وایکینگها

وایکینگها جنگجویانی بودند که بین سالهای 700 تا 1000، ترس و وحشت در اروپا براه انداختند. آنها همچنین سواحل اروپا و شمال آتلانتیک را اکتشاف کرده و حتی خود را به آمریکا رساندند. اکثر وایکینگها کشاورز بودند. آنها میوه و سبزیجات و همچنین جو پرورش می‌دادند. و همچنین به پرورش گاو، بز، خوک و گوسفند مشغول بودند. بعضی از وایکینگها صیاد بوده و بعضی دیگر در ساخت کشتی مهارت داشتند. وایکینگها در روستاهای بزرگتر به کار تجارت مشغول بودند. آنها مسافرت دریایی زیادی انجام داده و پوست حیوانات، طلا، نقره و سایر اقلام را خرید و فروش می‌کردند. وایکینگها در اسکاندیناوی یعنی ناحیه شمالی اروپا زندگی می‌کردند. آنها به بخشهایی از انگلستان، فرانسه و آلمان حمله کرده و آنجا را فتح کردند و حتی تا جنوب یعنی اسپانیا و ایتالیا نیز حرکت کردند.
کشتی‌های وایکینگ ایسلند و گرینلند را کاوش کرده و حدود 1000 وایکینگ، شهری را در شمال آمریکا بنانهادند، اما مدت بقای آن خیلی به طول نینجامید.
عصر وایکینگ زمانی شروع شد که جمعیت اسکاندیناوی شروع به افزایش گذاشت. مورخان معتقدند که به دلیل نبود زمین کشاورزی کافی برای زندگی، بسیاری از وایکینگها به دنبال مکانهایی جهت اقامت در خارج از اسکاندیناوی بودند. آنها همچنین کشتی‌های تندرو ساخته که می‌توانستند مسافتهای دورتری را با آنها طی کنند.
وایکینگها در مزارع یا روستاها زندگی می‌کردند. سه گروه از مردم در آنجا وجود داشت:
1. اشراف زاده‌ها، پادشاهان یا رؤسای هر روستا بودند. آنها همچنین افرادی را شامل می‌شدند که بسیار ثروتمند بودند.
2. افراد آزاد کشاورزان و بازرگانان را تشکیل می‌دادند.
3. گروه سوم برده‌ها بودند که وایکینگها به هنگام جنگ با سایر مردم آنها را اسیر می‌ساختند.
اکثر وایکینگها کشاورز بودند. آنها میوه و سبزیجات و همچنین جو پرورش می‌دادند. و همچنین به پرورش گاو، بز، خوک و گوسفند مشغول بودند. بعضی از وایکینگها صیاد بوده و بعضی دیگر در ساخت کشتی مهارت داشتند. وایکینگها در روستاهای بزرگتر به کار تجارت مشغول بودند. آنها مسافرت دریایی زیادی انجام داده و پوست حیوانات، طلا، نقره و سایر اقلام را خرید و فروش می‌کردند.
اکثر مردان وایکینگ شلوارهایی می‌پوشیدند که به سر زانوی آنها می‌رسید و نیز پیراهنهای آستین بلند به تن می‌کردند. زنان لباسهای تهیه شده از پارچه کتان یا پشم به تن می‌کردند. تمام وایکینگها کفشهای چرمی به پا می‌کردند.
خانه‌های وایکینگها ساختمانهای یک طبقه با سقفهای شیب دار بودند. برخی از خانه‌ها تنها یک اتاق داشتند. دیوارهای آنها از پشم یا سنگ ساخته شده بودند. سقف با شینگل (توفال، تخته کوب) یا کاه پوشانده می‌شد. در هر خانه اجاق یا آتشدانی بود که مکانی برای پخت و پز و گرم کردن آنها به حساب می‌آمد.
مذهب نقش مهمی در زندگی وایکینگها ایفاء می‌کرد. آنها خدایان بسیاری را پرستش می‌کردند. خدای اصلی آنها اودین نامیده می‌شد. هنگامی که وایکینگها از دنیا می‌رفتند در قایقهایی دفن می‌شدند. افراد ثروتمند را حتی درون کشتی‌های بزرگ می‌گذاشتند.
