پيام هاي حضرت مهدي (علیه السلام) به دولتمردان(1)

مقدمه

شيعيان حضرت مهدي موعود عجل الله تعالي فرجه در عصر غيبت امامشان وظايفي دارند كه از جمله آن ها عبارت است از:

1 ـ زمينه سازي ظهور حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه

از آنجا كه غيبت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه از ناحيه ما بوده، ظهور آن حضرت نيز به توسط ما خواهد بود و يا ـ حداقل ـ مي توان گفت كه ما در ظهور حضرت تاثيرگذار خواهيم بود، و مي توانيم با پياده كردن اهداف حضرت در سطح محدود تا حدّ مقدور، زمينه ساز ظهور او باشيم.
در روايتي از پيامبر صل الله عليه و آله نقل شده كه فرمود: «يخرج ناس من المشرق يوطئون للمهدي يعني سلطانه»؛[1] «قومي از مشرق زمين خروج مي كنند كه زمينه ساز سلطنت و حكومت مهدي عجل الله تعالي فرجه خواهند شد.»

2 ـ الگو گرفتن از دولت مهدوي

امام زمان عجل الله تعالي فرجه رهبر و الگوي كامل براي شيعيان است و ما وظيفه داريم تا هر قدري كه مي توانيم خود را به او نزديك كرده و اهداف بلند او را در حدّ امكان در عصر غيبت پياده نمائيم. لذا بر ماست تا با عملكرد عالي او آشنا شده و از آن بهره مند شويم، تا بتوانيم در عصر غيبت، جامعه اي مهدوي داشته و زمينه ساز ظهور حضرت گرديم.
از پيامبر صل الله عليه و آله نقل شده كه فرمود: «طوبي لمن ادرك قائم اهل بيتي و هو يأتمّ به في غيبته قبل قيامه ...»؛[2] «خوشا به حال كسي كه قائم از اهل بيت مرا درك كرده و در غيبت او قبل از قيامش به او اقتدا نمايد ...».
و شايد سرّ توصيف خصوصيات دولت مهدوي در عصر ظهور از زبان پيامبر صل الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام اين باشد كه از اين دولت الگو گرفته تا حدّ امكان خود را به حضرت و دولت او شبيه نماييم.

3 ـ منتظران دولت مهدوي، خود صالح اند

ممكن است سرّ توصيف خصوصيات دولت مهدوي در عصر ظهور اين باشد كه اگر ما منتظر حكومت چنين دولتي با آن اوصاف و خصوصيات هستيم كه بايد هم باشيم، خود بايد اهل صلاح باشيم، پس بايد تا حدّ توانمان خود را هماهنگ با حضرت و اصحاب او كرده و پرتويي از حكومت حضرت را در خود و جامعه پياده كنيم.
از خصوصيات دولت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه
دولت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه و حكومت او داراي خصوصياتي است كه فقط در زمان ظهور او امكان پذير است، ولي در غير اين موارد مي توانيم سيره آن حضرت را الگوي خود قرار داده و در حدّ محدود و توان خود جامعه مهدوي را بر پا كنيم.
ما در اين نوشتار به ذكر برخي از وظايف دولتمردان و مسئولان در حكومت مهدوي مي پردازيم، كه با الگو گرفتن از حكومت و دولت امام زمان عجل الله تعالي فرجه مي توان آنها را در جامعه پياده كرد.

پيام هاي مهدوي

با مروري بر حكومت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه و عملكرد او و كارگزارانش مي توانيم به پيام هايي دست رسي پيدا كنيم كه دولت مردان و مسؤولان نظام اسلامي مي توانند در حدّ توان خود آنها را در جامعه پياده كنند. اينك به برخي از آن ها اشاره مي كنيم.

1 ـ ايجاد وفاق بين امّت

دولت مردان وظيفه دارند با الگو گرفتن از حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه درصدد ايجاد وفاق ملّي و اتحاد اسلامي باشند همان گونه كه روش حكومت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه اين چنين است.
از امام صادق عليه السلام درباره حضرت مهدي عليه السلام نقل شده كه فرمود: «... يظهر الله عزّوجلّ الحقّ و العدل في البلاد و يحسن حال عامة العباد و يجمع الله الكلمة و يولّف بين قلوب مختلفة»؛[3] «خداوند عزّوجلّ به واسطه او حق را ظاهر و عدل را در شهرها گسترش مي دهد و حال عموم مردم را بهبود مي بخشد و وحدت كلمه پديد آورده و بين قلب هاي گوناگون اُلفت ايجاد مي كند.»
در دعاي ندبه نيز آمده است: «اين جامع الكلمة علي التقوي»؛[4] «كجاست آن كسي كه سخن ها را بر تقوا جمع مي كند.»
و نيز از امام صادق عليه السلام نقل شده كه فرمود: «فوالله يا مفضل ليرفع عن الملل و الاديان الاختلاف و يكون الدين كلّه واحداً»؛[5] «به خدا سوگند! اي مفضل به طور حتم از ملت ها و دين ها اختلاف را برمي دارد و تمام دين يكي خواهد شد.»

