آمریکایی‌های آفریقایی تبار

آمریکایی‌های آفریقایی تبار، شهروندان ایالات متحده هستند که اجداد آنها از آفریقایی آمده‌اند. در قرون هفدهم و هجدهم نیاکان آنها به عنوان برده به ایالات مهاجر نشین آمریکا آورده شدند. حدود 40 میلیون آمریکایی آفریقایی تبار، که 13% از کل جمعیت را تشکیل می‌دهند امروزه در ایالات متحده زندگی می‌کنند. آمریکایی‌های ساکن در ایالات شمالی مخالف برده داری در یک کشور آزاد بودند. با گذشت زمان مردم بیشتری به این مبارزات پیوسته تا به برده داری خاتمه دهند. این افراد طرفدار لغو برده داری، به برده‌ها در فرار به شمال از طریق راه‌های مخفی کمک می‌کردند. این تشکیلات تحت عنوان راه آهن زیرزمینی (The Underground Railroad) نامیده می‌شد. در گذشته آمریکایی‌های آفریقایی تبار با نامهای بسیاری شناخته می‌شدند. به آنها کاکا سیاه یا سیاه زنگی، سیاهپوست و رنگین پوست گفته می‌شد. اصطلاح «نیگر (nigger) که معادل سیاه یا سیاه زنگی است» در بخش جنوبی ایالات متحده که تبعیض نژادی در آنجا بیداد می‌کرد به کار برده می‌شد. در 30 سال گذشته اصصلاح آمریکایی آفریقایی تبار به طور رسمی بکار برده می‌شده است.
حدود نیمی از آنها در ایالات جنوبی ایالات متحده زندگی می‌کنند و مابقی در شهرهای بزرگ شرق، غرب میانه و غرب بسر می‌برند.

برده داری

نخستین برده‌ها در دهه 1600توسط سوداگران اروپایی از آفریقا به ایالات مهاجرنشین جدید آورده شدند. برده‌ها پس از ورود به دنیای جدید آمریکا یا نیمکره غربی، توسط اربابان سفید پوست خریداری و مجبور به کار بر روی مزارع بزرگ پنبه و تنباکو در جنوب می‌شدند. در ازای کاری که این برده‌ها انجام می‌دادند، هیچ دستمزدی به آنها تعلق نمی‌گرفت و شرایط زندگی بسیار بدی داشتند. اقتصاد جنوب متکی به برده داری بود.
کار برده‌ها بسیار مشکل بود. اکثر زنان آشپزی، نظافت خانه و بزرگ کردن فرزندان اربابان سفید پوست خود را برعهده داشتند. به مردان نجاری و بنایی آموزش داده می‌شد. با این حال، اکثر آنها کارگران مزرعه بودند. آنها به کاشت، داشت و برداشت محصول مشغول بودند.
همه‌ی سیاهپوستان در آمریکا برده نبودند. «سیاهان آزاد» در شهرهای بزرگ آمریکا زندگی و کار می‌کردند اما از حقوق بسیار پایینی برخوردار بودند. ابراز دیدگاه‌های سیاسی، حمل اسلحه و گردهمایی با سفید پوستان برای سیاهپوستان ممنوع بود.
آمریکایی‌های ساکن در ایالات شمالی مخالف برده داری در یک کشور آزاد بودند. با گذشت زمان مردم بیشتری به این مبارزات پیوسته تا به برده داری خاتمه دهند. این افراد طرفدار لغو برده داری، به برده‌ها در فرار به شمال از طریق راه‌های مخفی کمک می‌کردند. این تشکیلات تحت عنوان راه آهن زیرزمینی (The Underground Railroad) نامیده می‌شد.
در سال 1860 آبراهام لینکلن به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا برگزیده شد. او به شدت با برده داری مخالف بود. بسیاری از ایالات جنوبی از ایالات متحده جدا شده و کشور مستقل خود تحت عنوان ایالات مؤتلفه را تشکیل دادند. این سرآغازی بر جنگ داخلی بود که تا سال 1865 به طول انجامید.
در سال 1863 آبراهام لینکن با صدور اعلامیه آزادی بردگان، برده داری را لغو کرد. ایالات شمالی پیروز جنگ داخلی شده و بردگان آمریکایی آزاد شدند.

