تير و تيغ است بر دل و جگرم

شاعر : مسعود سعد سلمان

درد و تيمار دختر و پسرم تير و تيغ است بر دل و جگرم
غم وتيمار مادر و پدرم هم بدينسان گدازدم شب و روز
از غم و درد آن دل و جگرم جگرم پاره است و دل خسته
نه بديشان همي رسد خبرم نه خبر مي‌رسد مرا ز ايشان
سود کم کرد با قضا حذرم باز گشتم اسير قلعه‌ي ناي
به ميان بر دو دست چون کمرم کمر کوه تا نشست من است
از زمين گشت منقطع نظرم از بلندي حصن و تندي کوه
سر فرود آرم و در او نگرم من چو خواهم که آسمان بينم
چون هما سايه افکند به سرم؟ پست مي‌بينم از همه کيهان
نيست ممکن که پيرهن بدرم از ضعيفي دست و تنگي جاي
روز و شب با سرشک و با سهرم از غم و درد چون گل و نرگس
يا به ديده ستاره مي‌شمرم يا ز ديده ستاره مي‌بارم
من چگونه ز ديده در شمرم ور دل من شده‌ست بحر غمان
شد بنفشه ز زخم دست برم گشت لاله ز خون ديده رخم
راست گويي سکندر دگرم همه احوال من دگرگون شد
گوهر ديدگان همي سپرم که درين تيره روز و تاري جاي
زهر کردست رنج تن شکرم بيم کردست درد دل امنم
زير تيغي که آن کشد سپرم پيش تيري که اين زند هدفم
خون تيره شده‌ست آب سرم آب صافي شده‌ست خون دلم
بودم آتش کنون از آن شررم بودم آهن کنون از آن زنگم
پس نه از لشکرم نه از حشرم نه سر آزادم و نه اجري خور
بد نبينم همي چه بي‌بصرم در نيابم خطا چه بيخردم
چون سپهر و زمانه کور و کرم نشنوم نيکو و نبينم راست
نکند هيچ محنتي اثرم محنت آگين چنان شدم که کنون
واي فلک عشوه‌ي تو چند خرم اي جهان سختي تو چند کشم
چون بلا هست جمله از هنرم کاش من جمله عيب داشتمي
پس چرا من زمان زمان بترم بر دلم آز هرگز ار نگذشت
نيک شد، با زمانه سربه‌سرم بستد از من سپهر هرچه بداد
از همه خلق منتي نبرم تا به گردن چو زين جهان بروم
رفت هش ماند جان نه بر ظفرم؟ مال شد دين نشد نه بر سودم؟
که ثناگوي شاه داد گرم اين همه هست و نيستم نوميد
کزمديحش سرشته شد گهرم پادشا بوالمظفر ابراهيم
پادشاه عادل است غم نخورم گر فلک جور کرد بر دل من