2 ـ احياي سنتّ هاي فراموش شده

عموم مسلمانان، و علي الخصوص حاكمان اسلامي وظيفه دارند تا با تأسي به امام زمان عليه السلام سنت هايي كه عمل نشده و بر زمين مانده را احيا كنند، همان گونه كه حضرت مهدي عليه السلام در سطح گسترده چنين خواهد كرد.
از امام علي عليه السلام نقل شده كه فرمود: «فيريكم كيف عدل السيرة، و يحيي ميّت الكتاب و السنّة»؛[6]؛ «او روش عادلانه را در حكومت داري به شما مي نماياند و ـ احكام ـ كتاب خدا و سنّت رسول را احيا مي كند.»

3 ـ عمل به سيره رسول خدا صل الله عليه و آله و حضرت علي عليه السلام

دولت مردان و مسئولان نظام اسلامي وظيفه دارند تا در حكومت داري به سيره رسول خدا صل الله عليه و آله و حضرت علي عليه السلام عمل كنند همان گونه كه روش حكومت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه چنين خواهد بود.
از رسول خدا صل الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:«يخرج رجل من اهل بيتي و يعمل بسنّتي و ينزل الله البركة من السماء»؛[7] «مردي از اهل بيتم خروج مي كند او به سنّت من عمل مي كند و لذا خداوند بركاتش را به واسطه او از آسمان نازل مي نمايد.»
و نيز نقل شده: «... انّ قائمنا اهل البيت(عليهم السلام) اذا قام لبس ثياب علي ـ عليه السلام ـ و سار بسيرة علي ـ عليه السلام ـ »؛[8] «... چون قائم ما اهل بيت(عليهم السلام) قيام كند لباس علي را بر تن كرده و به روش او عمل خواهد نمود.»

4 ـ نهضت فراگيري قرآن

حاكمان اسلامي فراگيري قرآن را بايد تبديل به يك نهضت كنند و تمام امكانات را بسيج كرده و در راه رسيدن به اين هدف به كار گيرند. و اين، همان كاري است كه حضرت مهدي عليه السلام در عصر ظهور انجام مي دهد و حتي در صورت كمبود جا از خيمه ها استفاده مي كند.
از اميرمومنان عليه السلام نقل شده كه فرمود: «كانّي انظر الي شيعتنا بمسجد الكوفة و قد ضربوا الفساطيط يعلّمون الناس القرآن كما انزل ...»؛[9] «گويا به شيعيان خود در مسجد كوفه نظر مي كنم كه چگونه خيمه ها را بر پا كرده و آن گونه كه قرآن نازل شده به مردم تعليم مي دهند.»

5 ـ پرورش افراد مستعد

بايد افرادي را كه قابل هدايت بوده و داراي استعداد كمال هستند پرورش داده و به كمال رسانيد.
از امام باقر عليه السلام نقل شده كه درباره حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه فرمود: «اذا قام قائمنا وضع يده علي رؤوس العباد فجمع به عقولهم و كمل به احلامهم»؛[10] «چون قائم ما قيام كند دستش را بر سر بندگان مي گذارد و عقول آن ها را متمركز ساخته و فكرهايشان را به كمال مي رساند.»
نكته ديگري كه از اين حديث استفاده مي شود، اين است كه مردم بايد خود اقدام كرده و شروع به تحصيل كمال كنند و دولت مردان وظيفه دارند تا نواقص را جبران نمايند.

پي نوشت :

[1] . سنن ابن ماجه، ج 2، ص 1368، ح 4088، بحارالانوار، ج 51، ص 87، كشف الغمة، ج 3، ص 278 .
[2] . اكمال الدين، ص 286، باب 25، ح 2، بحار الانوار، ج 51، ص 72، ح 14، الخرائج و الجرائح، ج 3، ص 1148 .
[3] . كمال الدين، ص 647، ح 7 ; بحارالانوار ج 52، ص 128، ح 20 .
[4] . اقبال الاعمال، ج 1، ص 509 .
[5] . بحارالأنوار، ج 53، ص 4.
[6] . نهج البلاغه، خطبه 138، بحارالانوار، ج 51، ص 130، ح 25 .
[7] . بحارالأنوار، ج 51، ص 82.
[8] . كافى، ج 1، ص 411، ح 4، بحارالانوار، ج 47، ص 55، ح 92 .
[9] . الغيبة، نعمانى، ص 318، ح 3، بحارالأنوار، ج 52، ص 364، ح 139.
[10] . كافى، ج 1، ص 25، ح 21، كمال الدين، ص 675، ح 30، بحارالأنوار، ج 52، ص 336، ح 71

منبع: ماهنامه امان، ش12 /س