دوره بازسازی

دوره پس از جنگ داخلی تحت عنوان دوران بازسازی شناخته شد. دولت آمریکا سربازانی را به ایالات جنوبی فرستاد تا از سیاهپوستان و آزادی تازه بدست آمده آنها محافظت نمایند.
اگرچه آنها رسماً آزاد شده بودند، اما اکثرشان هنوز هم در فقر و شرایط بسیار بد زندگی می‌کردند. در جنوب آنها به عنوان مستأجر زمین مشغول به کار بودند، بدین معنی که بر روی زمین کار کرده و می‌توانستند سهمی از آنچه پرورش داده می‌شد را برای خود داشته باشند.
سفید پوستان به تبعیض میان آمریکایی‌های آفریقایی تبار یا سیاهپوستان آمریکا ادامه دادند. سیاهپوستان اجازه نداشتند در مدارس و کلیساهای سفیدپوستان شرکت کنند. سیاست جداسازی و تبعیض به معنی جداسازی کامل زندگی میان این دو گروه بود. سیاهپوستان همچنین از حق رأی محروم بودند.
در طول نیمه دوم قرن نوزدهم گروه‌های خشن و بیرحم شروع به ترور سیاهپوستان کردند. مشهورترین آنها گروه کوکلاس کلان بود. این گروه سیاهپوستان و سفیدپوستانی که برای آنها دل می‌سوزاندند را مورد ضرب و شتم قرار داده و به قتل می‌رساندند.
center;">بیشتر بخوانید: دانشمندان معروف آفریقایی - آمریکایی تبار

جنگهای جهانی و رکود اقتصادی بزرگ

در طول جنگ جهانی اول و سالهای پس از آن سیاهپوستان بیشتری به امید پیدا کردن شغل و یک زندگی بهتر، شروع به حرکت به سمت شهرهای شمالی نمودند. با این حال، اکثر آنها مأیوس گشتند به این دلیل که تحصیلاتی نداشته و از مهارتهای مورد نیاز آنها برخوردار نبودند. محله‌های فقیر نشین سیاه پوستان در درون شهرهای سرتاسر ایالات شمالی شکل گرفتند.
رکود بزرگ اقتصادی که پس از سقوط بازار سهام در سال 1929 آغاز شد، تأثیر شدیدتر و بدتری بر جامعه سیاهپوستان نسبت به سفیدپوستان گذاشت. برنامه نیو دیل رئیس جمهور فرانکلین دی روزولت کمک زیادی برای بهبود شرایط سیاهپوستان نمود.
جنگ جهانی دوم فرصتهای جدیدی پیش روی سیاه پوستان قرار داد. حدود یک میلیون نفر به ارتش پیوسته و برای کشورشان بیشتر در واحدهای تمام سیاه پوست خدمت کردند. با گذشت زمان سیاهان بیشتری موفق به بدست آوردن مقام‌های بالاتر در ارتش شدند. بعضی از آنها حتی به درجه خلبانی و افسری دست یافتند.
در صد سال گذشته، آمریکایی‌های آفریقایی تبار از ایالتهای قرمز (red states) به سوی ایالتهای آبی رهسپار شده‌اند

