در حدود سال 1379 هجری شمسی مریدان و علاقمندان به این عالم فقیه و آثار ارزشمندش جهت بزرگداشت مقام وی بقعه‌ای بر سر مزارش بنا نمودند.

موقعیّت جغرافیایی تکیه

این تکیه در شرقی‌ترین قسمت تخت فولاد و در شمال لسان‌الارض و تقریباً در انتهای کوچه‌ی لسان‌الارض، روبروی سالن اجتماعات گلستان شهداء (شمع) قرار گرفته است.

بزرگان مدفون در تکیه

1- آقا میرزا عبدالرزاق موسوی:

فرزند سید عبدالجواد، متوفّی 1319 ق. عالم جلیل و امام جماعت امامزاده اسماعیل.

2- آقا سید محمدتقی موسوی احمد آبادی (فقیه احمدآبادی):

فرزند آقا سیّد عبدالرزاق. متوفّی 1348 ق. معروف به «فقیه احمدآبادی» فقیه بزرگوار، محدّث مفسّر و ادیب شاعر، که نزد اساتید بزرگی چون آقا سیّدابوالقاسم دهکردی، آخوند ملا محمد کاشانی و بزرگان دیگر کسب علم نمود. وی بیش از بیست جلد کتاب تألیف نموده است که بیشتر آنها درباره‌ی امام زمان (علیه السلام) می‌باشد. وی از عاشقان وخدمتگزاران واقعی صاحب الزمان (علیه السلام) بود. از جمله کتابهای وی می‌توان به الف) مکیال المکارم: در فواید دعا برای آن امام بزرگوار در دو جلد به چاپ رسیده است. ب) آیین جمعه ج) نورالابصار در فضیلت انتظار اشاره نمود. از اشعار اوست:

ز دوری رُخت ای پادشاه حُسن و جمال *** رسیده جان به لب عاشقان تعال تعال (1)

 

در مقامات آیت‌الله فقیه احمدآبادی

کتاب مکیال المکارم به توصیه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نوشته شد. انگیزه‌ی نکارش کتاب این‌گونه بود که ایشان در عالم رویا به ملاقات آن حضرت نایل شده و دستور نوشتن کتاب را از حضرتش شنید که: «این کتاب را بنویس و عربی هم بنویس و نام او را بگذار مکیال المکارم فوائد الدعاء القائم». محقّق بزرگ حضرت آیت‌الله حاج شیخ لطف‌‎الله صافی گلپایگانی در خصوص این کتاب می‌نویسد: «این کتاب گویای حوصله‌ی فراوان مؤلّف و گستردگی تحقیق و تفکّر و تلاش اوست. در موضوع خود بی‌نظیر است و جز این کتابی که در موضوع مهدویّت و آداب دعای بر حضرت مهدی (علیه السلام) و فواید آن باشد، سراغ ندارم». (2) و در ساعات فراغتش شعر هم می‌گفته و در عظمت اهل بیت (علیه السلام) و بویژه امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم گفته است. چنان گوید:

یا رب فرجی که ما اسیریم *** یا رب کرمی که ما فقیریم
ماییم لئیم و تو کریمی *** ما غرق گناه و تو رحیمی (3)

وی در سن 47 سالگی به دوره‌ی رضاخانه پهلوی (که در تضعیف روحانیت می‌کوشید) به شهادت رسید. (4)

3- شیخ فضل‌الله اعضادی:

متوفّی 1360 ق. عالم فاضل، از مجتهدین بزرگی که عمری را به عزلت و کناره‌گیری از مردم دنیا به سر برد و فقط جمعی از افاضل طلاب از محضرش بهره‌مند شدند. (5)

پی‌نوشت‌ها:

1. مهدوی: رجال اصفهان، ص 46.
2. قرقانی: زندگانی جهانگیرخان قشقایی، ص 181.
3. قرقانی: زندگانی جهانگیرخان قشقایی، ص 180.
4. در مورد کیفیّت شهادت و احوال ایشان در آخرین لحظات عمر شریفش، ر. ک: ربانی خلخالی، علی: شهدای روحانیّت در یکصد سال اخیر، ج2، ص 57- 64.
5. مهدوی: دانشمندان و بزرگان اصفهان، ص 46.

منبع مقاله :
عقیلی، سیداحمد، (1391)، تخت فولاد اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی، تفریحی شهرداری اصفهان، چاپ ششم.