نگاهی به کاربرد پزشکی فلفل سیاه

نام علمی (خانواده):

Piper nigrum L. (Piperaceae)

نام انگلیسی:

Pepper, Lada

نام فارسی:

فلفل سیاه

مشخصات:

فلفل سیاه یک مو چوبی چند ساله با ریشه‌های هوایی است که از گره‌های ساقه خارج می‌شوند. برگ‌ها درخشان، پهن، متناوب و قلبی شکل هستند. گل‌ها کوچک و سفیدند. ضد باکتری، ضد دیابت، ضد قارچ، ضد التهاب، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، محافظ گوارشی، محافظ کبدی، کاهنده چربی خون، ضد موتاسیون، ضد تیروئید و حشره‌کش. میوه‌ها توت‌های گویچه‌ای با قطر 5 میلی‌متر هستند که قبل از رسیدن سبز رنگ‌اند و هنگامی که می‌رسند به رنگ قرمز و روشن دیده می‌شوند و یک هسته دارند.

منشأ:

بومی آسیای جنوب شرقی.

ترکیبات شیمیایی:

پی پرین، سابی نن، نیگرامید A-S، پیپرتیپین، پی پرسیتین، پلی تورین، گینین سین، پی پرتین، پی پری سین، دی پی پیرامید A-G، پیپنوهین، پی پیاهین و مواد دیگر.

کاربرد در طب سنتی:

این گیاه در بسیاری از کشورهای آسیایی به عنوان محرّک و برای درمان قولنج، روماتیسم، سردرد، اسهال، اسهال خونی، وبا، دردهای قاعدگی، برای حذف گازهای اضافی و افزایش جریان ادرار به کار می‌رود. همچنین در طب سنتی برای درمان اختلالات معدی و گوارشی، درد عصبی و گال از آن استفاده می‌شود. در آیورودا، این گیاه برای درمان آرتریت، آسم، تب، سرفه، اسهال خونی، سوء هاضمه، نفخ، هموروئید، آسیبهای پوستی، تخلیه پیشابراه و زکام به کار می‌رود. در طب چین، این گیاه برای درمان استفراغ، اسهال و علائم گوارشی به کار می‌رود. در هموئوپاتی، این گیاه در درمان تحریک غشاء مخاطی و افزایش شیر (گالاکتوره) به کار می‌رود. دوز بالای این گیاه به همراه بامبوی وحشی منجر به سقط می‌شود. در آسام، از این گیاه به همراه Cissampelos pareira و ریشه‌ی گل حساس Mimosa pudica و ختمی چینی Hibiscus rosa-sinensis برای کنترل باروری استفاده می‌شود. میوه‌های این گیاه برای حذف گازهای اضافی، افزایش میزان ادرار، درمان قولنج، روماتیسم، اسهال، اسهال خونی، وبا و دردهای قاعدگی به کار می‌رود. از فلفل سیاه برای وبا، مالاریا و درد معدی استفاده می‌شود. در حالی که فلفل سیاه در درمان احساس پری شکم، سرطان، وبا، سرماخوردگی، قولنج، اسهال، اسهال خونی، سردرد، تهوع، مسمومیت با ماهی، قارچ و گوش ماهی، کورک، سوزش ادرار، دیس منوره، التهاب غدد لنفاوی و سنگ‌های ادراری به کار می‌رود.  

آثار دارویی:

ضد باکتری، ضد دیابت، ضد قارچ، ضد التهاب، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، محافظ گوارشی، محافظ کبدی، کاهنده چربی خون، ضد موتاسیون، ضد تیروئید و حشره‌کش.

مقدار مصرف:

تک دوز 300-600 میلی‌گرم از میوه به صورت خوراکی برای درمان مشکلات معده مصرف می‌شود. مصرف هموئوپاتی برای درمان تحریک غشاء مخاطی و افزایش شیر 5 تا 10 قطره، 1 قرص و یا 5 تا 15 گویچه 1 تا 3 بار در روز است. برای هموروئید از 5-15 دانه کامل فلفل باید استفاده شود. برای درمان احتقان، سرماخوردگی و سردرد سوپ مرغ به همراه فلفل سیاه توصیه می‌شود. به طور متوسط 1 تا 3 گرم به صورت دم کردنی، پودر و یا قرص برای درمان سوء هاضمه، استفراغ، اسهال و یا قولنج ناشی از سرماخوردگی مصرف می‌شود.

عوارض جانبی:

در دوزهای درمانی، عارضه‌ی جانبی شناخته شده‌ای ندارد واکنش‌های افزایش حساسیت در افراد مشخص ممکن است رخ دهد. میوه‌ها را با ایمنی بالایی می‌توان مصرف کرد. با این همه، در کودکان و با مصرف مقادیر زیاد، آپنه ممکن است رخ دهد.

مسمومیت‌زایی:

هیچ‌گونه عارضه‌ای در موش صحرایی بعد از مصرف دوزهای 5 تا 20 برابر دوز معمول انسانی از این گیاه گزارش نشده است.

موارد منع مصرف:

در طول دوره‌ی بارداری و یا شیردهی و یا توسط افرادی که احتمالاً حساسیت به مصرف این گیاه دارند، نباید مصرف شود.

تداخلات دارو - گیاه:

عصاره‌های این گیاه فعالیت آنزیم سیتوکروم P450 را مهار می‌کند پی‌پرین دسترسی‌پذیری زیستی آنتی بیوتیک‌های بتالاکتام، آموکسی سیلین‌تری هیدرات و سفوتاکسیم را به میزان چشمگیری در موش صحرایی افزایش می‌دهد. پی‌پرین به گونه‌ای وابسته به دوز باعث افزایش زمان خواب در اثر مصرف پنتوباربیتال می‌شود و حداکثر اثربخشی را بعد از 30 دقیقه نشان می‌دهد. پی‌پرین به طور چشمگیری دسترسی‌پذیری زیستی فنی توئین را احتمالاً از طریق افزایش جذب زیاد می‌کند. پی‌پرین فلفل سیاه سطح زیر نمودار فنیتوئین، پروپرانولول و تئوفیلین را در افراد سالم و غلظت پلاسمایی ریفامپیسین در مبتلایان به سل را افزایش می‌دهد.
از مصرف همزمان با داروهایی که توسط سیتوکروم P450 متابولیزه می‌شوند، اجتناب کنید. از مصرف همزمان با داروهای ضد انعقاد نیز باید پرهیز شود.

پی‌نوشت:

برای مشاهده پی‌نوشت‌های این کتاب به منبع مقاله مراجعه شود.

منبع مقاله :
لینگ، کوهویی - تانگ کیان، چوا - چای هون، تان؛ (1392)، راهنمای گیاهان دارویی: مصور و با رویکرد علمی و دارویی، مترجمان: حسین حسین‌زاده - محسن ایمن شهیدی، رامین رضایی، مشهد: بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی، چاپ اول.