جنبش حقوق مدنی

بعد از جنگ جهانی دوم جنبش جدیدی جهت دستیابی به حقوق مدنی آغاز شد. آمریکایی‌های آفریقایی تبار اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده و به خود باوری بیشتری رسیدند. آنها در طول جنگ متعهدانه به کشور خود خدمت کرده و در شمال بسیاری از سیاهپوستان شروع به زندگی در شرایط بهتر کردند. گروه جدیدی تحت عنوان انجمن ملی پیشرفت رنگین پوستان (NAACP) حیات گرفت. این انجمن اعضای بسیاری به خود جذب کرد و از جانب هم سیاهپوستان و هم سفید پوستان حمایت می‌شد.
جنبش حقوق مدنی در دهه 1950 شتاب بیشتری به خود گرفت. در سال 1954 دیوان عالی به این نتیجه رسید که جداسازی و تبعیض نژادی در مدارس مغایر با قانون اساسی است. در سال 1955 زنی سیاهپوست با نام رزا پارکس به این دلیل که از دادن صندلی خود به یک مسافر سفیدپوست امتناع کرده بود، در مونتگومری بازداشت شد. سیاهپوستان شهر شروع به تحریم و بایکوت اتوبوسها نمودند. این تحریم تحت رهبری مارتین لوتر کینگ که بعدها رهبر جنبش حقوق مدنی شد قرار گرفت.
این جنبش در سال 1936 به اوج خود رسید. بیش از یک میلیون سیاه پوست و نیز سفید پوست در تظاهرات اعتراضی در واشنگتن دی سی شرکت کردند.
یک سال بعد کنگره قانون حقوق مدنی را به تصویب رساند. این قانون تبعیض در مدرسه، مکانهای عمومی، مشاغل و بسیاری از زمینه‌های دیگر را ممنوع اعلام کرد. آمریکایی‌های آفریقایی تبار از حق رأی برخوردار شدند و در سال 1967 تورگو مارشال نخستین قاضی سیاهپوستی شد که در دادگاه عالی خدمت نمود.
رزا پارکس تظاهرات در وانشنگتن سال 1963
در حالی که مارتین لوتر کینگ می‌خواست وضعیت سیاهپوستان را به شیوه‌ای غیر خشونت آمیز بهبود بخشد، اما دیگران از خشونت استفاده کرده و ستیزه جویانه رفتار می‌کردند. در دهه 1960 مالکوم ایکس طی سخنرانی عنوان کرد که سیاه پوستان بایستی به منظور رسیدن به حقوق مساوی از جبر و خشونت استفاده کنند. استوکلی کارمایکل اصطلاح «نیروی سیاه» را ابداع نمود.
در طول این دهه کشور شاهد شورشهایی عمدتاً در شهرهای بزرگ بود. سیاه پوستان دربرابر وضعیت بد مدارس، محل زندگی نامناسب، بالا بودن قیمتها و رفتار تبعیض آمیز پلیس معترض بودند.
در سال 1968 بازیهای المپیک، دو مدال آور آمریکایی مشتهای خود را در هوا گره کرده و به نشانه اعتراض پرچم آمریکا را در طول این مراسم وارونه نمودند. در همان سال محترم‌ترین رهبر آمریکایی‌های سیاهپوست، یعنی مارتین لوتر کینگ توسط فردی سفیدپوست در ممفیس تنسی ترور شد.

آمریکایی‌های آفریقایی تبار امروزی

از آن دوران خشونت دهه 60 تا کنون آمریکایی‌های آفریقایی تبار پیشرفت نموده و موقعیت خود را در تمام بخش‌های زندگی آمریکایی بهبود بخشیده‌اند.
بزرگترین شهرها از جمله نیویورک، شیکاگو و لس‌ آنجلس شهردارهای سیاهپوست به خود دیدند. کالین پاول و کاندولیزا رایس دو آمریکایی آفریقایی تبار بودند که به عنوان وزیر امور خارجه دست یافته و در سال 2009 باراک اوباما نخستین رئیس جمهور آمریکایی سیاهپوست ایالات متحده شد.
در صنعت فیلسازی، هالی بری و دنزل واشینگتن از مشهورترین ستارگان حال حاضر به شمار می‌روند. بیل کازبی نخستین آمریکایی سیاهپوست بود که برنامه کمدی خود را اجرا می‌کرد و اوپرا وینفری مشهورترین و پردرآمدترین برنامه گفتگو محور در تلوزیون آمریکا را از آن خود ساخته است.
سیاهپوستان همچنین در صدر بسیاری از رشته‌های ورزشی قرار دارند. محمد علی قهرمان سنگین وزن بوکس در دهه‌های 60 و 70 بود. مایکل جردن در رشته بسکتبال به احتمال زیاد موفق‌ترین بازیکن تاریخ ان بی اِی (NBA) به حساب می‌آید.
علی‌رغم این پیشرفتها، حدود 25% آمریکایی‌های آفریقایی تبار در فقر بسرمی‌برند. تبعیض نژادی هنوز هم در بسیاری مناطق وجود دارد و سطح زندگی پایین‌تری نسبت به جمعیت سفیدپوستان دارند. در مقایسه با گروه‌های دیگر، درآمد متوسط آنها بسیار پایین‌تر بوده و نرخ بیکاری در میان سیاهپوستان بالاتر است. با این وجود، آمریکایی‌های آفریقایی تبار از زمان پایان پایان برده داری در 150 سال پیش به دستاوردهای بزرگی دست یافته‌اند.