به دلیل آنکه وایکینگها نزدیک به دریا زندگی می‌کردند، با قایق زیاد سفر می‌کردند. آنها بهترین کشتی سازان زمان خود بودند. کشتی‌های وایکینگ می‌توانستند بهتر از سایر کشتی‌ها در دریا حرکت کنند به این دلیل که آنها تخته‌ای بزرگ از چوب در کف کشتی قرار می‌دادند که به آن کیل یا تیر ته کشتی (keel) گفته می‌شد. این کار موجب ثبات و حفظ تعادل کشتی در هوای طوفانی می‌‌شد و همچنین سرعت آن را افزایش می‌داد.
دریانوردان وایکینگ از خورشید و ستارگان جهت پیدا کردن راه خود استفاده می‌کردند. آنها همچنین به نشانه‌هایی مانند جزایر تکیه می‌کردند. در روزهای ابری آنها راه خود را به کمک پرندگان یا نهنگها پیدا می‌کردند. وایکینگها مبارزه کردن را دوست داشتند. آنها بسیار شجاع بوده و ماجراجویی را دوست داشتند اما همچنین می‌توانستند بسیار بی رحم باشند. بسیاری از اروپایی‌ها از آنها وحشت داشتند.
هنگامی که وایکینگها به سرزمینی جدید حمله می‌کردند، معمولاً با چند صد کشتی و هزاران جنگجو وارد می‌شدند. گاهی اوقات تنها با چند کشتی فرود آمده و به روستاها حمله کرده و به سرعت ناپدید می‌شدند.
وایکینگها به حملات غافلگیر کننده خود مشهور بودند. آنها می‌توانستند قایقهای سبک خود را به رودخانه‌های کم عمق به ردیف کرده و قربانیان خود را چنان سریع مورد تاخت قرار می‌دادند بطوریکه هیچ فرصتی برای آنها جهت دفاع از خود باقی نمی‌گذاشتند.
وایکینگها با تبر و تیر و کمان مبارزه می‌کردند. آنها از هر دو دست جهت تاب دادن تبرهای پهن خود به روی دشمن و قطع کردن دستها و سرهای آنها استفاده می‌کردند. اکثر جنگجویان از سپرهای چوبی گرد جهت محافظت از خود استفاده می‌نمودند. آنها همچنین کلاه خودهای ساخته شده از چرم به سر می‌گذاشتند.
اریک مو قرمزی و لیف اریکسون
اریک سرخ یا مو قرمزی ماجراجوی مشهور وایکینگ بود که در حدود سال 950 پس از میلاد می‌زیست. به خاطر موهای قرمز اریک این نام بر او گذاشته شد. هنگامی که پدرش به دلیل قتل مجبور به ترک نروژ شد، اریک با او آنجا را ترک کرد و خانواده در ایسلند ساکن شدند.
اریک تصمیم گرفت جزیره را مورد کاوش قرار دهد و هنگامی که به سوی غرب دریانوردی می‌کرد، گرینلند را کشف نمود.
در سال 985 او بعضی از دوستان و خویشاوندان خود را متقاعد ساخت با او به گرینلند بروند. در آنجا دو شهر بنا نهاده شد که مجموع جمعیت آنها به حدود 400 نفر می‌رسید.
اریک رهبر و سرکرده این دو شهر شد. بعضی از سکنه کشاورز بوده و گاو، خوک و گوسفند پرورش می‌دادند. سایرین خرس و حیوانات دیگر را شکار می‌کردند. هنگامی که اریک فوت کرد، پسرش لیف اریکسون رهبر این دو شهر در گرینلند شد. او همچنین سفرهای پدرش را ادامه داده و نخستین سفر اکتشافی وایکینگ به سواحل آمریکای شمالی را هدایت نمود.
در سال 1002 اریکسون از گرینلند به غرب با کشتی سفر نمود. او با 35 خدمه مرد به ساحلی فرود آمد که در آنجا بومیانی را ملاقات کرد که انگور پرورش می‌دادند. اریکسون نام آن منطقه را وینلند گذاشت.
هیچ کس نمی‌داند که اریکسون دقیقاً در کجا فرود آمده بود به این دلیل که در آن زمان هیچ نقشه‌ای وجود نداشت. بسیاری از مورخان تصور می‌کنند که آنجا جزیره‌ای نزدیک به ساحل نیوفاندلند امروزی بوده است. باستان شناسان خرابه‌هایی از محل سکونت وایکینهای قدیمی را در آنجا پیدا کردند. دیگر افراد فکر می‌کنندکه اریکسون ممکن است به سوی جنوب ماساچوست سفر کرده باشد.
در طول بیست سال بعد وایکینگها سکونت گاه‌های بسیاری را در دنیای جدید ایجاد کردند اما مدت زمان دوام آنها طولانی نبود.